3η Σεπτέμβρη - Από τα γενέθλια στο πολιτικό μνημόσυνο

Όσο κοινότυπο και αν ακούγεται τόσο λογικό και κοινώς αποδεκτό είναι ότι τα πολιτικά κόμματα, είναι ζωντανοί οργανισμοί. Είναι ενώσεις προσώπων που εκφράζουν συγκεκριμένες ιδεολογίες, συγκεκριμένο τρόπο αντίληψης της ζωής, συγκεκριμένο τρόπο άσκησης της εξουσίας.

Στην μεταπολίτευση η 3η Σεπτεμβρίου του 1974  σημάδεψε και καθόρισε εν πολλοίς την πολιτική σκακιέρα της χώρας μέχρι και σήμερα. Δεν επιθυμώ να αναλωθώ στα ιστορικά γεγονότα της ημέρας ούτε της περιόδου. Γιατί αυτά αποτελούν άλλωστε αντικείμενο των επετειακών εκδηλώσεων που κάθε χρόνο γίνονται.

Ο ρόλος της ιστορίας δεν είναι μόνο η μνήμη, και δυστυχώς ο προοδευτικός χώρος της δημοκρατικής παράταξης που εν πολλοίς  έχει αποδεχτεί τον  ισοπεδωτικό χαρακτηρισμό της κεντροαριστεράς αρκείται σε επετειακές εκδηλώσεις, πολιτικά μνημόσυνα και ευχολόγια λειτουργώντας ως το πλέον συντηρητικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.

Το τρίπτυχο «Εθνική Ανεξαρτησία - Λαϊκή Κυριαρχία - Κοινωνική  απελευθέρωση» της 3ης Σεπτέμβρη  όπως έχει ειπωθεί πολλάκις κατά το παρελθόν είναι πάντοτε επίκαιρο. Αυτό που ασφαλώς έχει αλλάξει εκτός από τους καιρούς είναι τα πρόσωπα, οι ιδεολογίες, ο τρόπος αντίληψης της ζωής καθώς και ο τρόπος άσκησης εξουσίας. Το ζητούμενο επομένως είναι  αφενός η αντίληψη της πραγματικότητας αφετέρου το χτίσιμο των ευρύτερων κοινωνικών συμμαχιών που θα αναδιαμορφώσουν την ελληνική πραγματικότητα και θα διεκδικήσουν εκ νέου την πολυπόθητη από την ελληνική κοινωνία ΑΛΛΑΓΗ.

Είναι σημαντικό  λοιπόν, να επαναπροσδιοριστεί η « ταμπακιέρα» και να συναντηθούν οι προοδευτικές δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, της Ευρωπαϊκής αριστεράς, της οικολογίας  και των μεταρρυθμιστών. Όχι όμως σε τραπέζια  και επιτροπές σοφών αλλά στην κοινωνία, στην βάση που αποτελεί και το ζωντανό και οργανικό τμήμα κάθε παράταξης. Μια βάση η οποία οφείλει να  γυρίσει σελίδα και να διαμορφώσει ένα νέο πλαίσιο βασισμένο σε αρχές και αξίες, όπως ακριβώς συνέβη και στη 3η Σεπτέμβρη. Ένα πλαίσιο όμως που θα εκφράζει τις ανάγκες της κοινωνίας και θα αποτελέσει την πυξίδα  για την αναμόρφωση όχι μόνο του χώρου αλλά πρωτίστως της χώρας.

Κλείνοντας, το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στην κοινωνία και τα κόμματα σήμερα είναι υπαρκτό και η γεφύρωση που επιχειρείται είναι προσχηματική. Ο χώρος της δημοκρατικής παράταξης οφείλει να λειτουργήσει υπερβατικά και πρωτοποριακά, όχι με συμπαρατάξεις και μνημόσυνα αλλά με συνεχή διάλογο και δράση για τη θεμελίωση μίας νέας κοινωνικής συμμαχίας που θα εκφράσει τις προοδευτικές δυνάμεις της κοινωνίας. Ο κίνδυνος της συντηρητικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας είναι κάτι παραπάνω από προφανής. Μέλλει λοιπόν σύντροφοι , ο καθένας να επιλέξει είτε να αποτελέσει τμήμα του συντηρητισμού  αρνούμενος να αντιληφθεί  την πραγματικότητα ή να παλέψει για την αναγέννηση της παράταξης.  Μια αναγέννηση με όρους ουσίας και όχι εξουσίας συνεταιριστικά σε επίπεδα 4-2-1, κλειστές επιτροπές σε γραφεία, και καρέκλες.

Άλλωστε  όπως  «εγκαίρως» μας είχε τονίσει ο  Ανδρέας Παπανδρέου ο αγώνας για τη δημοκρατία «δεν είναι ποτέ δώρο» αλλά «αποκτάται με αγώνα κάθε μέρα, είναι θέμα Μόνιμου Αγώνα».

Γιώργος Μαντζαβάς

Μέλος Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών