Το γλέντι της πλατείας Όλγας

«Και τα τραγούδια, αέρηδες δροσιάς μαζί και λαύρας,- ο δόλιος ο σεβντάς» Μ. Μαλακάσης

Μία εικόνα συγκράτησαν την παραμονή της Πρωτομαγιάς  όσοι βόλταραν  στο κέντρο της  Πάτρας. Πέρα από τα καθιερωμένα ωραία και όμορφα στα Ψηλαλώνια και στην Ομόνοια, η Πλατεία Όλγας είχε κάτι το διαφορετικό. Από τις φωνές και τις μουσικές καταλάβαινες πως κάποια νίκη θα πανηγύριζαν οι εκατοντάδες νέοι που βρίσκονταν στο πάνω μέρος της πλατείας. Πηγαίνοντας κοντά η αρχική εντύπωση σου έφευγε. Δεν ήταν  φίλαθλοι κάποιας ομάδας αλλά κάποιες άλλες ομάδες.

Συγκεκριμένα, οι πολιτιστικές ομάδες του Πανεπιστημίου είχαν εκδήλωση. Το τετραήμερο φεστιβάλ των ΠΟΦΠΠ έληξε με το παραδοσιακό γλέντι που πραγματοποιήθηκε στην πλατεία. Ένας μαραθώνιος με δράσεις από όλες τις ομάδες στο χώρο του ΑΣΤΟ από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Από RNB και αργεντίνικο τάνγκο μέχρι ρητορικούς αγώνες και έκθεση φωτογραφίας. Έτσι ευθύς μετά τη συζήτηση από το Λογοτεχνικό τμήμα για το έργο της  Βιρτζίνια Γουλφ  όλοι κατευθύνθηκαν στην πλατεία Όλγας.

Η γιορτή του παραδοσιακού τμήματος του ομίλου είναι ένα από τα καλύτερα γλέντια που γίνονται εντός  του αστικού ιστού της πόλης. Ξεχωρίζει μαζί με αυτά των Κρητών φοιτητών και με  τις καλοκαιρινές εκδηλώσεις στο Σούλι. Είναι ο ορισμός της λέξης γνήσιο. Οι φοιτητές χορεύουν κάθε Μάιο μέχρι να πέσουν κάτω. Η παράδοση όχι ως φολκλορικό αξιοπερίεργο αλλά ως βίωμα και τρόπος έκφρασης. Αυτό που πολλοί σύλλογοι, όπως ο ΛΑΧΟΠ, προσπαθούν να  πραγματοποιήσουν αλλά με  μπολιασμένη την μεταεφηβική ορμή που το απογειώνει. Ο κόσμος της πλατείας και περαστικοί ανακατεύτηκαν το βράδυ της Κυριακής στους κύκλους που άνοιγαν και τους δέχονταν θερμά. Δεκάδες μεγαλύτεροι πήραν μπύρες από το περίπτερο και άραξαν για ώρες μετά από χρόνια στην πλατεία. «Γούσταραν την όλη φάση» όπως θα έλεγαν και οι διοργανωτές.

Η ορχήστρα συμμετείχε στο χορό όταν δεν εκτελούσε τα τραγούδια. Οι έλικες ανοιγόκλειναν με ήχους από όλη την ελληνική επικράτεια. Ποντιακά, κρητικά δίπλα σε  Ηπειρώτικα και Θράκη. Το γοητευτικότερο ήταν η εικόνα του κόσμου που συμμετείχε. Νέοι άνθρωποι όχι από ενοριακές ομάδες και  παραδοσιακούς συλλόγους αλλά με έντονο το στοιχείο της αμφισβήτησης. Άνθρωποι μεγαλωμένοι στις πόλεις με ελάχιστες έως καθόλου αναφορές από την ύπαιθρο και με τουλάχιστον  κριτική διάθεση σε αυτό που λέμε παράδοση.  Και ας χόρευαν κάποιοι άτσαλα τι σημασία είχε αυτό. Σημασία έχει πως ένιωθαν και τι έβγαζαν μέσα τους.  Σαν παλιοί πανηγυριώτες του Παπαδιαμάντη, συμμετέχοντες στο γλέντι του Μπαταριά στο ποίημα του Μαλακάση.

Το ξημέρωμα ζύγωνε, τα μικρόφωνα έκλεισαν και ο Μάνος έπιασε την τσαμπούνα του  παίζοντας  χωρίς σταματημό στο κέντρο του κύκλου που γύριζε όπως και ο αιώνιος κύκλος της γέννησης και του θανάτου. Κάτι τα ποτά, κάτι ο αέρας από τα νησιώτικα τραγούδια το πνεύμα ταξίδεψε αλλού. Εικόνες από ανέμελες διακοπές στο Αιγαίο με οδηγό τη μουσική, την αιώνια άνοιξη. Και ο μήνας άλλαζε και οι μικροί γιόρτασαν τα λουλούδια, με την προσμονή πως παρά τις δύσκολες συνθήκες  να μην μαραθούν πάνω στην άνθησή τους.