Η στροφή που δεν έγινε

Ένα σημαντικό κομμάτι της σιωπηρής πλειοψηφίας των πολιτών -αυτών που κατατάσσονται στο μετριοπαθές Κέντρο- επένδυσε πολλά στην περιώνυμη στροφή του Αλέξη Τσίπρα στον ρεαλισμό. Και το απέδειξε εμπράκτως τόσο στις εκλογές του Ιανουαρίου, όσο και στο δημοψήφισμα.

Όλους αυτούς τους πολίτες του μεσοαστικού κόσμου, ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να τους απογοητεύσει οικτρά. Διότι, ακόμα και όταν στο "και 5" έκανε αλλαγή πορείας και δεν οδήγησε την χώρα στα βράχια, το έπραξε και το δικαιολόγησε με τον πλέον μεμψίμοιρο τρόπο.

Από την υπογραφή του νέου μνημονίου και μετά, αντί να πάρει την στρατηγική απόφαση να επανατοποθετήσει το κόμμα του στον χώρο της φιλoευρωπαϊκής κεντροαριστεράς, επέλεξε ένα ηττοπαθές αφήγημα που με λίγα λόγια λέει πως "δώσαμε μάχη, ηττηθήκαμε, αλλά είμαστε οι καλύτεροι να εφαρμόσουμε το πρόγραμμα, το οποίο βέβαια δεν πιστεύουμε"!

Είναι πραγματικά κρίμα για ένα νέο ηλικιακά πολιτικό με τόση -ακόμα- απήχηση σε ένα ιδιαίτερα δυναμικό κοινό, να χαραμίζει το πολιτικό του κεφάλαιο, παραμένοντας προσκολλημένος στις αναχρονιστικές ιδεοληψίες με τις οποίες γαλουχήθηκε.

Εδώ όμως κρύβεται και η παγίδα στην οποία πολλοί πέσαμε. Το λάθος ήταν πως εξαρχής, κακώς επενδύθηκαν τόσα πολλά και χτίστηκαν τόσο υψηλές προσδοκίες για ουσιαστικές αλλαγές, σε έναν άνθρωπο ο οποίος αποτελεί κατεξοχήν πολιτικό και πολιτισμικό προϊόν των παλαιοκομματικών μηχανισμών που μας οδήγησαν ως εδώ.

"Δεν έφταιγεν ο ίδιος. Τόσος ήτανε." θα συνόψιζε ο Μανώλης Αναγνωστάκης.