Φωτιά και τσεκούρι στη σκιά του Γολγοθά

Φτάσαμε πλέον στον προθάλαμο της Μεγάλης Εβδομάδας και οι σκέψεις μου χρωματίζονται από την «παλέτα» των ημερών. Στην επικαιρότητα η Βίκυ Σταμάτη, οι εξελίξεις στην υπόθεση Γιακουμάκη, οι κρίσιμες διαπραγματεύσεις, η καταστροφή αρχαιοελληνικών πολιτιστικών θησαυρών στο Ιράκ από τους τζιχαντιστές.

Με έναν περίεργο τρόπο όλα αυτά συνδέονται. Η ελληνική κοινωνία μετά την οικονομική κρίση μεταλλάχθηκε σε σημείο που κανείς δεν θα μπορούσε παλιότερα να φανταστεί. Έγινε σκληρότερη, απάνθρωπη, κανιβαλιστική. Οι άνθρωποι ξεσπούν την οργή τους όπου μπορούν (και σίγουρα όχι σε όσους τους φταίνε) γιατί κάπου πρέπει να ξεσπάσουν.

Θύματα συνήθως οι πιο αδύναμοι –ακόμη χειρότερα αν κάποτε ήταν δυνατοί- και τα… πτώματα. Τότε οι άνθρωποι γίνονται πτωματοφάγα όρνια. Χαρακτηριστική η περίπτωση της Βίκυς Σταμάτη.

Το πτώμα της «διαμελίζεται» καθημερινά από όσους θεωρούν ότι έχουν… δικαίωμα να το κάνουν. Το ίδιο δικαίωμα επικαλούνταν και οι… ντελικανήδες στη Γαλακτοκομική των Ιωαννίνων. Και οι συμφοιτητές της 22χρονης στον ΟΑΕΔ. Οτιδήποτε διαφορετικό, ότι δεν μας αρέσει πρέπει να αφανιστεί από προσώπου γης. Ας είμαστε μια φορά ειλικρινείς. Η Σταμάτη πληρώνει την κακογουστιά της και το τουπέ της. Το είπε χαρακτηριστικά ένας από τους επικριτές της: «Να λιώσει η καραβλαχάρα».

Ο Γιακουμάκης πλήρωσε το ότι ήταν ένα ευαίσθητο παιδί καλόκαρδο και καλοσυνάτο. Ντροπή για τους… άντρακλες της συμμορίας.

Η 22χρονη ήταν ένα διαφορετικό κορίτσι. Μιλούσε και ντυνόταν διαφορετικά. «Γύφτισα» την αποκαλούσαν και την προπηλάκιζαν όπως μπορούσαν. Επέλεξε από θύμα να γίνει θύτης. Αλλιώς θα έστρεφε μάλλον το μαχαίρι στον εαυτό της.

Καμία ανοχή στη διαφορετικότητα. Φωτιά και τσεκούρι, όχι στους προσκυνημένους αλλά στους άλλους τους διαφορετικούς, γιατί δεν τους ανεχόμαστε και γιατί… μπορούμε.

Τσεκούρι είπα; Σαν κι αυτά που χρησιμοποίησαν οι τζιχαντιστές για να διαλύσουν μια πόλη 2.500 ετών στο Ιράκ. Και αυτοί απλά δεν ανέχονται το διαφορετικό και έχουν τσεκούρια και για τα αρχαία και για να κόβουν λαιμούς!

Προχθές το πρωί ένα μικρό αγόρι ξυπνούσε στα σκαλιά του Δημοτικού Θεάτρου της Πάτρας. Με ρούχα σκισμένα και το προσωπάκι εμφανώς ταλαιπωρημένο.  Για πάνω από μία ώρα κανείς δε σταμάτησε. Το προσπερνούσαν ενώ κάποιοι έκαναν και… καμπύλη στη διαδρομή τους να μην περάσουν από μπροστά του.

Πήγα κοντά του και προσπάθησα να του μιλήσω αλλά απομακρύνθηκε τρομαγμένο. Πώς να μην τρομάξει; Και σίγουρα τα ματάκια του θα έχουν δει περισσότερα από τα δικά μου.

Είμαστε άραγε καταδικασμένοι ως κοινωνία να καταντήσουμε κανίβαλοι και πτωματοφάγοι;

Θέλω πραγματικά να ελπίζω ότι μόλις ανέβουμε το Γολγοθά και μετά τη Σταύρωση θα έρθει η πολυπόθητη Ανάσταση…