Φως εκ φωτός... του Αγίου Πνεύματος

Αυτές τις μέρες που γιορτάζει το Άγιο Πνεύμα έρχονται  στο νου  μόνοι τους κάποιοι συνειρμοί και το μυαλό στρέφεται στο δάσκαλο , το δάσκαλο  το φωτισμένο  από τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, στο δάσκαλο  που μπορεί να δράσει τόσο θετικά όσο και αρνητικά στην τρυφερή ψυχή του παιδιού-μαθητή του.

Δάσκαλος! Μια μορφή  που σμιλεύει την παιδική ψυχή. Μια μορφή που πλανιέται  στα όνειρα τα παιδικά, μαζί με οράματα και ιδανικά! Κι είναι η μορφή αυτή το ιδανικό του κάθε παιδιού, στην πιο τρυφερή του ηλικία,  οποιοδήποτε κι αν είναι αυτό το παιδί, οπωσδήποτε κι αν λέγεται, ή  Μάριος  ή Παναγιώτα, ή  Νικολίτσαή Χαρούλα  ή  Ευρυδίκη  ήκι  όπως αλλιώς, που προσμένει  και γυρεύει  απάντηση στα ερωτηματικά του!

Δάσκαλος! Άρχοντας του πνεύματος! Νους γνώσεως και φίλος του Θεού! Ψυχή ευαίσθητη, συναισθηματική, επιεικής και ανεξίκακη  και άκρως λεπτή, έχει οριστεί να ψηλαφεί τους παλμούς ακόμα και της πιο ευαίσθητης παιδικής ύπαρξης! Έχει οριστεί γλυκύτητα και φως να χύνει στις σκέψεις και στην καρδιά  του παιδιού και με τα αυτιά πάντα τεντωμένα να ακούει ακόμα και τον παραμικρό του  ήχο.  Είναι αυτός  το  στόμα που είναι έτοιμο πάντα να απαντήσει, να ξεδιαλύνει και την παραμικρή απορία. Είναι αυτός που έχει κληθεί  να  βρίσκει λύσεις σε προβλήματα άλυτα, Να σπάζει τον πάγο μεταξύ των μαθητών  του  και να κάνει τη ζωή τους όμορφη και γλυκιά. Είναι αυτός που πρέπει να ανοίγει τα πνευματικά τους αισθητήρια, για να αντιλαμβάνονται τις θείες αλήθειες!

Είναι ο δάσκαλος  αυτός, που με την κατάλληλη αγωγή και καλλιέργεια προετοιμάζει από τη μικρή τους ηλικία τους αυριανούς πολίτες. Κι είναι αυτή η αγωγή που ξεκινάει πρώτα   μέσα στο χώρο της οικογένειας, που είναι το βάθρο, όπου στηρίζεται το οικοδόμημα της πολιτείας. Αγωγή που συνεχίζεται  και συμπληρώνεται στο χώρο του σχολείου, που είναι μια μικρογραφία της πολιτείας  με την καθοδήγηση πάντα  του δασκάλου, για να συμπληρωθεί ύστερα στον ευρύτερο χώρο της  κοινωνίας.  Και το παιδί  αν  στο σχολείο έχει μάθει να μελετά, αν έχει μάθει να κάνει σωστή χρήση του βιβλίου, αν ο δάσκαλος έχει καταφέρει  να το κάνει να αγαπήσει  τη βιβλιοθήκη και  τη μελέτη του σωστού και καλού βιβλίου, τότε  θα έχει κατορθώσει ο μαθητής του  να αποκομίσει πολλούς καρπούς, να απομακρυνθεί  από τη γνωστική φτώχεια, να γίνει εργάτης του ωραίου, του μεγάλου και τ’αληθινού!. Θα γνωρίσει  πράγματα πολλά  και θα πιστέψει  πως αξίζει κανείς να ζει , γιατί αξίζει να γνωρίζει! Κι αν το παιδί έχει μάθει και  να συμπεριφέρεται δημοκρατικά στο χώρο του σχολείου, δημοκρατικά θα συνεχίσει να ζει και στο χώρο της κοινωνίας.

Είναι πάλι ο δάσκαλος αυτός,  που μαθαίνει στους μαθητές του  πώς μπορούν  να προβληματίζονται  γύρω από ένα θέμα με πλήρη σεβασμό ο ένας στη γνώμη του άλλου Έτσι στους  μικρούς ανοίγεται ο  δρόμος της  συνεργασίας, της ενσυνείδητης πειθαρχίας και του σεβασμού στις συλλογικές τους  αποφάσεις. Τους καλλιεργείται κατ’αυτόν τον τρόπο η δημιουργική συνείδηση αλλά και η γνώση.Η γνώση που δίνει τη δυνατότητα για σκέψη. Έτσι ο νέος πλησιάζει την αλήθεια. Μαθαίνει να ακολουθεί το σωστό δρόμο. Το δρόμο που καθορίζουν οι καθιερωμένες αξίες της ζωής

«Ταέθνη», είπε ο Πλάτων, «και στην άκρη του γκρεμού να βρεθούν, μπορούν να σωθούν αν έχουν παιδεία!». Άλλωστε αυτό ακριβώς δε συνέβη στο Μεσολόγγι  τον καιρό της Εξόδου;  Από πού άντλησαν οι Μεσολογγίτες  τη δύναμη  και πήραν της απόφαση της φυγής μέσα από τα στίφη των εχθρών; Ακριβώς επειδή είχαν την απαραίτητη παιδεία, την οποία πήραν  φοιτώντας στα σχολεία που λειτουργούσαν τότε στην πόλη.

Είναι στ’αλήθεια  επίμοχθο πολύ το έργο του δασκάλου. Πώς θα τα καταφέρει να πείσει τους μικρούς του μαθητές να ονειρεύονται, να μαθαίνουν, να ψάχνουν, να βρίσκουν, να διαβάζουν; Στην περίπτωση αυτή ο ίδιος πρέπει πρώτα να είναι άκρως ενημερωμένος και το κάθε θέμα να το χειρίζεται με την κατάλληλη επιδεξιότητα. Ασυμβούλευτος άνθρωπος, πλοίον εστίν ακυβέρνητον!», κατά  το Μέγα Βασίλειο.

Κι ο ενσυνείδητος δάσκαλος  αγωνίζεται πάντα πρώτα να είναι ο δάσκαλος του εαυτού του! Πασχίζει ο ίδιος να είναι ο ίδιος  ένας κανόνας και ένα ορόσημο υποδειγματικής ζωής, για να γίνει ο καλός σπορέας της τρυφερής παιδικής ψυχής! Ο ίδιος προσπαθεί πάντα να είναι επιμελής, αν θέλει και οι μαθητές του να είναι  επιμελείς. Να είναι καλός και αγαθός, αξιόπιστος στα λεγόμενά του, που πάντα πρέπει να είναι κατανοητά και απλά.

Ένας δάσκαλος, λοιπόν, μια ιστορία, μια θυσία, ένα πάθος. Το πάθος του δασκάλου, η θυσία του ατόμου! Σκληρή, αλλά μεγαλειώδης η αλήθεια! Αν δε σωθεί ο δάσκαλος σαν το κερί στη φλόγα, δε θα φωτίσει συνειδήσεις. Το έργο του θα μείνει ψυχρό στα χαρτιά και στα διπλώματα. Ούτε και η ζεστασιά της αγάπης του θα αγκαλιάσει τις παγωμένες ψυχές, αν δεν τα καταφέρει και στα μαθήματα της ανθρωπιάς  που είναι άκρως απαραίτητα να γίνονται, από τη στιγμή που πλάθει ψυχές! Πώς άλλωστε θα διδάξει στους μικρούς  τα μυστικά της φύσης, τα καθήκοντά τους  προς τον πλησίον, το σεβασμό  τους προς όλους τους συνανθρώπους, τις υπέροχες αυτές αρετές της δικαιοσύνης, της αγάπης προς την πατρίδα και την ελευθερία,  αξίες της ζωής,  που είναι ο θεμέλιος λίθος πάνω στον οποίο θα χτιστεί το οικοδόμημα που λέγεται άνθρωπος!

Δάσκαλε!

Σαν  οργώσεις με τ’αλέτρι σου γερά

μες στις ψυχές που σου’λαχαν την αρετή να σπέρνεις

και  που δίχως ν’αποκάμεις φέρνεις τη θεία σπορά.

Και σαν έρθει ο καιρός του θερισμού κι εσύ θ’ αναγαλλιάζεις. Τι θεία ευλογία!