Back to Top
#TAGS ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΑΤΡΩΝ Αιγιάλεια Νάσος Νασόπουλος Ρούλα Πισπιρίγκου Βασιλιάς Κάρολος της Αγγλίας Κέιτ Μίντλετον
Αγγελίες
Μην ψάχνεις, βρες στο
THE BEST

SPOTLIGHT

/

Η συγκλονιστική μαρτυρία του Γιάννη Βαρδή για τον πατέρα του

Η συγκλονιστική μαρτυρία του Γιάννη Βαρδ...

"Το πιο δύσκολο απ’ όλα ήταν όταν έπρεπε να του πω ότι πρέπει να του ξυρίσω το κεφάλι"

Μια συνέντευξη - εξομολόγηση από καρδιάς παραχώρησε ο Γιάννης Βαρδής λίγα μόλις 24ωρα μετά τον θάνατο του αγαπημένου του πατέρα.

Ο γιος του Αντώνη Βαρδή μιλάει στη Real life για τις δύσκολες στιγμές που έζησε ο πατέρας του κατά τη διάρκεια της ασθένειας του, την δική τους ιδιαίτερη σχέση, την πρωτοποριακή θεραπεία που ακολούθησε ο γνωστός μουσικοσυνθέτης αλλά και την επόμενη μέρα δίχως εκείνον...

Μίλησε μου για τον πατέρα σου, για τη σχέση σας…

Ήταν πάντα το παράδειγμα μου. Με γαλούχησε σωστά και μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι σε πολλά πράγματα, στα οποία είχαμε αντίθετες απόψεις, ήταν αυτός που είχε δίκιο! Δεν έχω καμιά πικρία από τη σχέση μας. Είμαι από τους τυχερούς που πρόλαβαν να γεφυρώσουν το χάσμα με τους γονείς τους. Τα είχαμε λύσει όλα τα θέματα μας. Ήμουν καθαρός και ντόμπρος, όπως ήταν και εκείνος μαζί μου! Ήταν όλα καλά μεταξύ μας!

Σε όλη τη διάρκεια της ασθένειας του και ενώ ένιωθες έντονη συναισθηματική πίεση, δυνάμωνες και την αδελφή σου, την Καλλιστώ, αλλά και τον αδελφό του, τον Χρήστο. Δεν ήταν εύκολο έτσι;

Ήταν πάρα πολύ δύσκολο και έντονο, γιατί είχε αρρωστήσει ο άνθρωπος της ζωής μου. Όφειλα, όμως να τους στηρίξω όλους. Οι ισορροπίες ήταν πολύ δύσκολες. Δεν υπήρχε υπομονή. Ήμασταν όλοι στα «κόκκινα», με τρομερά «σκαμπανεβάσματα». Ήταν στιγμές που  έπεφταν πολύ ψυχολογικά και έκανα τον παν για να τους ανεβάσω, όπως το έκαναν και εκείνοι για μένα. Επειδή ήμουν ο πιο ψύχραιμος, οι γιατροί έρχονταν πάντα σε εμένα για να με ενημερώσουν για την εξέλιξη της υγείας του… Το διαχειρίστηκα όσο πιο ήρεμα, πιο ψύχραιμα μπορούσα. Έπρεπε να ήμουν δυνατός και ήμουν.

Του δώσατε πολλή αγάπη στη μεγάλη «μάχη» του…

Ήμασταν όλοι δίπλα του, μαζί του και του δίναμε όλη μας την αγάπη. Του έλεγα: «Τα χάδια που σου κάνω και τις αγάπες που σου δείχνω όλο αυτόν τον καιρό δεν σ’ τα χω κάνει ποτέ». Και χαμογελούσε!

Φρόντιζε πάντα για σας. Μέχρι και το τέλος έτσι;

Πάντα! Ενώ ζούσε αυτή την περιπέτεια, για μας νοιαζόταν. Ήθελε να είμαστε εμείς καλά. Ήταν πάντα ένα βήμα μπροστά. Από την πρώτη φορά που πήγαμε στο νοσοκομείο και ενώ δεν ξέραμε τίποτα, πριν καν μας ανακοινώσουν κάτι, μας μίλησε για τα περιουσιακά του. Τον ρωτήσαμε: «Είναι δυνατόν να συζητάμε για τέτοια πράγματα αυτή τη στιγμή;». Και μας απάντησε: «Θέλω να είστε ήρεμοι. Ίσως να μην είναι η κατάλληλη στιγμή, αλλά θα το δείξει ο χρόνος. Και θέλω να είστε προσεκτικοί, να προσέχετε ποιοι είναι γύρω σας!». Μέσα στον πόνο του και από τη στενοχώρια του νοιαζόταν για εμάς, όχι για τον εαυτό του. Για μας που θα άφηνε πίσω του. Μέχρι και το τέλος του.

Έχεις πικρία και οργή που κάποια μέσα τον «πέθαναν» πριν την ώρα του;

Κάποια ΜΜΕ τον είχαν «τελειώσει» τον πατέρα μου ξανά και ξανά. Την τελευταία φορά, ευτυχώς για μένα, ήμουν δίπλα του. Το διάβασε σε site και ήταν δίπλα μου. Γελούσα. Η αδελφή μου δεν ήταν στο νοσοκομείο και φρίκαρε, αλλά με πήρε και της είπα ότι δεν ίσχυαν όσα είχαν βγει. Αμέσως «ανέβασα» κάτι στα social media για να ηρεμήσει ο κόσμος, οι φίλοι, οι συγγενείς μας… Το διαχειρίστηκα ψύχραιμα και σωστά, παρά την πικρία μου. Υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούνται ότι είναι δημοσιογράφοι και είναι «κίτρινοι» όσο δεν πάει. Διαβάζω ακόμα και σήμερα και γελάω. Και θέλω να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα. Ο πατέρας μου τους τελευταίους δύο μήνες έκανε μια πρωτοποριακή θεραπεία που βρίσκεται ακόμα σε πειραματικό στάδιο, με τη σύμφωνη γνώμη του ογκολόγου αλλά και των υπολοίπων γιατρών του. Έπρεπε να κάνουμε πρώτα μια μαγνητική, η οποία έδειξε ότι ο όγκος είχε φτάσει στα 9 χιλιοστά. Η επόμενη κίνηση ήταν να του φορέσουμε ένα μηχάνημα που ήταν σαν σκουφί στο κεφάλι, το οποίο αποτελούνταν από ειδικές μεμβράνες και με ηλεκτρόδια και ηλεκτρομαγνητικά κύματα θα προσπαθούσαν να σταματήσουν την εξέλιξη της ασθένειας. Αυτό έπρεπε να το φοράει 20 ώρες την ημέρα και το φόραγε όλο το 24ωρο. Το πιο δύσκολο απ’ όλα όμως ήταν όταν έπρεπε να του πω ότι πρέπει να του ξυρίσω το κεφάλι. Το πέρασα όσο πιο γλυκά μπορούσα και δεν μου έφερε καμιά αντίρρηση. Αυτή η θεραπεία θα κρατούσε δύο μήνες και στις 2 Σεπτεμβρίου θα κάναμε την επόμενη μαγνητική. Για κάποιον λόγο, οι γιατροί επέμεναν να την κάνουμε νωρίτερα. Οι εξετάσεις μάς άφησαν όλους με ανοιχτό το στόμα, καθώς ο όγκος όχι μόνο είχε σταματήσει να εξαπλώνεται, αλλά είχε συρρικνωθεί κατά 35% με 40%. Παράλληλα, ο πυρήνας του από την εξέταση δεν έδειχνε καμία κίνηση. Και από τη χαρά και την ελπίδα στην απόλυτη θλίψη, καθώς μερικές ημέρες μετά δεν άντεξαν τα νεφρά του, λοιμώξεις, ίκτερος… Πλέον το σώμα του δεν μπορούσε άλλο. Είχε κουραστεί και ο ίδιος, νομίζω. Ήθελε να ξεκουραστεί και να μας ξεκουράσει και όλους εμάς. Πάντως, το νίκησε. Και άνοιξε έναν νέο δρόμο. Μια θεραπεία που πρέπει να την ψάξουν όσοι μας διαβάσουν, γιατί η δική του ιστορία μπορεί να σώσει και άλλες ζωές.

Έγραψες ένα απίστευτο ποστ. «Αν όμως ζει ο άλλος μέσα μας, τότε ο θάνατος είναι μεγάλος ψεύτης και η αρρώστια μεγάλο ψέμα». Ο Αντώνης είναι «εδώ» για σένα, στην καρδιά σου;

Ναι, ο πατέρας μου για μένα είναι «εδώ». Και θεωρώ πως δεν θα «φύγει» ποτέ. Είναι μέσα στην καρδιά μου. Δεν είναι δικό μου αυτό που έγραψα. Είναι του Χόρχε Μπουκάι από τον «Δρόμο των δακρύων». Μιλάει για τον θάνατο και το «ανέβασα» για να δυναμώσω και εγώ διαβάζοντας το. Δεν το πίστευα απόλυτα και το «ανέβασα» για να πάρω πίστη από κάπου. Για να πάρω δύναμη. Πολλές φορές νομίζω ότι θα ανοίξει μια πόρτα και θα ακούσω τη φωνή του. Είναι αδιανόητο. Χθες ήταν μια πολύ δύσκολη νύχτα. Να σου πω κάτι χαρακτηριστικό; Πώς να σβήσω τον αριθμό του κινητού του από το δικό μου; Το μυαλό και η καρδιά ακόμα δεν μπορεί να το δεχθούν. Διαβάζω στα sites ότι «έφυγε ο Αντώνης Βαρδής» και δεν μπορώ να το δεχτώ…

Η επόμενη μέρα πως είναι;

Δεν μπορώ να συναντήσω ακόμη κόσμο. Και εννοώ ότι δεν μπορώ να κυκλοφορήσω. Δεν μπορώ να πάω στο «Υγεία» για να λύσω κάποιες εκκρεμότητες. Μόνο που θα πέσει ο κόσμος πάνω μου, με αγάπη φυσικά, θα νιώσω πολύ περίεργα, δεν θα μπορέσω να το αντιμετωπίσω αυτή την εποχή. Προσπαθώ να βάλω κάποια κουτάκια και να λειτουργήσω σωστά ξανά. Κοιμάμαι πολύ, κάνω γυμναστική και ξεχνιέμαι. Πηγαίνω με πολύ στενούς φίλους μου σε ένα ιδιαίτερο μέρος στη Γλυφάδα και χαζεύω τη θάλασσα. Τη λατρεύω. Όπως τη λάτρευε και εκείνος. Είχε το δικό του μέρος. Στο Πόρτο Ράφτη. Εκεί άραζε με τις ώρες. Δεν έχω πάει ακόμη εγώ. Πηγαίνει, όμως, η γυναίκα του. Το καταλαβαίνω. Το νιώθω. Κάθε βράδυ αργά ακούω την πόρτα και φεύγει. Είμαι σίγουρος πως κάθε βράδυ πηγαίνει εκεί. Είναι πολύ γλυκό αυτό. Πολύ τρυφερό.

Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr

Spotlight