Στο Νότιο Πάρκο

Η ιστορία διαδραματίζεται ένα δειλινό στην παλιά Αθήνα. Ο Παύλος Νιρβάνας βλέπει τον πάντα ήρεμο Παπαδιαμάντη να βαδίζει βιαστικά, σχεδόν τρέχοντας προς το Ζάππειο και  τον Εθνικό Κήπο. Τον ρωτάει φοβισμένος που πάει. «Να προφτάσω τον ήλιο» θα του πει ατάραχος ο Σκιαθίτης πεζογράφος.

Αυτό κάνουν και εκατοντάδες Πατρινοί που κατηφορίζουν από παντού κάθε απόγευμα στο Νότιο Πάρκο. Προλαβαίνουν την δύση του ηλίου πριν πέσει το σκοτάδι. Εκεί μπορείς να δεις όλες τις φυλές της πόλης που το έχουν αγκαλιάσει.

Νέους τρέχοντας σε παρέες και ποδηλάτες να επιπλήττουν πεζούς που βρίσκονται στη λωρίδα τους. Γερολαίους συζητώντας για τα πολιτικά με τις ίδιες αφοριστικές διαπιστώσεις δίπλα σε θείτσες που συζητάνε για τα παθολογικά κάνοντας ξανά και ξανά το σταυρό τους στις εκκλησίες που ξεπροβάλλουν μπροστά τους.

Κάθε φορά κάτι καινούργιο βλέπουν τα μάτια τους. Όργανα τοποθετούνται, δέντρα φυτεύονται, γρασίδι φυτεύεται ομορφαίνοντας το τοπίο.

Φτάσαμε στο 2017 για να μπορούμε να απολαύσουμε πράγματα στοιχειώδη. Να περπατήσουμε ένα υποτυπώδη αστικό περίπατο μερικών χιλιομέτρων δίπλα στη θάλασσα από το φάρο μέχρι το Νέο Λιμάνι. Να μπορεί μία παραθαλάσσια πόλη να βλέπει θάλασσα!

Η πρωτοτυπία είναι πως ότι πιο αστικό έχει γίνει τα τελευταία χρόνια στην πόλη το έκανε μία κομμουνιστική δημοτική αρχή. Είναι σουρεαλιστικό να περνάς στο ερειπωμένο θέατρο της Πολιτιστικής που δαπανήθηκαν εκατομμύρια και τώρα που οι πόροι είναι ελάχιστοι κάτι να ανθεί ακριβώς απέναντι.

Ο κόσμος γνώριζε πως ψήφισε κάτι άλλο πριν από τρία χρόνια.  Η δημοτική αρχή δεν ανήκει στο συνοθύλευμα των παραγόντων που ανεβοκατεβαίνει τον πεζόδρομο της Ρήγα Φεραίου χαιρετώντας ο ένας τον άλλον. Δεν είναι μέρος κάποιων ταλαίπωρων που τρέχουν από πίτα σε πίτα, παρουσιάζουν βιβλία που δεν τα έχουν διαβάσει και βρίσκονται σε οποιονδήποτε  αθλητικό αγώνα έχει περισσότερο κόσμο κοιτάζοντας διαρκώς το κινητό τους.  Και κυρίως δεν συμμετέχουν σε φόρουμ συζητήσεων για τη σημερινή μας κατάντια. Έτσι μέχρι να βρουν κάποιοι στις συσκέψεις το μεγάλο όραμα οι πολίτες επέλεξαν κάποιους για να φροντίσουν τα στοιχειώδη. Να καθαριστεί το Σκαγιοπούλειο από τα χόρτα, να μπούνε διχτάκια στις μπασκέτες της Αγυιάς, φώτα στην πλατεία  της Αγίας Τριάδος.

Αλλά το κυριότερο είναι το ακόλουθο. Έστω από ιδιοσυγκρασία τα στελέχη της δημοτικής αρχής δεν έχουν καμιά ματαιοδοξία αναγνώρισης. Αν είχαν θα είχαν μεταγραφεί, πολύ νωρίτερα όπως τόσοι άλλοι, μέσω του «τρίτου δρόμου» σε πιο ρεαλιστικές πολιτικές.

Ο κόσμος απολαμβάνει κυριολεκτικά πως δεν τους «γνωρίζει». Δεν έχει μάθει αν έχουν μία υπέροχη οικογένεια και ένα σκύλο που το λένε Ρόμπυ.  Δεν  γνωρίζει αν τους αρέσουν το σινεμά και τα ταξίδια ή αν τρελαίνονται για αρνάκι στη γάστρα. Αν έπαιζαν στα νιάτα τους μπάλα στη Δόξα Προσκυνητών και αν είναι στα γεράματα φιλότεχνοι.

Τουλάχιστον ξέρουν πως  έχουν καταβολές από καθεστώτα που πέρα από τα πολλά αρνητικά είχαν παράδοση στους δημόσιους χώρους, στη φιλομάθεια και στη πρόνοια για τους ασθενέστερους.

Και στο κάτι άλλο πρέπει να απαντήσεις πολιτικά. Έτσι γίνεται δημοτικό συμβούλιο και όχι πανηγύρι, οι δημοσιογράφοι ασκούν ουσιαστική κριτική γιατί δεν τους παίρνει πλέον να βρίζουν σε προσωπικό επίπεδο δήμαρχο και αντιδημάρχους.

Φυσικά όποιος θέλει να γκρινιάξει μπορεί να βρει κάτι. Τα προβλήματα της πόλης είναι μεγάλα και δεν έχουν ακόμη επιλυθεί. Θα του πρότεινα όμως να κατέβει προς το πάρκο τρέχοντας ή περπατώντας και τα κατσούφικα βακτήρια θα φύγουν προς τη θάλασσα.