Είναι κάποιοι άνθρωποι...

Είναι καποιοι άνθρωποι που είτε τους δίνουμε από μόνοι μας προσοχή και αξία, είτε την απαιτούν και στο τέλος την παίρνουν, αλλά είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο αδίκως την έχουν αφού είναι φανερό πως δεν την αξίζουν.

Είναι κάποιοι άνθρωποι που προσπαθήσαμε πολύ για να πάνε όλα καλά με αυτούς. Και δεν άξιζε. Δεν άξιζαν ούτε αυτοί, ούτε η προσπάθεια.

Είναι αυτοί που εξαιτίας τους μείναμε ξάγρυπνοι πόσα και πόσα βράδια ελπίζοντας στο καλύτερο, ευχόμενοι για το καλό τους.

Είναι αυτοί που προσπαθήσαμε μάταια να φτιάξουμε -έστω και νοερά- κάτι καλύτερο γι' αυτούς, που ελπίσαμε -επίσης μάταια- σε ενα αύριο που τους περιείχε και που πείσαμε τον εαυτό μας να πιστέψει σ' αυτό.

Είναι οι ίδιοι, στους οποίους πιστέψαμε πιο πολύ απ' ο,τι πιστέψαμε σ' εμάς, που νομίσαμε πως αυτοί ήταν σημαντικότεροι.

Ναι, είναι αυτοί για τους οποίους ήμασταν εκεί όταν πονούσαν, που τους μιλούσαμε όταν τους είχε πλημμυρίσει η απελπισία, όταν ο φόβος απειλούσε να τους τυλίξει στο μαύρο του πέπλο, που μείναμε ξύπνιοι να τους μιλάμε για να μην νιώθουν μόνοι, που τους παρηγορήσαμε όταν ένιωσαν έντονη την απώλεια και την θλίψη, που ενώ μπορούσαμε να φύγουμε, αντίθετα μείναμε εκεί και δεν τους αφήσαμε τότε που πίστευαν πως απέμειναν μόνοι, πως όλος τους ο κόσμος κατέρρεε.

Αυτοί ακριβώς που δεν είπαμε λέξη όταν μας ξυπνούσαν τα βράδια γιατί δεν μπορούσαν να κοιμηθούν.

Αυτοί που πιστέψαμε πως η επιθυμία τους είναι σημαντικότερη από την δική μας, πως η ηρεμία τους είναι αυτή που επείγει, κι ας έπεφτε στον βωμό της η δική μας.

Είναι αυτοί που για ένα τους χαμόγελο ζήσαμε μέρες και μέρες θλίψης, που για ενα γέλιο τους προτιμήσαμε να χύσουμε εμείς όλα τα δάκρυα που έπρεπε να χυθούν, που για χάρη τους θα ξεριζώναμε και θα χαρίζαμε απλόχερα την καρδιά μας, που για αντάλλαγμα την ευτυχία τους, θα υπομέναμε αγόγγυστα τα πάντα.

Και είναι και οι ίδιοι που, ενώ μπορούσαν να μείνουν, έφυγαν, που ενώ τους ζητήσαμε κάτι ελάχιστο, αυτοί προτίμησαν να μην μας δώσουν τίποτα.

Αυτοί που όταν τους χρειαστήκαμε, έλειπαν.Ούτε τυχαία, ούτε κατά λάθος. Ηθελημένα, επίτηδες και πλήρως συνειδητά.

Γιατί ήξεραν μόνο να υπόσχονται.

Να μιλάνε και να υπόσχονται, να υπόσχονται και να μιλάνε.

Να τάζουν να σου κατεβάσουν τα αστέρια και να τα αποθέσουν στα χέρια σου.

Να σε κάνουν να ελπίζεις σε κάτι ανύπαρκτο και μετά να προσγειώνεσαι απότομα στο τίποτα.

Δεν ξέρουν τι κάνουν...; Αμφιβάλλω.

Διασκεδάζουν με ό,τι καταφέρνουν...; Πιθανόν. Το πιθανότερο, όμως, είναι πως ίσως να μην μάθουμε ποτέ την αλήθεια.

Γιατί μπορεί αυτοί οι άθρωποι να είναι όλα αυτά, ταυτόχρονα όμως είναι και αυτοί που εν τέλει καταλάβαμε πως είναι σκάρτοι, ήταν η ευκαιρία μας να καταλάβουμε πως μόνο αυτοί που είναι εκεί για μας προτού προλάβουμε να τους το ζητήσουμε, είναι τελικά αυτοί που αξίξουν να τους χαρίσουμε την σκέψη, την αγάπη και την αφοσίωση μας.

Και το μόνο καλό -μετά ίσως από αυτήν την αποκάλυψη- είναι πως πάντα θα ελπίζουμε πως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτσι, πως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι.

(Γράφει η Σπετσέρη Κατερίνα (Φοιτήτρια Φιλολογίας Πανεπιστημίου Πατρών) )