Σκέψεις για το ασφαλιστικό

Εν αναμονή της Συνόδου Κορυφής αλλά και τα προβλήματα της οικονομίας να γίνονται εντονότερα, καθίσταται σαφέστερο μέρα με την ημέρα πως μετά την αφαίμαξη των διαθεσίμων Περιφερειών και Δήμων –παρά την αρνητική απόφαση των δημάρχων - έπεται η «διακράτηση» των διαθεσίμων των ασφαλιστικών ταμείων παρά την μέχρι τώρα στάση αναμονής. Την ίδια στιγμή που ακόμα η αναφορά σε λήψη μέτρων για την διασφάλιση της κάποιας βιωσιμότητάς τους στο μέλλον θεωρείται «ταμπού» και ενώ σημαντική επιδείνωση των σημαντικότερων παραμέτρων που προσδιορίζουν τη βιωσιμότητα του συνταξιοδοτικού συστήματος στην Ελλάδα μέχρι το 2060 προβλέπει η έκθεση για τη γήρανση για της χώρες μέλη της Ε.Ε. που δημοσίευσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Είναι όμως αυτή η ενδεδειγμένη προσέγγιση για να μπορέσει ο πολίτης να ενημερωθεί –έστω και την ύστατη στιγμή- για την δύσκολη πραγματικότητα που έχει μπροστά του; Mήπως οι πολιτικοί σήμερα και η Κυβέρνηση ειδικότερα εξακολουθούν να υποτιμούν την νοημοσύνη μας με την ανειλικρινή στάση που προκρίνουν. Μία στάση που κρύβει τα μακροπρόθεσμα προβλήματα με στόχο την βραχυπρόθεσμη πολιτική ισορροπία. Η ουσία είναι πως το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας διαλύεται μέρα με την ημέρα με αποτέλεσμα η ασυδοσία του παρελθόντος να διαμορφώνει την κρίση του μέλλοντος.

Στα πλαίσια της «διαπραγμάτευσης» επικρατεί προβληματισμός για το γεγονός ότι οι συνομιλητές μας θέτουν επιτακτικά το ασφαλιστικό ως θέμα συζήτησης. Όχι χωρίς αιτία όμως καθώς αν δοθεί στήριξη για την κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού και δεν δοθεί μία κάποια λύση στο ασφαλιστικό, οι χρηματοδοτικές ανάγκες για την κάλυψη της νέας τρύπας του συστήματος θα πρέπει από κάπου να καλυφθούν. Είναι προτιμότερο –και ειλικρινέστερο-δε κατά την άποψή μου να αρχίσουν να λαμβάνονται μέτρα άμεσα, παρά αυτά να παραπέμπονται για το μέλλον με προβλήματα που θα εντείνονται με γεωμετρική πρόοδο, καθώς ο ρυθμός κατάρρευσης των εσόδων των ασφαλιστικών φορέων σε συνδυασμό με την εξαΰλωση των δύο βασικών πηγών χρηματοδότησης των οργανισμών κοινωνικής ασφάλισης διαμορφώνουν ένα εκρηκτικό μείγμα.

Προτάσεις κατατίθενται αρκετές. Οι περισσότερες όμως στα πλαίσια των ηθικά ορθών «κόκκινων γραμμών» αλλά σε ένα γενικότερο κοντόφθαλμο και λανθασμένο πλαίσιο. Είναι λάθος για λόγους επικοινωνιακούς να μην "ακουμπάμε" το ασφαλιστικό λοιπόν. Είναι λάθος επίσης οι προσπάθειες ή η στόχευση να οδηγεί σε ενοποιήσεις ταμείων στον Ενιαίο Φορέα. Όπου υπάρχουν επαγγελματικοί φορείς που έχουν υγιή ασφαλιστικά ταμεία και επιθυμούν ανεξάρτητη πορεία, είναι προς το συμφέρον όλων να μην αλλάξει ο νόμος και να τους επιτραπεί να λειτουργήσουν αυτόνομα. Κατά τον τρόπο αυτό το Κράτος δεν θα κανιβαλίσει για άλλη μία φορά υγιή ταμεία που αποφασίζουν να ενταχθούν σε ένα σοβαρό και επαγγελματικό πλαίσιο διαχείρισης-αυτό που επικρατούσε μέχρι σήμερα δεν επιδέχεται σχολιασμό-δίνοντας την δυνατότητα συνολικής αντιμετώπισης των προβληματικών.

Δυστυχώς όπως και στην περίπτωση της προηγούμενης Κυβέρνησης όπου η διαμόρφωση νομοθετημάτων με σωστή στόχευση κατέληξαν προβληματικά εξαιτίας άγνοιας του θεωρητικού νομοθέτη για την ζώσα πραγματικότητα, έτσι και τώρα επιχειρείται ή εύκολη προσέγγιση στο σύνολο αντιμετώπισης των προβλημάτων. Μόνο που το ασφαλιστικό αφορά τις …επόμενες γενιές.