Και...επιτέλους μπήκαμε στο Πανεπιστήμιο!

Πρέπει να ήταν το 2002 όταν όλοι εμείς της γενιάς του ’96 φύγαμε από το σπίτι μας ένα πρωινό του Σεπτεμβρίου ντυμένοι, χτενισμένοι και πλήρως τακτοποιημένοι για να πάμε για πρώτη φορά στο σχολείο, στην Α’ Δημοτικού, κουβαλώντας μαζί μας ένα σωρό νέα συναισθήματα: φόβο για αυτό το άγνωστο που λεγόταν «σχολείο», καμάρι γιατί με το φτωχό μας το μυαλό θεωρούσαμε πως είχαμε μεγαλώσει πια αφού είχαμε αφήσει πίσω μας πλέον το Νηπιαγωγείο και χαρά αφού θα γνωρίζαμε καινούργια παιδιά και θα κάναμε νέους φίλους. Και πέρασαν χρόνια και χρόνια και μαζί τους αλλάζαμε στην αρχή τάξεις και πιο μετά σχολεία. Από το Δημοτικό πήγαμε στο Γυμνάσιο και μετά στο Λύκειο. Και κάθε φορά που αλλάζαμε είτε τάξη, είτε σχολείο νιώθαμε τα ίδια συναισθήματα και προσθέταμε κι άλλα, πιο περίπλοκα: υπευθυνότητα, αγωνία, αλλά και μερικές φορές πλήξη, ανία και αγανάκτηση γιατί όλο αυτό φαινόταν να είναι ένας φαύλος κύκλος που συνεχίζεται…και συνεχίζεται… χωρίς να φαίνεται κάπου κοντά το πολυπόθητο τέλος.

Και κάπως έτσι πέρασαν τα χρόνια και ήρθε το 2014, δηλαδή  η τελευταία σου χρονιά στο σχολείο. Η τελευταία, αλλά και πιο περίεργη, παράξενη και πολύπλοκη από όλες τις προηγούμενες. Η Γ’ Λυκείου είναι κάτι σαν μείγμα όλων των χρόνων της σχολικής πορείας ενός ανθρώπου. Αρχίζεις και παίρνεις κουράγιο από την ιδέα πως όπως και να έχει, ό,τι και αν γίνει φέτος πάει, αυτό ήταν, δεν έχει άλλο –προσπαθώντας πάντα να παραβλέπεις (ει δυνατόν) εκείνη τη μία, μικρή, περιεκτική, φαρμακερή και άκρως…αγχωτική (!) λέξη που ακούει στο όνομα «Πανελλήνιες» ή «Πανελλαδικές» (για την ακρίβεια όπως και να το πεις το ίδιο άγχος ζωγραφίζεται στα μάτια σου… (!) ) – χωρίς μεγάλα αποτελέσματα βέβαια γιατί ας μη ξεχνάμε ότι όλοι ανεξαιρέτως (από την μάνα σου, το φροντιστήριο, το σχολείο, τους φίλους σου μέχρι και τον… θείο σου…στην Αυστραλία και την απέναντι γειτόνισσα δεν χάνουν την ευκαιρία να στο θυμίζουν κάθε ώρα και στιγμή, προσθέτοντας πάντα στο τέλος της φράσης τους την κλισέ ερώτηση «διάβασες…;» και  πως… «αυτοί ό,τι λένε το λένε για το δικό σου καλό…!»

Και περνάνε οι μήνες και εσύ ζεις διαβάζοντας και διαβάζοντας και πάλι διαβάζοντας και μετρώντας τις μέρες για τις εξετάσεις τρέφοντας ταυτόχρονα την ελπίδα να έρθει εκείνο το καλοκαίρι να τελειώνεις μία και καλή και να κάνεις επιτέλους ό,τι θέλεις!

Και δίνεις Πανελλήνιες ή Πανελλαδικές (τα είπαμε αυτά, το τελευταίο πράγμα που σε νοιάζει είναι το ποιο από τα δυο είναι το σωστό) και το μόνο πράγμα που νιώθεις είναι εκείνο το μεγάλο… ΟΥΦ…!!! Με την προϋπόθεση ότι θα το έχεις συνειδητοποιήσει βέβαια, γιατί από την πολύ σου την ελπίδα και ταυτόχρονα απελπισία όλη τη χρονιά μόλις συμβαίνει πραγματικά δεν το πιστεύεις…

Και επιτέλους στο τέλος του καλοκαιριού αφού πια έχεις χαλαρώσει, έχεις ηρεμήσει και έχεις αφήσει εκείνον τον εφιάλτη όσο πιο πίσω σου και όσο πιο βαθιά στην μνήμη σου γίνεται, βγαίνουν οι βάσεις και μαθαίνεις ότι πέρασες στο Πανεπιστήμιο (ή στο Τ.Ε.Ι. που ήθελες).

Καλά, ό,τι και να λέμε, το συναίσθημα αυτό απλά ΔΕΝ περιγράφεται με λόγια. Όσο και αν προσπαθήσεις, ό,τι και αν πεις μετά, με κανέναν τρόπο και με καμία λέξη κανενός λεξικού δεν θα μπορέσεις ποτέ να περιγράψεις εκείνη τη χαρά, εκείνην την υπέρτατη και απόλυτη ευτυχία που ένιωσες μόλις είδες τις μαγικές εκείνες λέξεις που έλεγαν σε ποια σχολή πέρασες. Πραγματικά υπέρτατο συναίσθημα…!!!

Για την ακρίβεια από τότε που πρωτοπήγες σχολείο, από τότε που ήσουν 6 χρονών παιδί θυμάσαι που σε ρωτούσαν όλοι εκείνη την –εκνευριστική μετά από κάποιο σημείο- ερώτηση: «Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;» Και αν εξαιρέσεις τα πρώτα εκείνα παιδικά και λίγο αφελή χρόνια πως θέλεις να γίνεις «Αστροναύτης» ή εκείνο το λίγο πιο ρεαλιστικό (μόνο για τα κορίτσια βέβαια) «Δασκάλα», τα υπόλοιπα χρόνια απαντούσες σοβαρά και υπεύθυνα σ’ αυτήν την ερώτηση αυτό που σ’ εκείνη φάση της ζωής σου πίστευες πως θέλεις να γίνεις.

Ε, αυτό ακριβώς είναι το μαγικό της στιγμής που μαθαίνεις σε ποια σχολή μπαίνεις. Πετυχαίνεις αυτό για το οποίο ακούς και σε προετοιμάζουν στην αρχή θεωρητικά και μετά πρακτικά από τότε που ήσουν 6 χρονών.

Και σε έχουν κάνει (καλώς ή κακώς) να πιστεύεις πως αυτό είναι που πρέπει και που θέλεις να κάνεις: να περάσεις στο Πανεπιστήμιο!

Και χωρίς αυτό από μόνο του να σου εγγυάται την επιτυχία, είναι ένα μικρό βήμα για να μπορέσεις και εσύ ο ίδιος να πιστέψεις πως μπορείς να την κατακτήσεις.

Είσαι πλέον φοιτητής ή φοιτήτρια, νέος, με όλο το μέλλον και την ζωή μπροστά σου και αυτό και μόνο φτάνει για να σε κάνει να ελπίζεις πως ό,τι κι αν γίνει όλα θα πάνε καλά!

Και θέλεις να παλέψεις και εσύ για να πάνε όλα καλά!

Για όλους αλλά πάνω απ’ όλα και για σένα!

Συγχαρητήρια σε όλους εμάς που τα καταφέραμε φέτος!

Καλό κουράγιο και καλή δύναμη στους επόμενους!