Η … τηλεοπτική γιορτή αποφοίτησης!!!

Οι τελετές προαγωγής και αποφοίτησης είναι, ίσως, οι πιο συγκινητικές στιγμές του σχολικού έτους. Οι μικροί, ισόβιοι πρωταγωνιστές της ζωής μας, εμάς  των γονιών, μεγαλώνουν, εξελίσσονται, αυτονομούνται, προκαλώντας εκρήξεις συναισθημάτων, σκέψεων και προβληματισμών.

Στις γιορτές αυτές αποκλειστικά την προβολή, κι όχι μόνο τιμητικά, την έχουν οι μαθητές. Και κανένας άλλος. Ιδίως για τους  τελειόφοιτους κάθε βαθμίδας είναι μία από τις πιο δυνατές στιγμές της μαθητικής τους –κι όχι μόνο-  ζωής. Μερικοί εκ των συμμαθητών δε θα ξαναβρεθούν ποτέ, κάποιοι θα συναντώνται τυχαία και κάποιοι ελάχιστοι τυχεροί θα συνεχίσουν να συνυπάρχουν και να συμπορεύονται.

Οι γιορτές αυτές δε γίνονται ούτε για να προβληθούν οι γονείς, ούτε οι διδάσκοντες, ούτε οι επαΐοντες. Συνδιοργανώνουν οι ”μεγάλοι”, βοηθούν λόγω εμπειρίας και γνώσεων, αλλά στέκονται διακριτικά, στο φόντο των εκδηλώσεων. Όλα τα φώτα, όλη η προσοχή, όλα τα φλας δικαιωματικά πέφτουν στους μαθητές. Και μόνο σε αυτούς.

Μόνο που σε αρκετές περιπτώσεις δεν σκέπτονται όλοι έτσι. Δε θα ασχοληθώ με φαινόμενα συνήθη, όπως επιδεικτικές συμπεριφορές διδασκόντων, ατέρμονοι δεκάρικοι διευθυντών, ανούσιες παρουσίες αρμοδίων. Το θέμα μου είναι οι προσκλήσεις εξωσχολικών παραγόντων, που θα προσδώσουν «αίγλη» στις εκδηλώσεις και θα αφήσουν μια πιο γλυκιά ανάμνηση σε όλους.

Ποιους θα περιμέναμε να προσκληθούν να μιλήσουν στα παιδιά;

Η πόλη έχει Πανεπιστήμιο, Πολυτεχνείο, ΑΤΕΙ. Με διδάσκοντες διακεκριμένους και δημιουργικούς. Ακόμα και φοιτητές που αποσπούν διεθνή βραβεία και διακρίσεις. Λογικό να (προς)κληθεί κάποιος  από ανώτατο ίδρυμα να μιλήσει. Αλλά όχι, δεν κλήθηκε…

Η πόλη έχει θαυμάσιους, παραγωγικούς καλλιτέχνες. Ανθρώπους του θεάτρου, του κινηματογράφου, της ζωγραφικής, της μουσικής, της φωτογραφίας, σε αξιολογότατο επίπεδο, τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά. Λογικό να (προς)κληθεί εις εξ αυτών  να μιλήσει. Αλλά όχι, δεν κλήθηκε…

Η πόλη έχει συγγραφείς. Μερικοί είναι αξιολογότατοι, με ουσιαστικό βάθος και έργο που θα μείνει στο μέλλον. Δημιουργοί που έχουν πολλά να μεταφέρουν στους ανθούς. Λογικό να (προς)κληθεί ένας τέτοιος πνευματικός άνθρωπος να μιλήσει. Αλλά όχι, δεν κλήθηκε…

Η πόλη έχει πολύ μεγάλο αριθμό εθελοντικών οργανώσεων, ανιδιοτελών πολιτών, που μοχθούν διακριτικά καθημερινά, χωρίς να επιζητούν φθηνές προβολές και αναγνωρίσεις. Λογικό να (προς)κληθεί ένας εκπρόσωπος αυτών να μιλήσει. Αλλά όχι, δεν κλήθηκε…

Και τι καλέσαμε; Καλέσαμε ηθοποιούς της τηλεόρασης!!! Μπορεί να αντιταχθεί ότι υπάρχουν σοβαροί δημιουργοί κι εκεί, φιλότιμοι, ποιοτικοί και ευπρεπείς υπηρέτες της. Ίσως θα είχε νόημα τότε. Αλλά, προσκλήθηκαν πρωταγωνιστές που δεν μπορούν να επαίρονται για τις τηλεοπτικές –τουλάχιστον- δουλειές τους. Συμφωνούμε, κάπως πρέπει να επιβιώσουν κι αυτοί, αλλά από αυτό το σημείο μέχρι να τους έχουμε επίσημους προσκεκλημένους απέχει πολύ, πάρα πολύ. Και κανένα επιχείρημα δε δικαιολογεί την παρουσία τους.

Όπως μας περιέγραφε αρκετά εκφραστικά γονιός που παρευρέθηκε στην εκδήλωση, η γιορτή αποπροσανατολίστηκε. Οι μαμάδες, πολλές ενδεδυμένες για νυκτερινή έξοδο, διαγωνίζονταν για το ποια θα βγάλει την καλύτερη selfie, τρομάρα μας. Οι μπαμπάδες δεν έκρυβαν τον εκνευρισμό τους. Οι διδάσκοντες είχαν πάθει λόρδωση, από την τιμή που τους έγινε!!! Κάπου εκεί ήσαν και οι μαθητές, που γενικώς περνούν απότομα από τη νηπιακή φάση στην εξεζητημένη ενηλικίωση. Όσο για τη ψυχολογία του νέου, που πειθαναγκάζεται να κάνει πασαρέλα μπροστά στον τηλεοπτικό αστέρα κριτή, ψιλά γράμματα.  Και φυσικά στο τέλος, οι κλασικοί δεκάρικοι, οι φωτογραφίες με τα στημένα χαμόγελα και η τηλεοπτική … παραγωγή έλαβε τέλος!!!

Θα πει κάποιος ότι δεν είναι ο κανόνας. Η ουσία, όμως, είναι ότι η  τηλεόραση έχει διαβρώσει εντελώς τη ζωή μας. Δεν είναι τυχαίο ότι η πλειονότητα των βο(υ)λευτών μας είναι κατ’ εξοχήν γνωστές τηλεοπτικές περσόνες. Αποδεκτός για την πλειονότητα, δυστυχώς, είναι όποιος έχει φανεί στο γυαλί.  Έχει αναδείξει τις χειρότερες των αξιών κι έχει αφήσει στο περιθώριο όλες  τις υπόλοιπες. Η περίπτωση ενός παντελώς ανεκδιήγητου νεαρού, προσφάτως, ο οποίος είναι πιο αναγνωρίσιμος απ’ όλους τους νομπελίστες ή πνευματικούς ανθρώπους, είναι τυπική. Ακόμα και τα σοβαρότερα των ενημερωτικών blogs αναλώνουν δυσανάλογο χώρο στα τηλεοπτικά πρόσωπα, ακόμα και τα πιο αδιάφορα, ακολουθώντας κι αυτά την ανέξοδη και φτηνιάρικη, για να μη πω πρόστυχη, πεπατημένη.  Ψάχνοντας το πρόγραμμα των καναλιών βλέπεις ότι δεν υπάρχει ούτε μία εκπομπή για την τέχνη, την επιστήμη, το λόγο, τη μουσική (εξαιρείται το τσιφτετέλι επί 24ώρου βάσεως),  τον άνθρωπο. Οι μόνες εκπομπές που κάπως αντέχονται είναι εκείνες των πολιτικών μονολόγων. Εξαίρεση τα κρατικά  κανάλια, των οποίων τα ποσοστά τηλεθέασης προσεγγίζουν τιμές πολικών θερμοκρασιών…

Το κακόγουστο αστείο –αν είναι αστείο- είναι ότι οι γονείς αυτοί (όπως μας είπε ο γονιός ήταν πρωτοβουλία του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων!!!), που θεώρησαν επιτυχία την παρουσία τέτοιων διακεκριμένων αστέρων, θα έρθουν μετά στους εκπαιδευτικούς και θα γκρινιάξουν γιατί το παιδί δεν μπορεί να διαβάσει και να αποδώσει. Βέβαια, το ότι η τηλεόραση στο σπίτι (σύνηθες, πια, από μία συσκευή σε κάθε δωμάτιο) είναι διαρκώς ανοικτή δεν το σκέπτονται. Ότι η εικόνα έχει αντικαταστήσει εντελώς το διάβασμα, η φθηνή επίδειξη την ουσία, ο μονόλογος το διάλογο, το ευτελές το δημιουργικό, η εικονική ζωή την πραγματική, δεν τους απασχολεί. Και η τηλεόραση έχει τεράστιο μερίδιο ευθύνης. Δεν μπορεί να δίνουμε καθημερινά φθηνά και ανούσια πρότυπα στα παιδιά και μετά να (ανα)ζητούμε ευθύνες δεξιά κι αριστερά  γιατί δεν παραδειγματίζονται από τα ορθά, υπαρκτά και δημιουργικά.

Τι μας λες τώρα; Μια χαρά περάσαμε. Κι έχουμε να λέμε το βράδυ στη γειτόνισσα που δεν  ήρθε…

Τι να πούμε; Άντε, και του χρόνου να καλέσουμε τις μεσημεριανάδικες γλάστρες. Να έχει και ολίγον κιτς  θέαμα το πράγμα…