Η (πολιτική) ωρίμανση του Αλέξη Τσίπρα

Άκουγα τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα να μιλάει δίπλα στη Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ και δεν πίστευα στα αυτιά μου.

Για τα δεινά μας, είπε, δεν φταίνε (μόνο) οι ξένοι, εν προκειμένω οι Γερμανοί. Φταίμε κι εμείς. Και θα πρέπει, πρόσθεσε, να ξεκινήσουμε μια προσπάθεια για να σπάσουν τα στερεότυπα που έχουν καλλιεργηθεί μεταξύ των δύο χωρών.

Τουτέστιν, είπε ο Έλληνας πρωθυπουργός, έφτασε πλέον ο καιρός να κοιτάξουμε και λίγο την καμπούρα μας και να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν πρέπει να τα φορτώνουμε όλα στους Γερμανούς για τα δεινά μας.

Και να αντιληφθούμε ότι, ούτε οι Γερμανοί είναι οι «κακοί», όπως πιστεύουν στην πλειονότητα τους οι Έλληνες, ούτε όμως και οι Έλληνες είναι οι τεμπέληδες και οι χαραμοφάηδες, όπως πιστεύουν πολλοί Γερμανοί.

Ούτε ο γράφων να είχε γράψει (βλ. άρθρα του στο thebest.gr με τίτλους «Δεν μας φταίνε οι Γερμανοί για το χάλι μας», «Οι “κακοί” Γερμανοί κι εμείς») τα όσα είπε ο Αλέξης Τσίπρας στο Βερολίνο. Για τέτοια ταύτιση θέσεων μιλάμε.

Ωστόσο, θα υπενθυμίσω ότι όσοι τολμούσαν να διατυπώσουν τις άγριες «αντιμνημονιακές» μέρες ανάλογες απόψεις, χαρακτηρίζονταν από (επιεικώς) ως «μνημονιακοί» μέχρι προδότες και «γερμανοτσολιάδες».

Τώρα που τα είπε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο οποίος ως αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης πρωτοστατούσε στα αντιγερμανικά κηρύγματα, με τη μνημειώδη φράση «Angela go back», πώς θα πρέπει να χαρακτηριστεί;

Ρητορικό, βέβαια, το ερώτημα. Υπό την ασφυκτική πίεση του προβλήματος της οικονομικής επιβίωσης που αντιμετωπίζει η χώρα, ως πρωθυπουργός πλέον που έχει την ευθύνη της διακυβέρνησης της, ο Αλέξης Τσίπρας προσγειώθηκε στο ρεαλισμό και υποχρεώθηκε σε ένα απότομο βήμα πολιτικής ωριμότητας.

Δεν είναι κακό για τον ίδιο. Αντιθέτως, μπορεί να είναι κακό για όσους εξακολουθούν να πιστεύουν ότι «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», για να θυμηθούμε και το σύνθημα της Γένοβας.
Οι παλιοί έλεγαν ότι έρχεται μια μέρα και μια στιγμή που τα αγόρια μεγαλώνουν απότομα και γίνονται άνδρες. Ισχύει αυτό, φαίνεται, και στην πολιτική.

Αν ο Αλέξης Τσίπρας προχωρήσει στη συνέχεια με γενναιότητα στα αναγκαία, τολμηρά, βήματα που χρειάζεται η χώρα για να βγει από το αδιέξοδο και να μπει σε μια νέα εποχή, χωρίς να υπολογίζει το εσωκομματικό πολιτικό κόστος, η Αριστερά θα χάσει έναν επαναστάτη, η Ελλάδα όμως μπορεί να κερδίσει έναν ηγέτη.

ΣΣ. Σχόλια, άρθρα και αναλύσεις του Διονύση Ζακυνθινού μπορείτε να διαβάσετε στο blog του:zakpatras.wordpress.com