Σαν να μην πέρασε μια μέρα

“Ο τελευταίος ας κλείσει τα φώτα...” είπα σε μία συζήτηση για αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.

“Μα είσαι αρνητικός…”, μου είπε μία φίλη, διακρίνοντας την απαισιοδοξία μου.

Αρνητικά όμως είναι και τα μηνύματα που παίρνω από μία κοινωνία εγκλωβισμένη στις ίδιες της τις ενοχές, στις ίδιες της τις αρρώστιες, που δεν θέλει να ξεκολλήσει από ένα επίπλαστο παρελθόν που το έχτισε μόνη της, γνωρίζοντας και αρνούμενη ότι όλο αυτό θα είχε ένα τέλος.

Ένα τέλος επώδυνο, μια προσγείωση στη πραγματικότητα που θεωρεί ότι δεν της αξίζει και ότι κάποια πράγματα είναι κεκτημένα, δεδομένα και κυρίως αυτονόητα.

Αλλά όχι, δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από το θυμό που μας κατέχει, απέναντι σε εκείνους που μας οδήγησαν εδώ, θεωρώντας πάντα ότι φταίνε “αυτοί, οι άλλοι”. Γιατί έτσι αισθανόμαστε καλύτερα, βγαίνουμε από το κάδρο των συνενόχων, αγνοώντας το γεγονός ότι ο θυμός αυτός στο τέλος δεν μας βγάζει πουθενά.

Κρυβόμαστε στην ψυχολογία του θύματος, αισθανόμαστε λίγο καλύτερα, και διοχετεύουμε όλη μας την ενέργεια στο θυμό μας απέναντι στους “άλλους”.

Παραμένουμε έτσι ασφαλείς, αδρανείς και ανυποψίαστοι στην παθητικότητα μας, βουλιάζοντας όμως έτσι κάθε μέρα και πιο βαθιά.

Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.

Βρισκόμαστε στα μέσα του Σεπτέμβρη, λίγο πριν από τις πανάκριβες εκλογές φιάσκο, που αποφάσισε ο νεαρός ακτιβιστής έπειτα από ένα πανάκριβο δημοψήφισμα παρωδία, που επίσης αποφάσισε ο νεαρός ακτιβιστής, στο τέλος ενός πανάκριβου τραγελαφικού επταμήνου, του οποίου επίσης ηγήθηκε ο νεαρός ακτιβιστής, αφού οδήγησε τη χώρα στις εκλογές του Γενάρη, που επίσης αποφάσισε ποιός άλλος; Ο νεαρός ακτιβιστής.

Έχει μεγάλη σημασία η χρονική αναδρομή, γιατί μόνο έτσι θα καταλάβουμε το μέγεθος του εγκλήματος και της κακοποίησης που έχει υποστεί μία ήδη εξουθενωμένη κοινωνία.

Το αφήγημα των εκλογών του Ιανουαρίου ήταν στην πραγματικότητα, αυτό που ήθελε να ακούσει ο “ασθενής”.

Κάναμε το “θέλω μας” πραγματικότητα και αλλάξαμε τη ρότα της ιστορίας.

Είναι αστείο και τραγικό μαζί.

Όχι δεν είσαι “άρρωστος” εσύ, η προηγούμενη θεραπεία φταίει για όλα τα κακά που σε έχουν βρει.

Με δύο ασπιρίνες και λίγη δίαιτα θα γίνεις καλά και όλα όσα ζεις θα γίνουν, ως δια μαγείας, τόσο καλύτερα όσο δεν φαντάζεσαι, είπε “το γελαστό παιδί”. Και πολλοί το πίστεψαν.

Ήταν ένα αφήγημα που άρεσε γιατί δεν είχε κόπο, δεν είχε πίκρα και προ πάντων γιατί δεν είμαστε εμείς που φταίγαμε σε τίποτα, αλλά κάποιοι άλλοι.

Οι παλιοί κακοί πολιτικοί και οι φίλοι τους οι Ευρωπαίοι, που τους βοήθησαν να μας καταστρέψουν.

Αλλά προφανώς και δεν ήταν έτσι.

Αυτό το αφήγημα, είχε δράκο τελικά...

“Τα νέα που μας έφερες μας χάιδεψαν τ’ αυτιά, μα απέχουνε πολύ απ' την αλήθεια” είπε προφητικά, ο Διονύσης Σαββόπουλος αρκετά χρόνια πριν.

Ακολούθησε ένα επτάμηνο παρωδία, τραγωδία, κωμωδία, όπως θέλετε πέστε το, όλα ταιριάζουν.

Περάσαμε από τη δημιουργική ασάφεια στην ανυπαρξία των προτάσεων, από την άρνηση της πραγματικότητας στην έλλειψη παντός σχεδίου, από τη διεθνή συμπάθεια, στον διεθνή αποκλεισμό, μέσα από ένα εσωτερικό επικοινωνιακό μεγαλούργημα, που θα το ζήλευε και η μεγαλύτερη πολυεθνική.

Εξαντλήσαμε όλα μας τα όρια, από τα ταμεία των δημόσιων οργανισμών μέχρι και την υπομονή των συνομιλητών μας, από την εσωτερική μας απραξία μέχρι και την εύρεση των ενόχων, όταν τα “θέλω μας” δεν γίνονταν πραγματικότητα.

Χωρίς να δώσουμε μία ελάχιστη προοπτική, μία ελάχιστη δέσμευση, ότι θα προχωρήσουμε μπροστά

Χρησιμοποιήθηκαν εκφράσεις όπως “Αξιοπρέπεια”, “Διαπραγμάτευση”, “Υπερηφάνεια” για να  κρυφτεί η άγνοια, η ανικανότητα, η απραξία, η απουσία, και η παταγώδεις αποτυχίες όλων των διεκδικήσεων.

Οι αλλεπάλληλες συναντήσεις και οι παλινωδίες με τους Ευρωπαίους εταίρους, έδειξε καταφάνερα πλέον ότι, όχι μόνο δεν υπήρξε ποτέ κανένα σχέδιο, αλλά ούτε και θέληση για ένα.

Η παντελής έλλειψη διακυβέρνησης είχε σαν αποτέλεσμα μόνο την ψήφιση δύο κατάπτυστων νομοσχεδίων, το ένα για την παιδεία και το άλλο για το μεταναστευτικό, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Προφανώς η αντιβίωση που μας έταξε ο νεαρός ακτιβιστής δεν θα έφτανε, όχι να μας κάνουν καλά, αλλά ούτε την κατηφόρα να σταματήσουν.

Δεν υπήρχαν εναλλακτικά σχέδια, ούτε Α, ούτε Β, ούτε όποιο γράμμα της αλφαβήτου θέλετε να βάλετε.

Κάναμε το “θέλω μας” πραγματικότητα, μονάχα που αυτή η πραγματικότητα συμπεριλάμβανε και άλλους που δεν συμβαδίζανε με αυτή τη λογική.

Και ξέρετε, όσο πιο μεγάλη η απόσταση του “θέλω” από το “είναι”, τόσο μεγαλύτερη και η δυστυχία μας.

Γίναμε πια το σφίξιμο στο στομάχι των επενδυτών,

η κακή είδηση των οκτώ,

το παράδειγμα προς αποφυγή,

η κοινωνία που χρήζει προσοχής.

Τα παγκόσμια δελτία είτε αναφέρονται με σκληρή κριτική απέναντι μας, είτε με περιπαικτικό χιούμορ, χωρίς βέβαια να παραλείπουν να δείχνουν την συμπάθεια τους σε ένα παραπλανημένο και “ασθενή” λαό, που τον κυριαρχεί η γκρίνια και η σύγχυση.

Και φτάσαμε στο δημοψήφισμα, που δεν κατάλαβε ποτέ και κανείς γιατί έγινε, ποια ήταν η ερώτηση, ποιο ήταν το δίλλημα και ο καθένας το μετάφραζε όπως τον βόλευε.

Ο απόλυτος άρχων προτείνει, αλλά αποδεικνύεται εκ των υστέρων ότι ήθελε το αντίθετο.

Και θέλεις να ουρλιάξεις, αλλά ακούει κανείς;

Η απόλυτη κακοποίηση της Δημοκρατίας, έγινε στη γη που γεννήθηκε η ίδια.

Όλα στο βωμό της επικοινωνίας για να στηρίξουμε τη θεωρία μας, ότι “δεν χρειαζόμαστε καμία θεραπεία”, γιατί πολύ απλά έτσι κρίνει ο ίδιος ο “σοφός” λαός.

Και αφού το λέει ο λαός, έτσι και θα είναι.

Με την ενέργεια του δημοψηφίσματος επισφραγίστηκε ένας κύκλος οικονομικής καταστροφής, χωρίς προηγούμενο.

Διεθνούς φήμης οικονομολόγοι έχουν αναφερθεί σε αυτή την τελευταία περίοδο σαν την μεγαλύτερη οικονομική καταστροφή που έχει πάθει οικονομία της Δύσης σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, εν καιρώ ειρήνης, τα τελευταία 200 χρόνια.

Και αυτό που σπάει τα ταμεία, είναι ότι αυτό έγινε μετά από μια χρονιά με έστω οριακούς θετικούς δείκτες ανάπτυξης, θετικό εμπορικό ισοζύγιο και πλεονάσματα.

Η ζημιά που έχει γίνει τους τελευταίους μήνες θα έχει αντίκτυπο σε όλους και για πάρα πολύ χρόνο στο μέλλον.

Όλα τα κοινωνικά στρώματα υποβαθμίστηκαν ανάλογα, γεγονός που μάλλον κρυφά επικροτεί η “πρώτη φορά ψευτο-αριστερά”, γιατί αισθάνεται ότι έτσι έχει μεγαλύτερο λόγο ύπαρξης.

Μεγαλύτερο το κοινό μας, αρκεί να μην καταλάβουμε ότι φταίνε αυτοί, που γίναμε πιο πολλοί.

Και φτάνουμε στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, όπου πάλι ο νεαρός ακτιβιστής, σαν πραγματικό έκτρωμα και τερατούργημα της νεότερης πολιτικής ιστορίας, σαν να μην πέρασε μια μέρα, εμφανίζεται σαν το “νέο” χρησιμοποιώντας όλα τα βρώμικα τρικ του “παλιού” πολιτικού συστήματος, την ακατάσχετη δημαγωγία, παροχολογία, και υποσχεσιολογία προς τους πάντες.

Αγνοώντας την πρόσφατη θητεία του, προσφέρεται για να σώσει τη χώρα από την επικείμενη καταστροφή που θα φέρει η υλοποίηση μίας συμφωνίας που έφερε, άκουσον άκουσον, “αναγκαστικά” ο ίδιος.

Εντέχνως βγάζει τον εαυτό του από τον κύριο συντελεστή των πεπραγμένων, και τον επαναλανσάρει σαν αυτόν που θα αντιστρέψει όλα τα κακώς κείμενα που προξένησε ακριβώς ο ίδιος, "αναγκαστικά" βεβαίως...

Άλαλα τα χείλη των ασεβών…

Και όλα αυτά, σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Αλλά θα αφήσω την οικονομική καταστροφή των τελευταίων μηνών, η οποία μάλιστα θα είναι απολύτως μετρήσιμη και απολογιστικά καταχωρημένη από τους οικονομολόγους, τους διεθνείς οργανισμούς, τις στατιστικές υπηρεσίες και τους συγγραφείς της ιστορίας.

Τα εγκλήματα εκείνα που δεν είναι ευθέως ορατά και ακριβώς μετρήσιμα, είναι και τα πιο καταστροφικά.

Είναι αυτά που δηλητηριάζουν την κοινωνία, που ενισχύουν τις παθογένειες και που κρατάνε εγκλωβισμένη τη σκέψη σε μια συνεχή αναζήτηση των ενόχων και των φαντασμάτων του παρελθόντος.

Είναι αυτά που εξαντλούν την ενέργεια, τα συναισθήματα και τη σκέψη σε λογικές εκδίκησης, μακριά από κάθε δημιουργικότητα και θετική σκέψη.

Αυτά είναι τα σημεία των καιρών, αυτά είναι που καθορίζουν τις πορείες των εθνών, τις επόμενες δεκαετίες και αν το ΦΠΑ είναι 13% ή 23% σε ένα κλάδο, μπορεί να είναι τελικά και παντελώς ασήμαντο.

Η έμμεση ενίσχυση της νοοτροπίας του “πάντα φταίνε κάποιοι άλλοι”, και “δεν έχω τίποτα να χάσω” είναι από τα μεγαλύτερα αδικήματα που έχουν διαπραχθεί κατά της κοινωνίας από επίσημα πρόσωπα.

Πραγματοποιείται δε, μέσα από τις  αντίστοιχες ρητορικές, αργά και κολακευτικά, σαν τον ορό που πέφτει σταγόνα-σταγόνα.

Η πλήρης απαξίωση του πολιτικού λόγου, εμμένοντας σε αφηγήματα και δημαγωγίες που μόνο μέρος μιας τραγικής κωμωδίας θα αποτελούν για τους ιστορικούς του μέλλοντος, είναι το απόλυτο δηλητήριο για τη ζωή και τη δύναμη της Δημοκρατίας.

Ο διχασμός μιας κοινωνίας με ψευτοδιλήμματα, όπως: μνημονιακοί, αντιμνημονιακοί, ευρωπαϊστές, αντιευρωπαϊστές, είναι μόνο η κάλυψη απέναντι σε παταγώδεις αποτυχίες πολιτικών και πρακτικών, σαν αυτές που ζήσαμε τους τελευταίους μήνες ή τα τελευταία χρόνια.

Όταν τα διλήμματα είναι ψεύτικα, οι κοινωνικές συγκρούσεις είναι προφανώς άσκοπες και αποπροσανατολιστικές, αλλά η αιμορραγία μερικές φορές ακατάσχετη.

Οι κοινωνίες αντιδρούν απέναντι στις μεγάλες καταστροφές με συγκεκριμένη συμπεριφορά πάντα.

Το μόνο που αλλάζει είναι ο χρόνος που μένει στο κάθε στάδιο.

Η άρνηση, ο θυμός, η απογοήτευση, η σκέψη και η αντίδραση, είναι τα στάδια.

Ο στόχος κάθε υγιούς πολιτικού συστήματος είναι να ξεπεράσει όσο το δυνατόν πιο αλώβητα και γρήγορα τα πρώτα στάδια και να φτάσει στη σκέψη και αντίδραση.

Η “πρώτη φορά ψευτο αριστερά” κρατάει την κοινωνία αιχμάλωτη στα πρώτα δύο στάδια, της άρνησης και του θυμού, γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι εκεί έχει αφήγημα, εκεί έχει λόγο ύπαρξης.

Η παρομοίωση της κοινωνίας μας από γνωστό φιλόσοφο, σαν “το παιδί που τού πήραν το παιχνίδι του και αυτό κλείνεται στο δωμάτιο του και τα σπάει όλα, για να εκδικηθεί τους γονείς του, γιατί έτσι θα αναγκαστούν να του πάρουν καινούρια παιχνίδια”, είναι απολύτως επιτυχής.

Δυστυχώς όμως, εμάς δεν θα μας πάρει κανείς καινούρια παιχνίδια, θα πρέπει να τα φτιάξουμε μόνοι μας.

Ας αρχίσουμε λοιπόν, να κατεβάζουμε καμία ιδέα.

Δεν ξέρω για τις οικονομικές καταστροφές αν θα λογοδοτήσεις ποτέ, αλλά για τα κοινωνικά εγκλήματα που έχεις διαπράξει Αλέξη, θα λογοδοτήσεις σίγουρα…

Το άρθρο δημοσιεύθηκε και στο eyedoll.gr