Δυο παιδιά

-  «Θα έλθουν να ψηφίσουν τα παιδιά μας στο δημοψήφισμα της Κυριακής», μου είπαν οι γονείς του Θεοδωρή και της Αλεξάνδρας.

-  «Μα πώς;» αποκρίθηκα. «Ξέρω ότι σπουδάζουν και εργάζονται ταυτόχρονα στην Ευρώπη. Τόσα έξοδα και ταλαιπωρία για μία ημέρα;».

-  «Το θεωρούν χρέος τιμής, υποχρέωση, αγάπη στην πατρίδα, στην ίδια τη ζωή…».

Συγκινήθηκα. Γνωρίζω τα παιδιά και τις οικογένειές τους. Έχω την καλύτερη άποψη. Είναι ένα ταιριαστό ζευγάρι. Δεν άντεξα. Τηλεφώνησα στο εξωτερικό.

- «Μην απορείτε κ. Γιάννη», είπε ο Θεοδωρής. Δεν είναι κόπος. Το ΟΧΙ μας στα μέτρα των δανειστών είναι η συνεισφορά μας για μια Ευρώπη του ανθρωπισμού, της αλληλεγγύης και της δημοκρατίας. Και αν η Ευρώπη είναι γερασμένη και τελματώνει στη στασιμότητα της ύλης και του χρήματος, θέλουμε να βάλουμε απέναντί της ένα κορίτσι γυμνόστηθο με άνθη στην αγκαλιά του. Το ξέρουν όλοι άλλωστε πώς «ο βασιλιάς είναι γυμνός». Για να συνεχίσει η Αλεξάνδρα. «Εξάλλου πρέπει άμεσα να αρχίσουν οι εισαγωγές αγάπης και έρωτα στην Ευρώπη απ’ την Ελλάδα. Γιατί μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την πραγματική ουσία της ζωής, τα μάτια δεν την βλέπουν Τότε, ούτε ο Σόϊμπλε θα μπορεί ν’ αντισταθεί».

Έκλεισα το τηλέφωνο. «Ψήλωσα» αρκετούς πόντους από αγαλλίαση και περηφάνεια. Στο ραδιόφωνο, «τα βεγγαλικά σου μάτια λάμπουν σαν το φώσφορο….» τραγουδούσε ο Νταλάρας.

Τι φοβάστε Συνευρωπαίοι και σείς Σαμαροποταμίτες ;

Για μια εκστρατεία επανεύρεσης της Άνοιξης πρόκειται.

Γιατί φορέσατε πάλι τα παλτά σας ;