Τα "πολλά" και τα "λίγα"...του Ζώη Μαρίνου!

Πρόσφατα, όπως προφανώς κι άλλοι συμπολίτες και συνάδελφοι,δέχθηκα ηλεκτρονικά μία πρόσκληση για την παρουσίαση ενός νέου βιβλίου,μία από τις πολλές προσκλήσεις που συχνά-πυκνά μου φθάνουν για παρόμοιες εκδηλώσεις.

Λίγες μέρες αργότερα,ένα επίσης ηλεκτρονικό μήνυμα,μου έγραφε:"Δημήτρη θα σε περιμένω".Άργησα,αλλά τελικά απάντησα:"Θα είμαι εκεί...!".

Έτσι κι έγινε,ανάμεσα σε πολλές άλλες υποχρεώσεις,εκείνο το βροχερό και αποτρεπτικό καιρικά, βραδινό Τετάρτης,στην γνώριμη αίθουσα της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Πατρών, για το δημιούργημα ενός γνώριμου...δημιουργού, μέσα από την επαγγελματική του πορεία στην δημοσιογραφία.

Άκουσα σιωπηλά,τους ομιλητές,χειροκρότησα, δεν αντάλλαξα γνώμες για το πόνημα κι όταν επρόκειτο να πω την "καληνύχτα" μου, πλησίασα τον συγγραφέα του βιβλίου... "Επάγγελμα Δημοσιογράφος" Ζώη Μαρίνο,του ψέλισσα:"

Είμαι εδώ γιατί σ'εκτιμώ, αλλά για το έργο σου, δεν θα σου πω τίποτα.Θα το διαβάσω και θα σου...γράψω".Κι αυτός..με χαμόγελο μου απάντησε ετοιμόλογα:"Θα περιμένω..."!

Ιδού λοιπόν δημόσια, το χρωστούμενο σχολιογραφικό κείμενό μου,χωρίς συναδελφική επιρροή,χωρίς ιδιαίτερη φιλία με τον συγγραφέα,γνώριμο μόνο από τα μέσα της δεκαετίας του '90 και περίπου "συνοδοιπόρο",όταν και οι δύο δημοσιογραφούσαμε στην Εφημερίδα "Πελοπόννησο".Ποτέ από τότε δεν ξαναβρεθήκαμε σε κοινή επαγγλεματική στέγη.

Διαβάζοντας,σταδιακά μεν - λόγω έλλειψης χρόνου- αλλά πολύ προσεκτικά το βιβλίο του Ζώη Μαρίνου, γίνομαι αυτομάτως διπλά δέκτης αυτών που το δομούν,από τη μία ως Δημοσιογράφος μέσα σε διάφορα τοπικά Μ.Μ.Ε επί 15 συναπτά έτη (έντυπα και ηλεκτρονικά) κι από την άλλη εκ της θέσεως ενός ενεργού Πολιτικού επί 11 συναπτά έτη, ρόλο που γρήγορα διαπιστώνω ξεφυλλίζοντας το έργο, ότι εμπλέκει ουκ ολίγες φορές στην πορεία,στο ρόλο,στις παραμέτρους και στα "παρασκηνιακά" των Μ.Μ.Ε, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε τοπικό-περιφερειακό επίπεδο. 

Από την πρώτη μέχρι και την 174η σελίδα,δεν σας κρύβω, ότι ψάχνω να βρω σημεία γραφής και ουσίας του Ζώη Μαρίνου, με τα οποία θα διαφωνήσω, θα πως..."ε σιγά!" και θα μπορέσω να στοιχειοθετήσω μιαν άλλη άποψη, πιο αληθινή,πιο ψαγμένη,πιο ρεαλιστική,πιο ελεύθερη και πιο πραγματική.Μάταια όμως!Κάθε σειρά, κάθε παράγραφος,κάθε θεματική ενότητα-όσο περνούσαν οι σελίδες του βιβλίου- όχι μόνο δεν με έβρισκαν να διαφωνώ,αλλά μετά και τα μισά του βιβλίου,άρχισα να σιγουρεύομαι πως αυτά που διαβάζω, είναι ταυτόσημα απολύτως, με τα βιώματα,με τις στιγμές,με τη γνώση και με αυτά που είδα,έζησα, βλέπω και ζω...μέσα από τον διπλό μου δημόσιο ρόλο, του δημοσιογράφου και του πολιτικού.

Καταθέτοντας,αμέσως,την αποκρυσταλλωμένη πλέον άποψή μου, σπεύδω να πω, ότι το βιβλίο καταδεικνύει:

-Απόλυτη και  βαθιά αυτοαναζήτηση του συγγραφέα μέσα από τον χώρο που χρόνια ζει κι εργάζεται,πολλαπλώς.

-Βαθιά αναζήτηση πηγών,απόψεων,ερευνών,τοποθετήσεων για το αντικείμενο με το οποίο καταπιάνεται.

-Ιδιαίτερη και σπάνια ειλικρίνεια,κριτική κι αυτοκριτική,από τους ρόλους που και ο ίδιος  ο συγγραφέας κατά καιρούς είχε.

-Καυστικότητα για "γνωστά-άγνωστα" τοπικά δρώμενα στα Μ.Μ.Ε,δίχως καμιά προσωπική ενδεχομένως εμπάθεια αλλά κι εμμονή ,στο πλαίσιο του όποιου πιθανού "ανταγωνισμού".

-Παροχή δεδομένων και διασταυρούμενων αναφορών επί ερωτημάτων κι όχι επιβολή μιας και μόνης άποψης, αυτής του συγγραφέα.

Γιατί όμως κάποιος θα πρέπει να διαβάσει - θα έλεγα να μελετήσει - ένα τέτοιο βιβλίο;Ο καθένας που θέλει να ξέρει επακριβώς...αυτό που καθημερινά διαβάζει,αυτό που ακούει ή βλέπει, ο καθένας που θέλει να κρίνει -όχι εύκολα,γενικόλογα και φθηνά -,ο καθένας που έχει την ανάγκη να διδαχθεί ή και να προβληματιστεί  για τον "δελεαστικό" εν πολλοίς χώρο των Media, ανεπιφύλακτα  πρέπει να το πράξει!

Μέσα στις δεκάδες σελίδες κατάθεσης ψυχής,εμπειρικών  καταστάσεων, σκέψεων και βαθύτατων προβληματισμών και συμπερασματικών αναφορών του Ζώη Μαρίνου, "πολλά" μου έμειναν.

Να μερικά από τα "πολλά"...που ίσως πονούν πολλούς από εμάς,αλλά ο Ζώης Μαρίνος τα έγραψε,τα είπε,γιατί απλά δεν έκανε ένα βιβλίο για "φιγούρα" αλλά για πικρές-σκληρές και "κουκουλωμένες" αλήθειες του σήμερα, σε σχέση με τα Μ.Μ.Ε του χθες,αναζητώντας πάντα τον Τύπο του αύριο!

"Πολλά"!Εντάξει, να μερικά από τα... "πολλά" πιο σωστά,για τους Δημοσιογράφους και τα Μ.Μ.Ε:

-  "Έχουν την άνεση της αμέσου μεταστροφής,το σύνδρομο της ανεμοδούρας"!

-"Πάσχουν από βαρύ και ανίατο νεολαϊκισμό"!

-"Έτοιμα να συμπράξουν στην συμπαιγνία της υπερβολής"!

-" Κατασκευασμένα  ρεπορτάζ...ανώδυνα ρεπορτάζ...οικοδόμηση φανταχτερού "μύθου"!

-"Ποτέ δεν δαγκώνεις το χέρι που σε ταίζει"

-"Οι μικρότερες  κοινωνίες δεν αγαπούν την αλήθεια-Δημοσιογράφους  με λιγότερες καλημέρες λόγω των πολλών γνωριμιών,συγγενών και φίλων"!

-"Πολυθεσίτες δημοσιογράφοι και κακοκπληρωμένοι"!

-"Μηνυματικά παραπολιτικά...με παραγκωνισμό μη συνεργάσιμων πολιτικών"!

-"Μόνη ασφαλής πηγή κερδοφορίας...η επάνοδος στη δύναμη του ρεπορτάζ,ο κριτικός έλεγχος της εξουσίας...η ακρίβεια των ειδήσεων"!

-"Όλο και περισσότεροι δημοσιογράφοι υποκύπτουν στον πειρασμό της απόλυτης ταύτισης και συμπόρευσης με τη μάζα"!

-"Μέσα χειραγώγησης της κοινής γνώμης...διαστρέβλωσης  της αλήθειας ...παίζουν το παιχνίδι εξουσίας"!

-"Τα Μ.Μ.Ε...που δεν τα γράφουν,δεν τα λένε, εθελοτυφλούν  και προδίδουν το ρόλο τους"!

και "Ο Τοπικός - Περιφερειακός Τύπος έχει την εικόνα  του φτωχού συγγενή"!

Κι από τα "πολλά"...ενός εύστοχου συγγραφικού έργου, τι κι αν λείπουν και "λίγα"!

Ποια "λίγα"; Εκείνα που δεν διάβασα και που ταπεινά προσθέτω,στα "πολλά" αξιόλογα και σοβααρότατα του Ζώη Μαρίνου και που η ταπεινότητά μου,θεωρεί υπαρκτά,συγγενή των "πολλών" κι από εκείνα που πρέπει να εκλείψουν, γιατί τα "πολλά" είναι πράγματι αυτά που πρωτίστως πρέπει ν'αντιμετωπιστούν στο άμεσο μέλλον!

Να τα "λίγα",επιγραμματικά, πραγματικά πολύ "λίγα", μπροστά στο μεγαλείο των "πολλών" της ουσιαστικής πένας του συγγραφέα Ζώη Μαρίνου:

-Τα αλληλοκαρφώματα, οι ειρωνείες και η έλλειψη κλαδικής σύμπνοιας μεταξύ δημοσιογράφων, ιδίως όταν αυτή προβάλλεται και μ' έναν ανούσιο ανταγωνσμό μεταξύ των Μέσων που ο καθένας νιώθει ότι εκπροσωπεί, παίζοντας ενίοτε και των παιχνίδι Εκδοτών ή Καναλαρχών,σε σημείο τέτοιο που πολλές φορές το καλό ή το εμφανώς οργανωμένο και καλύτερο Μ.Μ.Ε, με κάπως καλοπληρωμένους δημοσιογράφους,είναι στο στόχαστρο  από "μπακάληδες" της μιζέριας και της επαγγελματικής κατάντιας, έστω κι εξ ανάγκης .Ή και το αντίστροφο:Το εφικτό να το μέμφεται το ισχυρό, το καλοπληρωμένο και το ασφαλές και στο τέλος να το υποτιμά!

- Ο δημοσιογράφος πολλές φορές καθίσταται..."μεγάλος και καλός" όχι γιατί πράγματι αξιακά είναι, αλλά  γιατί το Μέσο που εργάζεται είναι μεγάλο, που κατά συνέπεια τον καθιστά  ως έτσι...και σίγουρα πιο "σταρ" και πιο "ματσό"!Ή το ακριβώς αντίστροφο:Ο δημοσιογράφος, ο πραγματικά καλός,έγκυρος,σωστός και σταθερά μάχιμος, που όμως το μικρό Μέσο που εργάζεται "συμπιέζει" τη δουλειά του στην μικρή απόδοση κι αποδοχή , λόγω της ισχνής δημοσιότητας!

Για τα "πολλά" πάντως-ασχέτως της απουσίας αυτών των "λίγων"-συναδελφικά υποκλίνομαι στη δουλειά -μετά εμφανούς κοπιαστικής προσπάθειας- του Ζώη Μαρίνου, και που είναι πράγματι για μάθημα στα σχολεία αλλά και για το σύνολο του κοινού και  του δημοσιογραφικού κόσμου,ένας κόσμος που "καρκινοβατεί"...μεταξύ των "πολλών" και των "λίγων"!