του Στάθη Θ. Πολίτη
Ο Άλμπερτ Άινσταϊν, σε ένα από τα πλέον γνωστά αποφθέγματά του, είχε ορίσει την τρέλα ως το να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά και να αναμένεις διαφορετικά αποτελέσματα.
Τα πεπραγμένα διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων των τελευταίων ετών στο φλέγον ζήτημα της φορολόγησης, θαρρείς πως έγιναν για να αποτελέσουν την απόλυτη απόδειξη ορθότητας της ρήσης του μεγάλου φυσικού.
Τα στοιχεία είναι αμείλιχτα και αποδεικνύουν κάτι που μπορεί ακόμα και στον πιο άσχετo με τα οικονομικά αναγνώστη να ακούγεται απλό, αλλά που οι κυβερνώντες το έχουν πλήρως αγνοήσει. Υπό τις ασφυχτικές συνθήκες που λειτουργεί τόσα χρόνια η ελληνική οικονομία, αυξάνοντας περαιτέρω τους φόρους, το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η αύξηση των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το δημόσιο, ελέω αδυναμίας πληρωμής τους. Και έτσι τα δημόσια έσοδα αντί να αυξάνονται από την φορολογία όπως διαχρονικά στοχεύουν όλοι οι κυβερνώντες, μειώνονται.
Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Το ποσό των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς την εφορία έχει φτάσει τα δυσθεώρητα ύψη των 87 δισ. -το μισό ΑΕΠ της χώρας. Πώς έγινε αυτό; Σύμφνωνα με πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ, το 2015 από τα 100 ευρώ φόρων που βαραίνουν κάθε πολίτη, εισπράττονται από το ελληνικό κράτος μόλις τα 45. Μάλιστα, ο δείκτης αυτός παρουσιάζει συνεχή καθοδική τάση καθ' όλη τη διάρκεια της κρίσης.
Χρειάζεται άραγε κάτι παραπάνω το πολιτικό προσωπικό της χώρας, για να αντιληφθεί πως την έχει εγκλωβίσει με τις επιλογές του σε έναν αέναο φαύλο κύκλο; Υποδείξεις δε περί μνημονίων και "μας τα φόρτωσαν οι ξένοι", απλά δεν στέκουν. Ιδιαίτερα στον τελευταίο κύκλο διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης Τσίπρα, είναι πανθομολογούμενο πως η οδός της εκ νέου αύξησης της φορολογίας ήταν επιλογή της ελληνικής πλευράς.
Ο τραγέλαφος της υπόθεσης είναι πως όλα αυτά, οι επικοινωνιακοί "μαέστροι" της κυβέρνησης τα σερβίρουν ως "αναδιανεμιτική πολιτική" και "μέτρα κοινωνικής δικαιοσύνης" που πλήττουν τάχα τους έχοντες. Όταν την ίδια στιγμή, εκείνοι που καλούνται να σηκώσουν για πολλοστή φορά το βάρος είναι οι ήδη ισοπεδωμένοι, πάλαι ποτέ ανήκοντες στη μεσαία τάξη. Ταμπέλα που θα έχει μοναχά μουσειακή χρήση στο προσεχές μέλλον.
Υπάρχει σωτηρία; Με τέτοιες επιλογές που ανήκουν στην σφαίρα του πολιτικού σουρεαλισμού, σε καμία περίπτωση. Εάν βρεθεί κάποια στιγμή μία κυβέρνηση που αντί για τα προαναφερθέντα, κάνει σημαία της την πάταξη της διαφθοράς και της σπατάλης στο δημόσιο και την ουσιαστική ενίσχυση του επιχειρείν και του υγιούς ιδιωτικού τομέα, τότε μπορεί και να αρχίσουμε να ελπίζουμε για έξοδο από την καθοδική σπείρα της ύφεσης και της ανεργίας.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr