«Ο Μανάβης» του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου

Μεταφερόμαστε σε ένα κλασσικό εορταστικό τραπέζι για την εθνική επέτειο της 25^ης Μαρτίου και ενώ η σκορδαλιά έχει πέσει βαριά, επικρατεί μία μελαγχολική ηρεμία στην ομήγυρη.

Οι μικροί παίζουν απόμερα ενώ οι μεγάλοι τους καμαρώνουν αναπολώντας, χωρίς να τολμούν να μετρήσουν τους Μάρτηδες που έχουν προσπεράσει.

Η αναπόληση διακόπτεται  από ένα παράπονο κάποιου, κάπως πιο μεγάλου ηλικιακά, από τους συνδαιτημόνες. «Που είναι οι παλιοί, να τραγουδήσουν κλέφτικα μέρα που είναι» αναρωτιέται με παράπονο.

Το κοινό συνειδητοποιεί πως κανένας δεν έχει παραστάσεις από ζωή στην ύπαιθρο. Ή δεν τις θυμάται ζώντας πλέον για δεκαετίες στις αποστειρωμένες πόλεις.

Οι μικροί έχουν μεγαλώσει στις πόλεις αλλά και οι πιο μεγάλοι τις ξέχασαν τα χρόνια της αστικοποίησης και του εκσυγχρονισμού.

Μα πάνω από θέλησαν να μην θυμούνται τον κόσμο στον οποίο παρέπεμπαν. Τον κόσμο των παιδικών τους χρόνων, των στερήσεων και της ζωής στο χωριό.

Αυτό ήρθε χτες να μας θυμίσει το πολυβραβευμένο ντοκιμαντέρ του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου που προβλήθηκε στην αίθουσα του Πανηπειρωτικού σε συνεργασία με το Κοινοτικόν.

Πως «τα θεμέλια μου στα βουνά» όπως αναφέρει ο ποιητής. Η ιστορία του μανάβη συγκλονιστική. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι ο άνθρωπος που κάνει το δρομολόγιο στα απομακρυσμένα χωριά της Πίνδου. Μία μέρα τη εβδομάδα ανεβαίνει τα βουνά φέρνοντας νέα και ελπίδα στους κατοίκους.

Θυμηθήκαμε πως έχουμε ρίζες και ρίζες από ελιές. Και πως επιτέλους να συζητήσουμε το θέμα της παραγωγικής ανασυγκρότησης. Χωρίς μεγάλα λόγια αλλά ακούγοντας ανθρώπους που μοχθούν στην παραγωγή.

Γνωρίζοντας πως πρέπει να το πονάς το χώμα αλλιώς δεν σε κρατάει. Να έχεις βρει την ταυτότητά σου, πως εκεί ανήκεις χωρίς να παριστάνεις κάποιον άλλο.

Η φράση του πρόσφατα βραβευμένου συγγραφέα Δημήτρη Νόλλα, πυξίδα για τη συνέχεια. «Κανέναν φουλάρι η κασκόλ δεν κάνει ένα δυστυχή ίδιο με αυτόν που αντιγράφει» ανέφερε πρόσφατα.

Ο σκηνοθέτης καταφέρνει να αποτυπώσει τους τελευταίους φυσικούς ανθρώπους που ότι λένε το σκέφτονται. Χωρίς δακρύβρεχτες εικόνες για κάτι φολκλόρ αλλά με την ποίηση και μαγεία των φυσικών χρωμάτων.

Το βραβείο κοινού από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης λέει σίγουρα πολλά.