2015, μια χρονιά γεμάτη «Δημοκρατία»

Για να γίνει ένας σωστός πολιτικός απολογισμός για τo έτος 2015 μάλλον πρέπει να γραφτεί ολόκληρο βιβλίο. Θα έλεγα ότι ο μαγικός αριθμός για το 2015 είναι το 3.

Τρεις εκλογικές αναμετρήσεις, τρίτο μνημόνιο και τρίτη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, όλα σε μία χρονιά που οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες και η απογοήτευση περισσή. Οι τρεις εκλογικές αναμετρήσεις είχαν επίσης 3 κοινά σημεία. Και οι τρείς προκλήθηκαν εκβιαστικά από τον ίδιο άνθρωπο, οι υποσχέσεις τού ιδίου ανθρώπου καταπατήθηκαν την επόμενη μέρα, και οδήγησαν τη χώρα σε χειρότερα μονοπάτια, επίσης από την επόμενη μέρα.

Αναμφισβήτητα, το 2015, ήταν μία τραγική χρονιά. Πολλά ψέματα τελείωσαν άδοξα και πολλές αλήθειες επιβεβαιώθηκαν και βέβαια, ένα κομμάτι της κοινωνίας μας, δεν θέλει να ξέρει τίποτα για  όλα αυτά.

Οι εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 ήταν η αρχή της περιπέτειας, η αρχή ενός ταξιδιού σε αχαρτογράφητα νερά και με απειροελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας, εάν αυτές υπήρχαν ποτέ. Δύο κόσμοι αναμετρήθηκαν, ο κόσμος της αποδοχής της πραγματικότητας και ενός ρεαλιστικού σχεδίου ανάκαμψης και ο κόσμος της άρνησης των πεπραγμένων, της ανατροπής, του «θέλω πίσω τη ζωή που είχα». Ο δεύτερος, πολύ έντεχνα ταυτίστηκε με την ελπίδα για επιστροφή στο εύκολο παρελθόν μας, όσο και αν αυτό το παρελθόν το κατηγορούμε με κάθε ευκαιρία.

Η «ελπίδα» κέρδισε, αλλά πριν ακόμα σβήσουν τα φώτα της ράμπας, φάνηκε ότι η «ελπίδα» ήταν μόνο μια θεατρική παράσταση που κέρδισε πρόσκαιρα τα χειροκροτήματα του κοινού και τίποτε άλλο.

Μόλις 5 ημέρες από την νίκη του «νέου» και «άφθαρτου» και δια στόματος του υπουργού Οικονομικών μας «Γιάνη», στην Ισπανία, ακυρώθηκε ο βασικός μας στόχος της διαγραφής του χρέους. Και μόλις 25 ημέρες μετά την νίκη της αριστεράς καταρρίφτηκε το σύνολο των αντιμνημονιακών δεσμεύσεων, υπογράφοντας στις 20 Φεβρουαρίου την παράταση του 2ου μνημονίου, που μόλις πριν μερικές ημέρες είχαμε «καταργήσει».

Οι «ελπίδες» άρχισαν να δείχνουν τον πραγματικό τους, ψηφοθηρικό, ρόλο και τα «όνειρα» άρχισαν να μεταμορφώνονται σε εφιάλτες. Η κατάργηση της «αριστείας» στην παιδεία, η επαναφορά του ασύλου στα πανεπιστήμια και η ανοικτή πρόσκληση προς όλους τους δυστυχισμένους λαούς της ανατολής ήταν κάποια από τα επιτεύγματα της «Άνοιξης» του 2015.

Με ένα πολιτικό σύστημα που, κατά πλειοψηφία απαξιώνει πλήρως τον πολιτικό λόγο, που απαξιώνει πλήρως τις διαδικασίες των εταίρων και που με κάθε ευκαιρία αναδεικνύει την κακομαθημένη πλευρά του εαυτού μας περίτρανα σε όλο τον πλανήτη, πορευτήκαμε το πρώτο εξάμηνο του 2015.

Σαν να υπήρχε μία αόρατη δύναμη, που δοκίμασε τις αντοχές μας σε όλα τα επίπεδα. Μία θεία δίκη που  επιμένει σε επιπλέον «όνειρα» και «ελπίδες» που μετατρέπονται σε τιμωρίες και εφιάλτες. Και μέσα σε όλο αυτό, μία υποκριτική «αριστερή» κοινωνία που όταν όμως μεταναστεύει, δεν πάει στην Κούβα ή την Βόρεια Κορέα, αλλά στην Γερμανία ή την Αμερική. Μία «αριστερή» κοινωνία που ανακάλυψε ότι έφταιγαν όλοι οι προηγούμενοι, λες και αυτοί ήταν κάπου αλλού πριν και πρόσφατα μετακόμισαν εδώ.

Μία κοινωνία που ζει στο δικό της σύννεφο το οποίο και σκιάζει την σκληρή πραγματικότητα, τρέμοντας την στιγμή που θα πρέπει να αποδεχθεί τις δικές της αμαρτίες και ενοχές. Θέλουμε την φιλοξενία των μεταναστών, αλλά όχι στην γειτονιά μας. Κατηγορούμε την ασυδοσία της μεταπολίτευσης, αλλά τα κεκτημένα εκείνης της περιόδου, είναι πάντα κεκτημένα και το χειρότερο συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε ανεδαφικές ρητορικές και πρακτικές εκείνης της εποχής.

Βρίζουμε την τρόικα, αλλά η χρηματοδότηση μας από αυτούς είναι δικαίωμά μας. Παρομοιάζουμε τους εαυτούς μας με τους προγόνους μας, αλλά το «Δούναι και λαβείν» το κάναμε «πάρε δώσε» αλλάζοντας προφανώς την σειρά των προτεραιοτήτων μας.

Εκβιάζοντας τους πάντες και τα πάντα στο πέρασμά του, ο άρχων της «ελπίδας» μετατρέπει το όνειρο σε εφιάλτη, ακυρώνει τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, προκαλεί απίστευτη απραξία στην οικονομία και μετατρέπει όλες τις προηγούμενες θετικές προβλέψεις σε αρνητικές. Τέτοιου μεγέθους καταστροφή χρειάζεται πολύ δουλειά για να γίνει, δεν γίνεται από μόνη της.

Στο τέλος της ημέρας πάντα βρίσκει τον ένοχο, που φταίει για όλα, και προφανώς δεν είναι ο ίδιος.

Ο παραλίγο εθνικός διχασμός του δημοψηφίσματος του καλοκαιριού του 2015, μεταξύ ευρωπαϊστών και σκεπτικιστών, ήταν κάτι που στιγμάτισε τη χρονιά. Οι εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 βρήκαν μία κοινωνία σαστισμένη από τις εξελίξεις, θυμωμένη από την αποδοκιμασία των επιλογών της και ανήμπορη να εκτιμήσει ψύχραιμα και αντικειμενικά την πορεία της χρονιάς.

Η «ελπίδα» ξανακέρδισε, σαν γνήσιο τέκνο του «νέου» και «άφθαρτου»,  ντυμένη με τον μανδύα του παράλληλου προγράμματος το οποίο, και βέβαια, καταρρέει σαν χάρτινος πύργος 2 μήνες αργότερα.
Όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι η επιλογές μας είναι αυτό που πραγματικά είμαστε, και όλα τα άλλα είναι θεωρίες του καφενείου και της κατά τα άλλα κοινωνικής μας αποδοχής.

«Θα ξυπνήσεις μονομιάς, θα ‘ρθει ανάποδα ο Ντουνιάς» είπε ο Νίκος Ξυλούρης, που μάλλον δεν το είπε για το 2015, αλλά εμένα μου κολλάει απόλυτα.
Ας ελπίσουμε ότι αυτή η χρονιά δεν θα επαναληφτεί και ότι η κοινωνία μας, έστω και καθυστερημένα, θα απομονώσει τους παραπλανητές της βάζοντάς τους στο ντουλάπι της ιστορίας και περιμένοντας τους ιστορικούς του μέλλοντος για να τους καταδικάσουν, μιας και η ίδια δεν έχει τα κότσια να το κάνει.

Κώστας Αγγελάκης
Διεθνείς σχέσεις, Μηχανικός Παραγωγής  (University of South Florida)
MBA    (Kingston University)