15ο -17ο Δημοτικό Πάτρας

Πράγματα που δείχνουν πως  έχεις φοιτήσει σε κάποιο από τα ιστορικά σχολεία:

- Αν έχεις βιώσει την κόντρα 15^ου-17^ου Δημοτικού (αντίστοιχη 6^ου -9^ου Νέας Σμύρνης) και η οδός Δάμωνος έμοιαζε στα παιδικά σου μάτια με βαθιά τάφρο που χώριζε δύο αντίπαλους κόσμους

-Αν κάθε Ιούνη στις γυμναστικές επιδείξεις με το καπέλο τον Chicago Bulls, πέρα από τα παγωτά που ξεκίναγες να μετράς, υπολόγιζες παθιασμένα νίκες ενάντια στα… «απεναντάκια»

-Αν στις αίθουσες που έκανες μάθημα, φυλακίστηκαν την περίοδο της Δικτατορίας  πολίτες για τα πιστεύω τους και τη Δημοκρατία

-Αν το μοναδικό θέμα που είχες να λύσεις μικρός είναι ποιο είναι το καλύτερα ψιλικατζίδικο, ο κυρ Γιάννης ή ο κυρ-Γιώργος;

- Αν έχεις παίξει στη παλιά χωμάτινη προαυλιάρα της Δροσιάς και  έχεις φιλήσει για πρώτη φορά στην αλέα του 8^ο Γυμνασίου -Τριάντειος

-Αν στην παρέα σου δεν υπήρχε «ο ΑΕΚτζής της παρέας» αλλά οι ΑΕΚτζήδες ήταν η πλειοψηφία ανάμεσα στους φίλους σου

- Αν θυμάσαι τις δυο ισοπαλίες της Ένωσης με τη Ρεάλ Μαδρίτης το 2002, με τις φωτοβολίδες και τα βαρελότα να κάνουν τη νύχτα μέρα στη γειτονιά

-Αν προσπαθείς να θυμηθείς τον γέρο που σου έλεγε με καμάρι πως «είμαι Πανιώνιος» χωρίς καν να τον έχεις ρωτήσει

-Αν έχεις περάσει από τα τμήματα του Παμμικρασιατικού που πλέον θυμίζει παλιές καλές εποχές με τη πολυσχιδή δράση του

-Αν λέγοντας «Δημοτική Βιβλιοθήκη» εννοείς όχι το κτίριο στη Μαιζώνος αλλά το παράρτημα της Φωκαίας με την κυρία Φωτεινή πάντα πρόθυμη να σε εξυπηρετήσει

-Αν με το «2» έχεις κατέβεις στην Πάτρα λίγο νωρίτερα από αυτό που κάνεις με τα πόδια

- Αν θυμάσαι τη μάνα σου να γυρνάει με μια σακούλα ξηρούς καρπούς από τον Κότραντζη  και να σου δείχνει το «από το 1923» γραμμένο στη σακούλα ξεκινώντας να αφηγείται παλιές ιστορίες.

- Αν αναπολείς τη ψησταριά « Μουριά» στη Πριγκιποννήσων με τη γιγαντιαία πίτα ή τα μεγάλα σουβλάκια του «Καναδού» στην Πόντου

- Αν έχεις δεινοπαθήσει με το ωράριο πρωί-απόγευμα στο 5^ο γυμνάσιο  ,από τα τελευταία σχολεία στην Πάτρα με διπλή βάρδια

- Αν έχεις στεναχωρηθεί για το Πειραματικό που τελικά δεν κληρώθηκες

- Αν τα «Μικρασιάτικα» σου είναι οικεία όπως τα μπάνια κάθε Αύγουστο

- Αν έχεις μεγαλώσει σε αυλές που κρατάνε τα λουλούδια τους  και ας μην έχουν πλέον σπόρους από τα χώματα της πατρίδας

- Αν έχεις ξυπνήσει τη Παρασκευή από τη λαϊκή αγορά, σημείο συνάντησης παλιών και νέων κατοίκων

-Αν έχεις αγοράσει παπούτσια από τον Κυριτόπουλο

-Αν έχεις κουρευτεί στον Πέτρο ή στον Κώστα

-Αν έχεις γυρίσει σα βρεγμένη γάτα σπίτι, με το φόβο μήπως πήραν από το φροντιστήριο του Μακρίδη και είπαν πως έλειπες  από τα Αγγλικά

-Αν θυμάσαι τα ξύλινα μανδαλάκια Ψωμιάδης  να κρατάνε τα απλωμένα ρούχα σου

- Οδός Φαναρίου, Ιωνίας, Πόντου και Νικαίας. Αντλούμε δυνάμεις από αλλού

-Αν Κυριακή σημαίνει  εκκλησία -Αγία Φωτεινή και γήπεδο δίπλα-δίπλα

-Αν είσαι Άρης και γουστάρεις

-Αν λέγοντας «Άγιο Αντρέα» εννοείς το νοσοκομείο και όχι την εκκλησία.

-Αν έχεις φάει τις απίθανες πίτες στο Σερραίο στην Αϊδινίου

-Στου Σιμιτζή για φέτα, για παγωτό στου Γκίτση, ξηρούς καρπούς στο Φίλιππο και στου Κοκκώνη για… τα πάντα

-  Στου Μοναστηριώτη και στο Άστρο για σχολικά και δώρα

-Αν όταν λες πλατεία, εννοείς την πλατεία Ελευθερίας με τα 4 περίπτερα ανοικτά  και εσύ να παίζεις ασταμάτητα μπάλα μέχρι να σκοτεινιάσει και η ίδια η φύση να σφυρίξει τη λήξη του αγώνα. Και τώρα που μεγάλωσες κάθεσαι για μεζέ στο Βυζάντιο και στου Ζωγραφίδη βλέποντας τους μικρούς να συνεχίζουν.

Είναι  και άλλα πολλά, διαφορετικά για τον καθένα. Ανάλογα με την ηλικία και τα βιώματα. Εικόνες που συνοψίζονται σε δύο προτάσεις. Τη προσαρμογή στις αλλιώτικες νέες συνθήκες ακολουθώντας την παλιά παράδοση της μετεγκατάστασης του 1922.  Αλλά κυρίως τον σεβασμό στον άλλο, τον ξένο και τον διαφορετικό. Η γειτονιά σαν από κάποιο αόρατο χρέος υποδέχεται τους νέους κατοίκους. Ανταλλάσοντας χνώτα ως ίσο προς ίσο με ανθρώπους που η ζωή δεν τους πρόσφερε απλόχερα ευκαιρίες. Βρίσκοντας παρά τις αρχικές διαφορές την αρχέγονη θεϊκιά ενότητα. Με δίπλα στη δικαιολογημένη μικροψυχία για τις απογοητεύσεις της ζωής, ξάφνου να φανερώνεται μία αλληλεγγύη γνήσια. Ούτε επιδοτούμενη, ούτε εκ του ασφαλούς.

Και αν προσπαθείς να βρεις κάτι που να υπενθυμίζει τι υπήρξε εδώ, η μνήμη έρχεται αθόρυβα κάτω από την πόρτα σου σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Kάποια «κόκκινα» ψηφοδέλτια με σταυρωμένα σαν από πάντα τα επίθετα που λήγουν σε-ίδης, –όγλου και  –ιάδης. Ένα ελαφρύ σημάδι με στυλό, κάτι βαθιά χαραγμένο στη παιδική σου μνήμη.

Χαμογελαστά πρόσωπα με αλλιώτικη μελαχρινάδα και ζεστές, βαριές φωνές. Αρχοντικές φυσιογνωμίες, εικόνες των προσφύγων πρώτης γενιάς. Από μέρη πανάρχαια που μόνο κάποια οδόσημα πλέον το μαρτυρούν στη περιοχή.

Μετά τις τρεις το βράδυ, τότε που όλοι χορεύουν με καημό την «Δραπετσώνα», κάποιος θα βρεθεί να σου εκμυστηρευτεί πως είναι από την Πλατεία Ελευθερίας. Εσύ δεν χρειάζεται να πιεις για να το πεις. Το αναφέρεις πάντα.