Τα βήματα της αγάπης

...Άσε την καρδιά σου να δει αυτό που δε βλέπουν τα μάτια, και να ακούσει αυτό που δεν ακούν τα αυτιά. Είναι τόσο ανεπαίσθητα τα βήματα της αγάπης. Σώπα όπως σωπαίνω, κι αφουγκράσου...

_

Δύο είναι οι κατηγορίες των ανθρώπων που δεν επιτρέπουν στον ήλιο να σηκωθεί πριν από εκείνους: οι μεν κάνοντας έρωτα αποβραδίς, και οι δε ρίχνοντας πρησμένα κι άυπνα βλέμματα στην ανάμνησή του. Οι πρώτοι μαζί με τα ρούχα, κουβαριάζουν τα καθωσπρέπει, τα δεδομένα κι όλους του κόσμου τους κανόνες, και ρίχνονται στο καυτό νερό που κρατά καθαρά τα κορμιά, και οι άλλοι μένουν σιωπηλοί και μόνοι για να αντιληφθούν πως η δυστυχία είναι πάντα το ίδιο πράγμα. Μια τελειωμένη ευτυχία, δηλαδή, που δε λέει να ξαναρχίσει.

«Γιατί ερωτευόμαστε;» ρώτησε σε έναν βαθύ μακρόσυρτο τόνο χαμηλώνοντας την ίδια στιγμή το ραδιόφωνο. Ήξερε πως απευθυνόταν σε έναν ψυχολόγο. Εκτός βεβαίως από τον κολλητό της, που όπως όλοι οι κολλητοί, διατηρούσε μια ειδική καταπακτή περισσότερο στην καρδιά και λιγότερο στο μυαλό για τις αμπελοφιλοσοφίες της, τις ανοησίες της, τις ανασφάλειες, τους φόβους και τα παιδιαρίσματά της. Εκείνος συνέχισε να οδηγεί χωρίς να πάρει τα μάτια του από τον δρόμο. «Γιατί όταν δε χτίζουμε τοίχους, χτίζουμε τις πιο ωραίες γέφυρες της ζωής μας. Λίγη σημασία έχει αν είναι ανθεκτικές ή όχι. Φτάνει που υπάρχουν για να μας περνούν από τη μία πλευρά στην άλλη. Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να γνωρίσουμε τους άλλους και τον εαυτό μας. Γιατί έτσι πειθόμαστε πως κανείς δεν είναι τέλειος, αλλά η αγάπη είναι. Έτσι μόνο συνειδητοποιούμε πως δεν πρέπει να ζητάμε το νόημα στο καθετί, αλλά να το δίνουμε.» Λίγο ήθελαν για να φτάσουν στα Βραχνέικα. Ο ήλιος είχε ήδη αρχίσει να γέρνει το κεφάλι του στο θαλασσινό μαξιλάρι, κι ο αέρας ορμούσε από τα τζάμια τα ανοιχτά και τής γαργαλούσε το δέρμα πάνω από το λινό πουκάμισό της. Οι απορίες της πάντως, δεν θα σταματούσαν σε καμία περίπτωση εκεί. Είχε περάσει μια αρμαθιά αμίλητες βραδιές και τα ερωτηματικά έμοιαζαν με σειρήνες μες στο κεφάλι της. Επόμενο ήταν, εξάλλου. Η σχέση της με τον Α. ήταν πολυτραυματίας σε ένα αυτοκινητικό ατύχημα μπερδεμένων, αλλά κυρίως θιγμένων συναισθημάτων.

«Γιατί σιωπούν οι άνθρωποι; Γιατί δεν σου μιλούν όταν τους έχεις ανάγκη;» ρώτησε και πάλι. Ο άνδρας δίπλα της αναστέναξε και άλλαξε ταχύτητα. «Πες μου», επέμεινε η παιδική του φίλη. «Γιατί η σιωπή είναι από τα πιο δύσκολα επιχειρήματα που μπορείς να αντικρούσεις; Γιατί ισοδυναμεί με την άρνηση και την οπισθοχώρση;» τον ξαναρώτησε. «Αυτοί που σωπαίνουν λένε πολύ περισσότερα από αυτούς που μιλούν όλη την ώρα, και την ίδια στιγμή είναι οι ίδιοι που εκφράζουν τα πιο φλογερά συναισθήματα. Μην είσαι καχύποπτη με τη σιωπή. Δες την σαν ένα κουπάκι με ζελέ, και αντίστοιχα την καχυποψία σαν την πανοπλία αυτή που περισσότερο σε βαραίνει παρά σε προστατεύει. Μην παρεξηγείς την σιωπή, φίλη μου. Μην ψάχνεις συνωμοσίες από πίσω της, γιατί όπως λέει και ο Φρόιντ, καμιά φορά ένα πούρο δεν είναι παρά ένα απλό πούρο. Δηλαδή δεν χρειάζεται ούτε ανάλυση ούτε ψυχανάλυση. Κι όσον αφορά στις σχέσεις, η υπομονή είναι πικρή, μα ο καρπός της γλυκός. Λοιπόν, φτάσαμε. Κατέβα. Κάποιος σε περιμένει», γύρισε να της πει χαμογελώντας. Έσβησε τη μηχανή και τής έδειξε έξω από το παράθυρο μια γνώριμη ανδρική φιγούρα.

Ο έρωτας ήταν. Στεκόταν πλάι στο κύμα. Είχε τα χέρια πλεγμένα στο στήθος και τα πανέξυπνα μάτια του καρφωμένα πάνω της. Δε χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Η κοπέλα είχε μέρες να τον δει, κι άλλες τόσες να τον ακούσει. Πόσο όμορφος ήταν! Βγαίνοντας από το αυτοκίνητο, φόρεσε στα πόδια της φτερά. «Σε συνεργασία με το φίλο σου το οργανώσαμε το σημερινό. Νομίζω πως ήρθε η ώρα να σου εξηγήσω ορισμένα πράγματα, μικρή», της είπε με σοβαρό ύφος ο Α. «Έπρεπε να με περάσεις από τη δοκιμασία της σιωπής πρώτα, για να το κάνεις;», γκρίνιαξε εκείνη, παρόλο που τα χέρια της πεινούσαν για μιαν αγκαλιά και τα χείλη της είχαν καταληφθεί από την ξηρασία του ανύπαρκτου φιλιού. Τα μάτια του σείστηκαν από έναν κεραυνό. «Τίποτα δεν είναι πιο αληθινό από αυτό που δε λέγεται, ψυχή μου. Οι άνθρωποι δεν έχουν τα λόγια για να εκφράσουν αυτό που νιώθουν. Το πρόσωπό τους έχουν. Τι διαβάζεις στο δικό μου;» τη ρώτησε. «Δεν ξέρω», δαγκώθηκε αυτή. «Τα ιερογλυφικά της αγάπης βλέπεις, αλλά πρέπει να ψάξεις μέσα σου να βρεις τι είναι αυτό που εμποδίζει την αποκωδικοποίησή τους. Πρέπει να καταλάβεις πως οι αλήθειες που χρειάζονται αποδείξεις, είναι κούφιες αλήθειες. Άσε την καρδιά σου να δει αυτό που δε βλέπουν τα μάτια, και να ακούσει αυτό που δεν ακούν τα αυτιά. Είναι τόσο ανεπαίσθητα τα βήματα της αγάπης. Σώπα όπως σωπαίνω, κι αφουγκράσου. Μην αποχωρείς από τις σχέσεις που δημιουργείς, νίπτοντας τας χείρας σου, ως άλλος Πιλάτος. Μην ορίζεις την ευτυχία. Διαχώρισε μονάχα τα πράγματα που την συνθέτουν από όσα την καταστρέφουν. Κι έχε πάντα κατά νου πως οι πιο πολλοί καβγάδες δε λύνουν, αλλά μεγεθύνουν τις παρεξηγήσεις.»

Αναστασία Δημητροπούλου

Φιλόλογος - Μεταφράστρια