Παραπέτασμα καπνού

Η κυβέρνηση Τσίπρα, είναι καιρό πλέον προφανές και στο μέσο παρατηρητή πως, έχει ως μοναδική έγνοια την πολιτική επιβίωση και τη διατήρηση της εξουσίας, μέσω επικοινωνιακών τεχνασμάτων και τακτικισμών, που ευελπιστεί πως θα συνεχίσουν να την κρατούν στον αφρό.

Το τελευταίο της τέχνασμα όμως, ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Οι εγκέφαλοι του Μαξίμου, στην προσπάθειά τους να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη από την ψήφιση των προαπαιτούμενων και τα λοιπά δεινά της ελληνικής οικονομίας, δεν δίστασαν να «αξιοποιήσουν» ένα εθνικό ζήτημα, η ανακίνηση του οποίου ήδη μοιάζει να ανοίγει του ασκούς του Αιόλου.

Χωρίς καν να έχουν εξετάσει εάν όντως από την πλευρά της ΠΓΔΜ υπάρχει ρεαλιστική διάθεση, άρα και πιθανότητα, συμβιβασμού –που μέρα με τη μέρα διαφαίνεται πως δεν υπάρχει-, θεώρησαν πως το συγκεκριμένο ζήτημα της ονομασίας της γείτονος, θα μπορούσε να παίξει άρτια τον ρόλο του παραπετάσματος καπνού για να κρύψει για ένα διάστημα –κι έχει ο θεός…- τα πραγματικά προβλήματα που ταλανίζουν την χώρα.

Επέλεξαν λοιπόν ξεδιάντροπα να αφήσουν ελεύθερες τις Σειρήνες του εθνολαϊκισμού, στων οποίων τα θέλγητρα γνωρίζουμε καλά πόσο επιρρεπής είναι η ελληνική κοινή γνώμη, αλλά και ταυτόχρονα, πόσο αριστοτεχνικά μπορούν ακραίες φωνές να εκμεταλλεύονται δικαιολογημένες ευαισθησίες κατοίκων περιοχών, όπως αυτή της Μακεδονίας.

Κάπως έτσι, βρήκαμε άλλο ένα θέμα για να διχαστούμε –θαρρείς και μας έλειψε το τελευταίο διάστημα- και ασχολούμαστε με τα συλλαλητήρια, τους χρυσαυγίτες, τους Αμβρόσιους και λοιπούς σκελετούς που, ευκαιρίας δοθείσης, έτρεξαν να πεταχτούν από τις ντουλάπες.

Είναι  θλιβερό όσο είναι και επικίνδυνο. Η ελληνική κοινωνία μαστίζεται από μύρια προβλήματα -σημαντικό κομμάτι της έχει φτωχοποιηθεί, η ανεργία καλπάζει, η νέα γενιά της επιλέγει με όλο και μεγαλύτερη συχνότητα να την εγκαταλείψει, η αβεβαιότητα παραμένει μόνιμος σύντροφός της. Ο πατριωτισμός του 2018 πρέπει να είναι η εκπόνηση και υλοποίηση ενός σχεδίου για την σταδιακή εξάλειψη όλων αυτών, για τη δημιουργία μίας κανονικής χώρας.

Αντ’ αυτού, εμείς συνεχίζουμε να «τσιμπάμε» στις επικοινωνιακές τακτικές των τσαρλατάνων πολιτικών μας και να αναζητούμε με τάσεις αυτοχειρίας, συνεχώς νέα ζητήματα για τα οποία μπορούμε να πέσουμε με τα μούτρα στο λασπόλουτρο του διχασμού.

Οι ινστρούκτορες του Μαξίμου χαμογελούν με ικανοποίηση.

ΥΓ- Αν πριν 25 χρόνια είχε εισακουσθεί η μετριοπαθής προσέγγιση του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στο ζήτημα, τώρα η ΠΓΔΜ θα αποτελούσε οικονομικά, ελληνικό προτεκτοράτο. Αλλά και τότε, οι πνευματικοί πατέρες των σημερινών λαϊκιστών, είχαν διαφορετική γνώμη.