«Επί τον τύπον των ήλων»

Την προηγούμενη εβδομάδα συμπληρώθηκαν  δύο χρόνια από τη μέρα που το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε την εξουσία, και παρά το σοκ που η ελληνική κοινωνία υπέστη από την επιδρομή της πολιτικής του, είμαστε σε θέση να θυμόμαστε πολύ καλά. Ακόμα ηχούν στ’ αυτιά μας οι σκληρές επιθέσεις που εξαπέλυαν τα στελέχη του για τα έργα που η Νέα Δημοκρατία προωθούσε στο Δυτικό άξονα της χώρας.

Και όμως, τότε τα έργα ήσαν σε εξέλιξη, παρά τα προβλήματα που ανέκυπταν, στα πλαίσια ενός σαθρού συστήματος, που επί δεκαετίες ταλανίζει τη χώρα.

Η Ολυμπία οδός, το σιδηροδρομικό δίκτυο, η Ιόνια οδός, η τρίτη φάση του Λιμανιού της Πάτρας, οι Παραγλαύκειες οδοί, η κάλυψη του Διακονιάρη, ο κόμβος Εγλυκάδας, το Φράγμα Πείρου-Παραπείρου, η Μίνι Περιμετρική, αποτελούν  ένα σημαντικό δείγμα του προγράμματος ανάπτυξης, που η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας είχε καταρτίσει και υλοποιούσε για τη Δυτική Ελλάδα.

Σήμερα, που βιώνουμε την απέραντη εγκατάλειψη, που ολόκληρα εργοτάξια ερημώνουν, που εργαζόμενοι σ’ αυτά απολύονται κατά δεκάδες, που ολόκληρες περιοχές υποβαθμίζονται, που οι πολίτες ταλαιπωρούνται, κανείς άραγε από όσους «χτυπούσαν αλύπητα» στο παρελθόν, δεν αισθάνεται την ανάγκη να απολογηθεί για το σκηνικό της θλίψης;

Το άλλοθι της κρίσης δεν είναι ικανό για να πείσει την κοινωνία. Και όσο το πολιτικό προσωπικό κρύβεται, η λαϊκή δυσαρέσκεια για την εγκατάλειψη, γίνεται οργή για τον εμπαιγμό.

Πρόσφατα ένας γονιός μου έλεγε: «Είναι δυνατόν να ζητάς από ένα υποτιθέμενα συντεταγμένο Κράτος να προωθήσει έργα τέτοιας αναπτυξιακής σημασίας, τη στιγμή που αδυνατεί να μοιράσει βιβλία  στα παιδιά;»

Σωστή η παρατήρηση, αλλά η χώρα δεν μπορεί να περιμένει άλλο.

Σε συνθήκες κρίσης, επιβάλλεται να εκμεταλλευτούμε όλες τις ευκαιρίες που μας δίνονται μέσω των Ευρωπαϊκών προγραμμάτων, για να ξεφύγουμε από τα τρίσβαθα της ύφεσης και να πετύχουμε έστω και οριακά ανάπτυξη.

Αλλά, ας μην είμαστε ουτοπιστές. Εμείς στην Αχαΐα το ξέρουμε καλά και αυτοί επίσης το ξέρουν καλύτερα…

Το ΠΑΣΟΚ, χρόνια τώρα, θεωρεί τη Δυτική Ελλάδα δική του υπόθεση. Πράγματι, γι’ αυτούς είμαστε δεδομένοι. Γι’ αυτό και μας αγνοούν συστηματικά.

Γιατί, πώς αλλιώς να ερμηνεύσεις την απίστευτη ευκολία με την οποία ο πρωθυπουργός, κατά την επίσκεψή του στα Καλάβρυτα, νιώθοντας ότι «παίζει στην έδρα του», υποσχέθηκε τα πάντα;

Σήμερα, δυο μήνες μετά, οι «υπήκοοι», αισθάνονται άραγε τον εμπαιγμό;

Ας πάμε όμως παρακάτω και ας θέσουμε το δάκτυλο «επί τον τύπον των ήλων»:

Μπορούμε να περιμένουμε; Και αν ναι, πόσο ακόμα;

Η απάντηση είναι απλή: χωρίς σχεδιασμό προοπτική δεν υπάρχει. Και δυστυχώς ούτε σχεδιασμός υπάρχει. Το περίφημο αναπτυξιακό σχέδιο για την Αχαΐα, που επιτακτικά ζητούσε το ΠΑΣΟΚ ως αντιπολίτευση, ουδέποτε συζητήθηκε και ούτε προβλέπεται.

Τα πάντα έχουν αφεθεί στην τύχη τους. Ο τόπος μαραζώνει και βυθίζεται. Οι ρυθμοί ανάπτυξης είναι εξαιρετικά μικρότεροι, ακόμα και από αυτόν, τον επίσης απογοητευτικό μέσο όρο της χώρας.

Και αυτοί;

Αυτοί, με περισσή αλαζονεία απαξιώνουν και αγνοούν κάθε παραίνεση της κοινωνίας και των θεσμικά συντεταγμένων φορέων της.

Επιτέλους, κάθε προσπάθεια συνεργασίας και κάθε περιθώριο ανοχής εξαντλήθηκε.

Είναι τώρα καιρός να εγκαταλείψουν την εξουσία και να παραδώσουν την τύχη της χώρας σε μία νέα αυτοδύναμη κυβέρνηση.

Μια κυβέρνηση που αντιλαμβάνεται το μέγεθος του προβλήματος, αλλά συναισθάνεται και τις δυσκολίες του λαού.

Μια κυβέρνηση που είναι αποφασισμένη, με σοβαρό σχεδιασμό, υπευθυνότητα, μα κυρίως ευαισθησία, να παλέψει.

Μια κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.

Όσο πιο σύντομα, τόσο καλύτερα για τον λαό, τη χώρα, τον τόπο μας.