Δευτέρα του Πάσχα

Ο βόμβος του μοτέρ στο κρεοπωλείο της γειτονιάς δυναμώνει έντονα καθώς πλησιάζω, ρίχνω μια ματιά από την τζαμαρία και το ψυγείο είναι αδειανό, πήγαν καλά φέτος οι δουλειές. Λίγο παρακάτω, προσπαθώ να αποφύγω τα νερά που τρέχουν στην μέση του δρόμου, η νοικοκυρά στο υπερυψωμένο μπαλκόνι της ισόγειας κατοικίας πότιζε πριν λίγη ώρα τις γλάστρες και τώρα πλένει με την σκούπα το πλακόστρωτο.

« Και τι κάνετε όλοι εσείς που γράφετε; Γιατί δεν γράφετε κάτι ευχάριστο, εύθυμο, να το διαβάζουμε και να ανοίγει η καρδιά μας. Δεν βλέπετε πως δεν το αντέχουμε όλο αυτό» μου είπες. Προσπάθησα τότε να σου εξηγήσω. Με άκουγες χωρίς να με διακόπτεις, διάλεγες τις πιο δροσερές μου λέξεις για να ξεδιψάσεις την κουρασμένη σου ψυχή. Τα μάτια σου έδειχναν ότι καταλαβαίνεις, η γλώσσα όμως και το σώμα σου αρνούνταν να δεχθούν. Δεν ξαναήρθες, σταμάτησα να πηγαίνω και εγώ.

Ένα κορίτσι μέσα στο σκιερό άλσος ποζάρει στο κινητό του αγαπημένου της. Σηκώνει τον αριστερό ώμο και σουφρώνει τα χείλη του, πατάει πάνω σε ένα στρώμα από παπαρούνες και μαργαρίτες. « Αν χαμογελάσεις όλα γύρω θα γίνουν ακόμα πιο όμορφα» θέλω να της πω, ντρέπομαι όμως και προχωρώ.

Ο ανοιξιάτικος πουνέντες κλέβει τις μυρωδιές από τα λουλούδια του περιφραγμένου φυτωρίου και τις μοιράζει απλόχερα στον κόσμο που περπατά και ανασαίνει.  Ο ήλιος αναχωρεί για άλλους τόπους και παίρνει μαζί του και τον άνεμο. Δυο μοτοσικλετιστές κάνουν κόντρες στον παραλιακό δρόμο, ο θόρυβος από τις εξατμίσεις τρομάζει τα μικρά στα καρότσια που αρχίζουν να κλαίνε.

Μια κυρία με αφράτο μαλλί παραπονιέται στον άνδρα της γιατί οι συγγενείς του ήρθαν στο γιορτινό τραπέζι  με αδειανά χέρια. Αφού έφαγαν λέει το κακοψημένο του, για μια ακόμη χρονιά αρνί, σηκώθηκαν και έφυγαν. Του χρόνου θα αλλάξει μάρκα βαφής γιατί τα φετινά αυγά δεν ήταν κατακόκκινα, συνεχίζει. Αυτός κοιτάζει την θάλασσα και δεν απαντάει, κουνάει το κεφάλι, δείχνει να συμφωνεί. Του χαμογελάει, γυρίζει και τον φιλάει στο μάγουλο, εύχεται να είναι και οι δυο τους πάντα καλά.

Μερικές παρέες παίζουν μπάσκετ και φωνάζουν, κάποιοι άλλοι  κάνουν τζόκινγκ, ένας νεαρός γυμνός από την μέση και πάνω, χτυπάει με την ρακέτα του δυνατά το μπαλάκι.

Σιγά – σιγά νυχτώνει και ανοίγω το βήμα της επιστροφής. Ο ουρανός σήμερα έμοιαζε πελώριος, αν είχε σύννεφα ίσως να άνοιγε το στόμα του και να με κατάπινε. Περνάω την πόρτα ευτυχώς κουρασμένος, απόψε το βράδυ θα χορτάσω ύπνο. Πριν μπω για μπάνιο βουτάω από το μπολ ένα πασχαλινό κουλούρι, όχι αυτό με τον σταυρό στην μέση δεν θα το φάω,  θα το κρατήσω.

Απόγευμα Δευτέρας σε ένα κόσμο που χθες αναστήθηκε…