Αναζητά τους βιολογικούς γονείς του στην Πάτρα - Η συγκλονιστική ιστορία ενός Ελληνοαμερικανού

Γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 1958 στην Πάτρα ή κάπου κοντά σε αυτή. Βρέθηκε στο Δημοτικό Βρεφοκομείο Πατρών και  στη συνέχεια υιοθετήθηκε από οικογένεια Αμερικανών. Στην ηλικία των εφτά μαθαίνει ότι οι γονείς που τον μεγάλωναν δεν ήταν και αυτοί που  τον έφεραν στη ζωή και από τότε ξεκινά την αναζήτηση.

Ο Διονύσιος Διόνου, ο Ελληνοαμερικανός συγγραφέας αναζητά τους βιολογικούς του γονείς στην Πάτρα και ευελπιστεί, αυτή τη φορά,  η αναζήτηση να αποδώσει καρπούς.

Μιλώντας στο www.thebest.gr εξηγεί ότι είναι πολύ σημαντικό για τον ίδιο να βρει την άκρη του νήματος και να σταματήσει αυτή η αγωνία που νοιώθει κανείς, γνωρίζοντας ότι οι άνθρωποι που τον έφεραν στη ζωή  ενδεχομένως ζουν σε μια μακρινή χώρα, ίσως να έχει και αδέρφια, χωρίς όμως να τους έχει συναντήσει ποτέ. Την αγωνία και τον πόνο δηλαδή που νιώθει κανείς όταν δεν γνωρίζει τις ρίζες του… Μάλιστα έχει γράψει και ένα βιβλίο για την προσωπική του ιστορία, εστιάζοντας στην υιοθεσία του στην Αμερική, με τίτλο «Οι γενίτσαροι του 20^ου αιώνα». Σε αυτό καταγράφει τις εμπειρίες του και τις όχι και τόσο καλές αναμνήσεις του , όπως προκύπτει από τα λεγόμενά του, από την θετή του οικογένεια.

Ο ίδιος μιλώντας στο www.thebest.gr αναφέρει ότι το 1979 ταξίδεψε στην Πάτρα αναζητώντας στοιχεία για τους φυσικούς γονείς του, αλλά δεν κατάφερε να μάθει αυτό που ζητούσε..

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. «Γεννήθηκα στις 17 Δεκεμβρίου στην ή κοντά στην Πάτρα. Αυτό πιστεύω είναι το πιο πιθανό, γιατί κατέληξα στο Δημοτικό Βρεφοκομείο της Πάτρας. Γνωρίζω ότι βαπτίστηκα Χριστιανός Ορθόδοξος και  μου έδωσαν το όνομα Διονύσιος. Το μόνο που γνωρίζω για τους βιολογικούς γονείς μου προέρχεται από τη μητέρα μου. Ήταν επιθυμία της να με βαπτίσουν Χριστιανό Ορθόδοξο και να αποκτήσω το όνομα Διονύσιος. Αυτό γνωρίζω  μόνο για τη μητέρα μου. Και όπως γράφω και στο βιβλίο μου, αυτή ήταν η μοναδική επιθυμία της μητέρας μου για μένα..».

To όνομα που απέκτησε από τους ανθρώπους που τον μεγάλωσαν ήταν Marvin Carl Weiss. Ο ίδιος αναφέρει: «Οι άνθρωποι που «με αγόρασαν» ονομάζονταν Joseph & Sydelle Weiss και με μετονόμασαν σε Marvin Carl Weiss. Εγώ πια δημιούργησα ως επώνυμό μου το Διόνου. Μιλάω γι αυτό επί μακρόν στο βιβλίο μου».

Σχετικά με την υιοθεσία του και την παιδική του ηλικία στην Αμερική ο Διονύσιος Διόνου λέει πως δεν στάθηκε τυχερός και οι παιδικές του αναμνήσεις δεν είναι καλές. « Δυστυχώς δεν είμαι από εκείνα τα λίγα τυχερά παιδιά ,που κατέληξαν σε ένα ευτυχισμένο σπιτικό. Είχα πολύ κακή παιδική ηλικία και τραυματίστηκα ψυχολογικά. Γράφω γι΄αυτό λεπτομερώς στο βιβλίο μου».

Ο Διονύσιος έχει προσπαθήσει κι άλλες φορές στο παρελθόν να βρει τους φυσικούς γονείς του. «Φυσικά προσπάθησα επανειλημμένα, αλλά πάντα οι θετοί γονείς μου με σταματούσαν. Όταν μεγάλωσα, αρνήθηκαν να μου δώσουν οποιαδήποτε πληροφορία. Όποια αναζήτηση έγινε από εμένα , ξεκινώντας από την ηλικία των εφτά ετών. Από όταν έμαθα ότι ήμουν υιοθετημένος. Από πρώιμη ηλικία συγκρουόμουν μαζί τους, προκειμένου να  μάθω ποιοι ήταν οι πραγματικοί μου γονείς».

Στο πλαίσιο της αναζήτησης της αλήθειας ο Διονύσιος το 1979 επισκέφθηκε την Πάτρα.

«Ταξίδεψα στην Ελλάδα στο πλαίσιο ενός  οργανωμένου καλοκαιρινού κάμπινγκ, που διοικείται από την  Ορθόδοξη Εκκλησία της Αμερικής. Πήγα στο Βρεφοκομείο με τον ιερέα μας, για να με βοηθήσει να ψάξω οποιαδήποτε πληροφορία για τους γονείς μου. Ωστόσο δεν μπορούσαμε να πάρουμε καμία πληροφορία γι’αυτούς.

Η εύρεση των βιολογικών του γονιών αποτελεί πολύ σπουδαία υπόθεση για τον Διονύσιο, όπως και για τα περισσότερα υιοθετημένα παιδιά. Μια υπόθεση που τον απασχολεί από τα εφτά του χρόνια οπότε και έμαθε ότι υιοθετήθηκε.

«Είναι σαν ένα κομμάτι μου να λείπει . Κρατάω τη σκέψη ότι κάπου στην Ελλάδα υπάρχουν δύο άνθρωποι, που είναι οι πραγματικοί γονείς μου. Είναι πολύ δύσκολο να εκφράσω την αγωνία του να μη γνωρίζεις  το άγγιγμα, την αγάπη και την αγκαλιά της αληθινής σου μητέρας. Να γνωρίζω ότι ζει κάπου στην Ελλάδα και δεν μπορούσα να επικοινωνήσω και είμαι μαζί της. Ήταν ένα φοβερό τραύμα για μένα. Και εξίσου τραυματικό ήταν για μένα και τον να μη γνωρίζω αν είχα αδέρφια , μια δική μου οικογένεια. Αυτό ήταν και είναι πολύ επώδυνο για μένα.  Πώς νιώθω για όλο αυτό; Αρχικά ήμουν πολύ θυμωμένος με τους θετούς γονείς μου, επειδή μεγάλωσα σε ένα σπίτι χωρίς αγάπη και με πολύ σωματική και συναισθηματική κακοποίηση. Καθώς μεγάλωνα όμως , άρχισα να αποδέχομαι τη μοίρα μου και να συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι για να αλλάξω το παρελθόν μου. Και όταν συνάντησα τη γυναίκα μου, μου πρότεινε να γράψω την ιστορία μου και αυτό ήταν πολύ θεραπευτικό για μένα. Έτσι ξεκίνησα να γράφω όλα τα συναισθήματά μου στο βιβλίο. Για τον θυμό μου, τη μοναξιά και τον πόνο που υπήρχαν για πολλά χρόνια στη ζωή μου.

Ο Διονύσιος εργάζεται στη Nassau της Νέας Υόρκης Όπως λέει στο www.thebest.gr, εργάστηκε σε Γυμνάσιο, ως καθηγητής κοινωνικών μελετών και συνταξιοδοτήθηκε νωρίς. Τώρα αφιερώνει το χρόνο του στη συγγραφή του δεύτερου βιβλίου του.

Το πρώτο του βιβλίο είναι μια κατάθεση ψυχής και σημειώνει χαρακτηριστικά: « Το βιβλίο μου είναι γύρω από τη ζωή μου και τη ζωή οποιουδήποτε παιδιού έχει υποστεί την ίδια μοίρα με μένα. Να πουληθεί σαν σκλάβος , σαν ένας σύγχρονος γενίτσαρος,  εξ ου και ο τίτλος «Οι γενίτσαροι του 20^ου αιώνα». Θα ήθελα να παρακαλέσω , αν κάποιος από αυτούς που διαβάζουν αυτή τη συνέντευξη ,έχει οποιαδήποτε πληροφορία για το τι συνέβη, για το τι ανάγκασε την μητέρα μου να με εγκαταλείψει στο Δημοτικό Βρεφοκομείο της Πάτρας , να επικοινωνήσει μαζί μου στα emails: Byzantine.bomer@gmail.com or razorwireproductionllc@gmail.com. Σας ευχαριστώ για αυτή την ευκαιρία».