Η πρώτη γαλανόλευκη στον Παρθενώνα!

Τα χρώματα της Ελληνικής Σημαίας, το γαλάζιο και το λευκό, καθώς και η διάταξή τους, καθορίστηκαν με νόμο στην Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου. Στις 15 Μαρτίου 1822 με την απόφαση 540 το Εκτελεστικό όριζε για τις σημαίες:

«          Α΄. τῶν μὲν κατὰ γῆν δυνάμεων ἡ σημαία…

Β΄. Ἡ δὲ κατὰ θάλασσαν σημαία… [τὸ ἐμβαδὸν της] θέλει διαιρεῖσθαι εἰς ἐννέα ὁριζόντια παραλληλόγραμμα, παραμειβομένων εἰς αὐτὰ τῶν χρωμάτων λευκοῦ καὶ κυανοῦ˙ εἰς τὴν ἄνω δὲ πρὸς τὰ ἔσω γωνίαν τοῦ ἐμβαδοῦ θέλει σχηματισθῆ τετράγωγον κυανόχρουν διῃρημένον ἐν τῷ μέσῳ δι’ ἑνὸς Σταυροῦ λευκοχρόου…»

Δεν αποφασίστηκαν τυχαία όλα αυτά από την Εθνοσυνέλευση˙ τα είχε διαφυλάξει πολλά χρόνια η εθνική συνείδηση καθώς έσερναν από τον καιρό των Φωκάδων, των οποίων τα οικόσημα και ο θυρεός είχαν εννέα παράλληλες γαλάζιες και λευκές γραμμές και λευκό σταυρό στην πάνω αριστερή γωνία με την περιγραφή «ἐν τούτῳ Νίκα». Το Σύνταγμα του 1827 επικύρωσε αυτά που ψηφίστηκαν στην Επίδαυρο.

Επί Καποδίστρια, στις 30 Ιουλίου 1828 εκδόθηκε ψήφισμα με το οποίο «τὰ πολεμικὰ καὶ ἐμπορικὰ πλοῖα τῆς Ἑλλάδος θέλουν φέρει μίαν καὶ τὴν αὐτὴν σημαίαν, τὴν μέχρι σήμερον πολεμικήν». Στις 4 Απριλίου του 1833 ο νεαρός Όθων εξέδωσε Βασιλικό Διάταγμα που επανακαθόριζε τη μορφή των σημαιών της ξηράς και της θάλασσας:

«          Α΄. Ἡ πολεμικὴ σημαία τοῦ Βασιλείου τῆς Ἑλλάδος σύγκειται ἀπὸ ὁριζοντίους ἰσοπλατεῖς ταινίας, πέντε μὲν κυανᾶς καὶ τέσσαρας λευκάς, τοιουτοτρόπως ὥστε ἡ ἄνωθεν καὶ ἡ κάτωθεν νὰ εἶναι κυαναῖ…

Β΄. Ἡ ἐμπορική ὁμοιάζει τῇ πολεμικῇ…»

Λίγες ημέρες νωρίτερα την 1η Απριλίου στις 9:00 το πρωί το φρούριο της Αθήνας, η Ακρόπολη, περνούσε από τους Τούρκους στα χέρια των Ελλήνων. Ο τελευταίος Τούρκος φρούραρχος Οσμάν Εφέντης παρέδωσε την Ακρόπολη στον επικεφαλής του Βαυαρικού λόχου, αξιωματικό Χριστόφορο Νέ(ε)ζερ (1808-1883), παππού των καταξιωμένων ηθοποιών, Μαρίκας και Χριστόφορου Νέζερ. Το 1832 ο Νέζερ εντάχθηκε στο βαυαρικό τάγμα «Όθων Βασιλεύς των Ελλήνων» που έφτασε στην Ελλάδα το 1833 μαζί με το νεαρό Βασιλιά. Έχοντας την εύνοια του Όθωνα ο Νέζερ έγινε γρήγορα υπολοχαγός, βοηθός του ταγματάρχη Πάλλιγκεν και σημαιοφόρος του τάγματος. Με απόφαση του Υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων Ιάκωβου Νερουλού ορίστηκε πρώτος χριστιανός φρούραρχος της πόλης του Κέκροπα.

Την επόμενη ημέρα το πρωί από την παράδοση της Ακρόπολης στους Βαυαρούς, ξημερώματα, ένας Χιώτης καραβοκύρης που τον έλεγαν Δημήτρη, ανέβηκε με το γιό του τον Ιερό  Βράχο κρατώντας στο χέρι του ένα κοντάρι, όπου πάνω του ήταν πιασμένη μια ελληνική σημαία. Στο τέλος της διαδρομής τους, πατέρας και γιος, ζήτησαν να δουν το νέο διοικητή του κάστρου. Όταν συνάντησαν τον Νέζερ, το Χιωτόπουλο μίλησε στα ιταλικά με το Βαυαρό και τον παρακάλεσε εκ μέρους και του πατέρα του να τους επιτρέψει να στήσουν πάνω στον Παρθενώνα την ελληνική σημαία, την οποία είχαν φέρει από το καράβι τους που  ναυλοχούσε στο λιμάνι του Πειραιά. Ο Γερμανός Νέζερ όχι μόνο δεν αρνήθηκε στους δυο Έλληνες να στήσουν τη σημαία πάνω στον Ιερό Βράχο, απεναντίας διέταξε τους στρατιώτες του να παραταχθούν. Όταν ο καπετάν Δημήτρης με το παλληκάρι του στερέωναν το κοντάρι με το φλάμπουρο της Ρωμιοσύνης οι παρατεταγμένοι στρατιώτες παρουσίαζαν όπλα ζητωκραυγάζοντας.

Η πρώτη ελληνική σημαία κυμάτιζε περήφανα στον Αττικό ουρανό!

«Φλάμπουρο γαλανόλευκο

σαν κύμα αφρισμένο

περήφανα απλωμένο

σε πέλαγο εθνικό»

(Διασκευασμένοι στίχοι του Δ. Σολωμού)