Ο Κωστάκης και ο Γιωργάκης

Είναι και οι δύο πρώην πρωθυπουργοί, προερχόμενοι από μεγάλα πολιτικά «τζάκια», έχοντας προηγουμένως γίνει πρόεδροι των κομμάτων τους κληρονομικό δικαιώματι, σε μια απόλυτη αποθέωση της εν Ελλάδι (πολιτικής) οικογενειοκρατίας.

Κι αυτό δεν είναι το μοναδικό (και σπουδαιότερο) κοινό σημείο τους. Το σημαντικότερο κοινό που έχουν είναι ότι, αμφότεροι, φέρουν μεγάλες ευθύνες για το σημερινό αδιέξοδο που βιώνουμε ως χώρα.

Ωστόσο, διαχειρίζονται με αξιοπρόσεκτη διαφορά την επόμενη (για τους ίδιους) μέρα, ακολουθούν διαμετρικά αντίθετες ατραπούς.

Ο ένας ανοίγει το στόμα του, ως επί το πλείστον, μόνο όταν είναι να φάει και να τσακίσει τα αγαπημένα του ψητά.

Ο άλλος μιλάει, και μιλάει πολύ. Και όχι μόνο μιλάει πολύ, αλλά ετοιμάζεται να κάνει τώρα και (νέο) κόμμα!

Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους και, όπως έλεγε και ο συχωρεμένος ο Μιτεράν, είναι ξεροκέφαλα.

Εάν η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας εκτραχύνθηκε επί των ημερών του Κώστα Καραμανλή, η καυτή πατάτα πέρασε στα χέρια του Γιώργου Παπανδρέου.

Καθότι ο πρώτος, παρά το γεγονός ότι δεν έδειξε την παραμικρή σύνεση και αυτοσυγκράτηση στη διαχείριση της εθνικής οικονομίας διογκώνοντας το δημόσιο τομέα, επέδειξε μια αξιοσημείωτη αυτογνωσία επιλέγοντας τη στιγμή που έπρεπε το δρόμο της αποχώρησης.

Και την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια, ακριβώς για να μην σκάσει η βόμβα στα χέρια του, αλλά στα χέρια του διαδόχου του, ο οποίος κραύγαζε ότι «λεφτά υπάρχουν».

Η συνέχεια είναι γνωστή και όλα τα άλλα είναι ιστορία, και μάλιστα μια ιστορία πονεμένη και ποτισμένη με δάκρυα και αίμα.

Ο Γιώργος Παπανδρέου έστειλε χωρίς ιδιαίτερη βάσανο την Ελλάδα στις δαγκάνες του ΔΝΤ, ωστόσο θεωρεί ότι η ιστορία θα τον δικαιώσει και ως εκ τούτου διεκδικεί την επιστροφή του στην πολιτική σκηνή, σε ρόλο πρωταγωνιστή, μη διστάζοντας να δώσει ακόμη και τη χαριστική βολή στο συρρικνωμένο, αλλά ιστορικό, κόμμα που ίδρυσε ο πατέρας του.

Έλλειψη αυτογνωσίας, έλλειμμα σωφροσύνης ή περίσσιο πολιτικό θράσος; Όποια κι αν είναι η απάντηση, τα προαναφερόμενα ερωτήματα δεν αφορούν σε καμία περίπτωση τον προκάτοχό του, ο οποίος έχει επιλέξει συνειδητά τη σιωπή, προφανώς γιατί αυτή είναι χρυσή.

Το αποτέλεσμα, εύκολα αντιληπτό. Τη στιγμή που ο ένας αποδοκιμάζεται και γίνεται αντικείμενο έντονης κριτικής, ακόμη και χλεύης, από πολιτικούς φίλους και αντιπάλους, ο άλλος είναι σημείο αναφοράς για το κόμμα του και εξαιρετικά δημοφιλής στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα, με βουλευτές να στήνονται στην ουρά για να τον συναντήσουν, να του ζητούν τη γνώμη του, να τον εκλιπαρούν να επαναδραστηριοποιηθεί! Με μια δόση υπερβολής, θα έλεγε κανείς ότι τον έχουν θεοποιήσει!

Από την πλευρά του, εκείνος τους ακούει με προσοχή, δεν τους μιλάει επί της ουσίας, και όταν θέλει να περάσει κάποιο μήνυμα προς τα έξω, ενδεχομένως και για να κάνει πλάκα, αυτό το κάνει πάντα μέσω διαρροών από… κύκλους του.

Τελικά, κάποια πράγματα στην πολιτική, όπως και στη ζωή, μόνο τυχαία δεν είναι. Χώρια του ότι όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται, συνήθως, επαναλαμβάνεται ως φάρσα.

Καλώς ή κακώς…