Στου Ρήγα Φεραίου

Αντράκο μου τι κάνεις;

Εγώ  βρέθηκα στου Ρήγα Φεραίου το Σάββατο το απόγευμα. Όχι δεν σπρώχτηκα στον γνωστό πεζόδρομο για να ρουφήξω καφέ και τσιγάρο. Ρουφούσα εικόνες από το ανοιξιάτικο Βελιγράδι και ο δρόμος με έβγαλε στο άγαλμα του Ρήγα. Αλλά εκεί, λες και το έχει ο δρόμος, σε μία ήσυχη μεριά του πάρκου είδα γνωστούς. Κάποια πορτοκαλί μπλουζάκια στέκονταν στο άγαλμα που τους κοίταζε αγέρωχο. Ήταν το πλήρωμα 94 που εκπροσωπούσε την πόλη στο τοπικό καρναβάλι. Βρέθηκαν εκεί για το καρναβάλι της Ρακόβιτσα, περιοχής λίγο έξω από την σέρβικη πρωτεύουσα. Μου εξήγησαν πως η διοργάνωση γίνεται λίγα χρόνια αλλά έχει καταφέρει να έχει διεθνή χαρακτήρα.

Το ταξίδι με λεωφορείο την Παρασκευή μας έκανε σαν τους ταξιδιώτες του τριημέρου στην Πάτρα. Όπως και η ζεστή υποδοχή που νιώσαμε πως  φιλοξενούμασταν σε φίλους. Μας αγκάλιασαν όπως  εμείς τους  δεχτήκαμε στον πόλεμο το ’99. Όταν φιλοξενήσαμε παιδιά σε σχολεία και εκκλησίες στην Πάτρα. Το Σάββατο είχε μία πρώτη επαφή με την πόλη και πάρτι γνωριμίας για όλα τα πληρώματα το βράδυ. Ξεκίνησε με γνωστές επιτυχίες στα Σέρβικα, πολλά μάλιστα δικά μας διασκευασμένα, και κατέληξε στους κύκλιους βαλκάνιους χορούς.

Η παρέλαση έγινε την  Κυριακή το μεσημέρι. Σε μία ηλιόλουστη μεγάλη λεωφόρο δίπλα σε πράσινο και εργατικές πολυκατοικίες παρέλασαν σέρβικες και διεθνείς αποστολές. Μαζί τους και 33 άτομα από την Πάτρα. Όλες οι συμμετοχές στην παρέλαση ήταν μερικές χιλιάδες. Στους παλαιότερους θύμισε την δεκαετία του’80 όταν στην Πάτρα ο αριθμός όλων των καρναβαλιστών έφτανε όσο ένα μεγάλο τωρινό πλήρωμα. Εντάξει δεν κάναμε κάτι τρομερό που διασκεδάσαμε με την ψυχή μας. Δεν ήμασταν τίποτα αθλητές να χαρίσουμε χαρά με τις επιδόσεις. Και ας  πήραμε το πρώτο βραβείο πληρώματος από την ευρωπαϊκή ένωση καρναβαλικών πόλεων. Και ας κυμάτιζε ο Γιώργος την γαλανόλευκη το ίδιο περήφανα όπως αυτή μπαίνει πρώτη στους Ολυμπιακούς αγώνες. Η πραγματική ικανοποίηση ήταν τα χαμόγελα των μικρών  θεατών όταν πιάνανε και φυσούσανε τις σερπαντίνες που τους δίναμε. Τα μικρά παιδιά δεν τις είχαν ξαναδεί και το απολάμβαναν με το παραπάνω, αντανακλώντας μας παιδικά χαμόγελα και μία ενδόμυχη ικανοποίηση.

Η Δεύτερα δεν ήταν Καθαρά αλλά είχε και αυτή την σταδιακή επιστροφή στην καθημερινότητα που απείχε 1300 χιλιόμετρα. Και πολύ χρόνο για σκέψη καθώς το λεωφορείο κατέβαινε την βαλκανική ενδοχώρα. Άλλωστε όσο απομακρύνεσαι τόσο νιώθεις, κρίνεις και καταλαβαίνεις αναφέρει κάπου ο Καζαντζάκης. Έτσι συλλογιζόμενοι ελεύθερα και καλά καταλάβαμε τι μεγάλο και πάνδημο είναι αυτό που γίνεται στην Πάτρα κάθε χρόνο. Κανένας δεν μπορεί να το ρυθμίσει και να το βάλει σε καλούπια. Και πως όχι μόνο δεν γίνεται αλλά πρέπει να έχει και από όλα. Γιατί το καρναβάλι είναι όπως η ίδια η ζωή όπως γράφει και ο Βασίλης Λαδάς. « Με του επισήμους στην εξέδρα, τα γκρουπ των αστών μπροστά και την ατελείωτη ουρά των παιδιών των συνοικιών από πίσω.»

Και κάτι τελευταίο. Τα καρναβαλικά πληρώματα είναι  μία μετεξέλιξη αυτού που γινόταν παλαιότερα στα κέντρα των πόλεων. Πριν πάρει ο καθένας το δρόμο για τα αποστειρωμένα προάστια και την ψηφιακή ιδιώτευσή του. Το χωνευτήρι και το ανακάτεμα ιδεών και απόψεων σε μία ζώνη που δεν έχει χαρακτήρα αλλά χωράει όλους τους χαρακτήρες. Η συνάντηση και το μοίρασμα με ανθρώπους που φαινομενικά δεν έχεις τίποτα κοινό. Αλλά αυτοί οι άλλοι είναι που σε επαναπροσδιορίζουν και φτιάχνετε μαζί την χαμένη ενότητα της πόλης.