Πως τα γράμματα μαθαίναν όταν ήτανε παιδιά ο παππούς και η γιαγιά...

Το πρώτο σχολείο του χωριού μας που είναι γνωστό ως «Παλιό Σχολείο» είναι κτισμένο σε δεσπόζουσα θέση νοτιοδυτικά του χωριού σε οικόπεδο 800 περίπου  τ. μ. και είναι μεγαλύτερο των 80 ετών. Στο παρελθόν είχε χρησιμοποιηθεί ως δημοτικό σχολείο και σχολαρχείο.

Με νοσταλγία αναζητούν σε παλιές φωτογραφίες οι παππούδες και οι γονείς μας κάποιες όμορφες αναμνήσεις. Η μεγάλη ενιαία αίθουσα με τα παλιά ξύλινα θρανία, ο μαυροπίνακας με τις άσπρες κιμωλίες, τα πρώτα αλφαβητάρια  και η ξύλινη έδρα του δασκάλου με το μελανοδοχείο και την πένα είναι εικόνες που μας ταξιδεύουν στο μακρινό παρελθόν.

Επειδή υπήρχαν πολλά παιδιά σε κάθε θρανίο κάθονταν πολλοί μαθητές μαζί. Ήταν υποχρεωμένοι να παρακολουθούν το μάθημα με σταυρωμένα τα χέρια και όταν εξετάζονταν να σηκώνονται όρθιοι. Ο δάσκαλος από την υπερυψωμένη έδρα του παρακολουθούσε όλους τους μαθητές και  προσπαθούσε να επιβάλλει την ησυχία και την τάξη. Κάθε μέρα οι μαθητές έπρεπε να φέρνουν μαζί τους ένα ξύλο για τη θέρμανση της τάξης τους. Και  την ώρα του διαλείμματος στο μεγάλο προαύλιο που ήταν στρωμένο με χώμα έπαιζαν διάφορα παιχνίδια όπως «κουτσό, σκοινάκι, περνά-περνά η μέλισσα...».

Πρόκειται για εικόνες απλές αλλά τόσο συγκινητικές φυσικά απόλυτα εξιδανικευμένες που δίνουν την εντύπωση ότι η παιδική ηλικία των προγόνων μας ήταν «ειδυλλιακή».

Η μνήμη δεν είναι απλή συντήρηση γεγονότων, εμπεριέχει εικόνες, συναισθήματα, λέξεις. Οι πρόγονοί μας  στο Παλιό  Σχολείο έμαθαν τα πρώτα τους γράμματα. Παρά τις αντίξοες συνθήκες της εποχής από αυτό το σχολείο αποφοίτησαν παιδιά που κατάφεραν να σπουδάσουν και να προοδεύσουν. Ο δρόμος προς τη γνώση ήταν δύσκολος αλλά με τον  συνεχή αγώνα και την αγάπη των δασκάλων τους κατάφεραν να κατακτήσουν το χαμόγελο της νίκης και να δημιουργήσουν ένα λαμπρό μέλλον.

Τo κτίριο του Παλιού Σχολείου έχει χαρακτηριστεί ως έργο τέχνης που χρειάζεται ειδική προστασία γιατί αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της αρχιτεκτονικής της ορεινής Πελοποννήσου του τέλους του περασμένου αιώνα.

Σήμερα αποτελείται από ισόγειο, 1ο όροφο και ξύλινη κεραμοσκεπή. Οι τοίχοι του είναι χτισμένοι με πέτρα, με μείγμα ασβεστοκονιάματος και χώμα. Εσωτερικά του ανατολικού και δυτικού τοίχου του πρώτου ορόφου υπάρχουν κόγχες βάθους 0.20μ. που υποδηλώνουν θέσεις τζακιών. Στον  ισόγειο χώρο του κτιρίου έχουν γίνει μεταγενέστερες παρεμβάσεις  που έχουν αλλοιώσει την αρχική του εικόνα.

Μετά από επέμβαση από ενιαίος χώρος έχει χωριστεί σε τμήματα δημιουργώντας έτσι έναν κεντρικό διάδρομο παράλληλα της κεντρικής όψης, επί μέρους δωμάτια και έναν χώρο υγιεινής. Ο φωτισμός και ο αερισμός επιτυγχάνεται μέσω εννέα παραθύρων.

Με σεβασμό προς τους προγόνους μας ο Πολιτιστικός Σύλλογος του χωριού μας θα επιθυμούσε και θα προσπαθήσει ώστε να παραμείνει ζωντανή η κοιτίδα της μόρφωσης των πατεράδων και παππούδων μας και  έχει σαν μελλοντικό στόχο του, την επισκευή, συντήρηση και αξιοποίηση του όμορφου αυτού κτιρίου  με τον καλύτερο τρόπο πάντα με την δική σας αγάπη και στήριξη.