Πήγαμε στο συνέδριο των Ανώνυμων Υπερφάγων στην Πάτρα – Μαρτυρίες ανθρώπων που κατάφεραν να βγουν νικητές

«Με λένε Μυρτώ και είμαι ψυχαναγκαστική υπερφάγος. Έτρωγα απίστευτες ποσότητες φαγητού, προσπαθώντας να βρω λύση στα προβλήματά μου. Μέσα από τους Ανώνυμους Υπερφάγους, μπόρεσα να βάλω τέλος στο μαρτύριο μου. Είμαι ευγνώμων που τους γνώρισα όσο σπούδαζα, πριν κάνω οικογένεια και παιδιά, γιατί εάν δεν έρχονταν στο δρόμο μου, το βέβαιο είναι ότι θα έκανα δυστυχισμένους και την οικογένεια μου».

Η Μυρτώ είναι μια νέα και ωραία κοπέλα, γύρω στα 27,η οποία έχει αναπτύξει προβληματική σχέση με το φαγητό. Αν και αυτό δεν είναι ορατό, η Μυρτώ από μικρή ηλικία κατέφευγε στο φαγητό για να βρει λύσεις σε αυτά που πίστευε ότι ήταν αδιέξοδα στη ζωή της, αδιαφορώντας για όλα τα άλλα.

Σήμερα, μετά την επαφή της με το πρόγραμμα των Ανώνυμων Υπερφάγων, μπορεί να κοιτά τη ζωή στα μάτια και έχει το θάρρος να σηκωθεί μπροστά σε μια ομάδα αγνώστων ανθρώπων, για να μιλήσει ανοικτά για την καθημερινή μάχη που δίνει για να αντισταθεί στο φαγητό.

Η μαρτυρία της Μυρτώς έγινε το απόγευμα του περασμένου Σαββάτου, στο ξενοδοχείο «Αchaia Beach» στην Πάτρα, σε μια ειδική συνεδρίαση για το κοινό, στο πλαίσιο του 7^ου Πανελληνίου Συνεδρίου των Ανώνυμων Υπερφάγων.

Εκεί παρουσιάστηκε η φιλοσοφία των «Ανώνυμων Υπερφάγων» και υπήρξαν μαρτυρίες ανθρώπων που η ζωή τους στοιχειώθηκε από το φαγητό, ωστόσο κατάφεραν να περάσουν με επιτυχία τα «12 βήματα» του προγράμματος και πλέον η ζωή τους έχει αλλάξει, όπως έχουν αλλάξει και οι ίδιοι.

Όση ώρα οι ομιλητές καταθέτουν την προσωπική τους μαρτυρία, περνούν από το κοινό φωτογραφίες για το πώς ήταν στην προηγούμενη ζωή τους. Οι φωτογραφίες είναι συνήθως από την ώρα που τρώνε σε κάποια ταβέρνα ή σε εστιατόριο και οι ίδιοι είναι αγνώριστοι. Σε σχέση με σήμερα. Τα υπερβολικά κιλά που κουβαλούν τους έχουν αλλοιώσει τα χαρακτηριστικά, φορούν φαρδιά και μακριά ρούχα – ακόμη και το καλοκαίρι – και όπως λένε δεν θέλουν να φωτογραφηθούν.

Σήμερα, όμως η ζωή τους έχει αλλάξει τόσο ριζικά, όπως έχει αλλάξει και η εξωτερική τους εμφάνιση. Έχουν χάσει 20 με 30 κιλά ο καθένας και μοιάζουν κατά πολύ νεώτεροι από τις φωτογραφίες. Αλλά δεν είναι μόνο η εξωτερική εμφάνιση.

Το πρόγραμμα των Ανώνυμων Υπερφάγων, δεν δουλεύει με ζυγαριές και μεζούρες, με στόχους απώλειας βάρους που πρέπει να τηρηθούν «πάση θυσία», με στερητικές δίαιτες.

Τα «12 βήματα» των Ανώνυμων Υπερφάγων, είναι ένα μονοπάτι αυτογνωσίας, που σε οδηγεί στα πραγματικά αίτια του προβλήματος, της σχέσης σου με το φαγητό. Και αυτό δεν είναι εύκολο…

Διότι, οι Ανώνυμοι Υπερφάγοι (Α.Υ.), μια αδελφότητα ατόμων που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα, αλληλοϋποστηρίζονται μέσω των κοινών εμπειριών τους προκειμένου να αναρρώσουν από την ψυχαναγκαστική υπερφαγία -και από άλλες διαταραχές πρόσληψης τροφής, βουλιμία ή νευρική ανορεξία. Δεν είναι ένας ειδικός που λέει στον ασθενή τι πρέπει να κάνει. Αυτή η σχέση ισοτιμίας μεταξύ των μελών της αδελφότητας, μοιάζει να είναι και το «κλειδί» της επιτυχίας του προγράμματος.

Και για τους περισσότερους, η προσπάθεια αποχής από τον ψυχαναγκασμό τους είναι παντονινή, η οποία όμως καθορίζεται από ένα «συμβόλαιο τιμής» το οποίο ανανεώνεται κάθε 24 ώρες.

Διαβάστε μαρτυρίες μελλών των Ανώνυμων Υπερφάγων

Ειρήνη: Από μικρή είχα πρόβλημα με το φαγητό, δεν μπορούσα να αντισταθώ σε ό,τι μου άρεσε και μου άρεσαν όλα. Μετά από δίαιτες, γιατρούς και ινστιτούτα ομορφιάς, έμαθα για τους Ανώνυμους Υπερφάγους, από ένα άλλο μέλος.

Τους πρώτους έξι μήνες του προγράμματος έχασα 20 κιλά και τα επόμενα 13 χρόνια παραμένω σε υγειές βάρος.

Μου έτυχε να μου συμβούν πράγματα στη ζωή μου και ευχάριστα και δυσάρεστα, όπως σε όλους. Όλα αυτά τα αντιμετώπισα χωρίς να χρειαστεί να καταφύγω στο φαγητό και να τρώω ψυχαναγκαστικά.

Μαρία:  Το 2010 κουβαλούσα έναν άλλο άνθρωπο πάνω μου και τότε είπα πως δεν αλλάξω θα πεθάνω. Όταν βρήκα το πρόγραμμα και έμαθα ότι ήταν πνευματικό στην αρχή ήμουν αρνητική γιατί είμαι αναγνωστικίστρια. Οι άνθρωποι από το πρόγραμμα μου είπαν «έλα, να δεις» και μετά από προβληματισμό τελικά πήγα.

Από μικρή είχα αδυναμία να διαχειριστώ τα συναισθήματά μου και δεν γνώριζα να βάζω όρια, μπορούσα να φάω όλο το φαγητό από το ταψί ή την κατσαρόλα. Έτρωγα τα πάντα και έπινα.

Κρύωνα και έτρωγα αντί να βάλω ένα ρούχο πάνω μου, δίψαγα και αντί να πιω νερό, έτρωγα.

Έμαθα στο σπίτι μου όπου μεγάλωσα, η αγάπη να εκδηλώνεται μέσα από το φαγητό. Η μητέρα μου αντί να με πάρει αγκαλιά, μου έφτιαχνε φαγητά.

Πάντα έδειχνα ως υπαίτιους τους άλλους. Σκεφτόμουν πως αν αλλάξει ο άνδρας μου και ο γιος μου, θα αλλάξω και εγώ.

Όλα αυτά άλλαξαν με το πρόγραμμα. Τα 12 βήματα ήταν ένα μονοπάτι για να γνωρίσω τον εαυτό μου. Το πρόγραμμα με βοήθησε όχι μόνο με το φαγητό, αλλά και με το αλκοόλ με το οποίο είχα επίσης πρόβλημα.

Σήμερα είμαι τόσο ευγνώμων διότι έμαθα τα ελαττώματα μου και πώς να τα αντιμετωπίσω και χαίρομαι που είμαι υγιής και είμαι χαρούμενη, ελεύθερη και ευτυχισμένη από τη ζωή μου, μέσα από αυτά που έμαθα από τους Α.Υ. και την υποστήριξη που έλαβα.

Σοφία: Είμαι ψυχαναγκαστική με το φαγητό και βουλιμική

Από μικρή είχα προβληματική σχέση με το φαγητό. Η μητέρα μου έκρυβε τα γλυκά στο σπίτι για να μην τα φάω. Εγώ όμως, τα έβρισκα και έτρωγα όλο το βάζω. Δεν μπορούσα να σταματήσω.

Όσο μεγάλωνα έτρωγα ψυχαναγκαστικά και μετά προσπαθούσα να  χάσω κιλά. Επί 20 χρόνια, ανεξάρτητα από ό,τι έτρωγα που μπορεί να ήταν και ένα μαρούλι γιατί έκανα και εξαντλητικές δίαιτες, κάθε μέρα κατανάλωνα έξι κουταλάκια καθαρτικού, όταν η συνιστώμενη ημερήσια δόση ήταν μισό κουταλάκι.

Όλη έγνοια μου αυτά τα χρόνια, ήταν τι θα φάω και πως θα το χάσω, 24 ώρες το 24ωρο αυτή ήταν η σκέψη μου. Απορώ το πώς σπούδασα και δούλεψα.

Όλες οι αναμνήσεις μου στη ζωή μου είχαν να κάνουν με το βάρος μου. Όταν τα πράγματα πήγαιναν καλά, έχανα 20 κιλά, όταν πήγαιναν άσχημα, έπαιρνα 20 με 30 κιλά.

Το πρόγραμμα ήταν σωτήριο για εμένα, αλλιώς το φαρμακείο θα ήταν το δεύτερο σπίτι μου και τα αντικαταθλιπτικά οι καραμέλες μου.

Η επαφή μου με τους Ανώνυμους Υπερφάγους, ήρθε μέσω ενός άρθρου σε περιοδικό. Το είχα  στο συρτάρι μου και επί ένα χρόνο διάβαζα το κείμενο και αναρωτιόμουν, εάν είμαι και εγώ έτσι.

Ώσπου έφτασα στον πάτο του βαρελιού, τον Απρίλιο του 2006 και πήρα την απόφαση να επισκεφθώ την ομάδα. Εκεί βρήκα πως ανήκω κάπου, διότι ανακάλυψα ότι αυτά που είχα περάσει, τα έχουν βιώσει και άλλοι.

Εκεί κατάλαβα ότι θέλω να ζω, έμαθα τα συναισθήματα μου και πώς να τα διαχειρίζομαι και πως δεν χρειάζεται να καταφεύγω στο φαγητό για να λύσω τα προβλήματα μου.

Πλέον είμαι καλύτερη μητέρα, καλύτερη σύντροφος, καλύτερη πολίτης στην κοινωνία.

Σπύρος: Οι άνδρες δηλώνουμε δυσκολότερα ανίσχυροι και έτσι δεν ζητάμε εύκολα βοήθεια. Η κοινωνία δεν ευνοεί να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, θεωρείται αδυναμία για τους άνδρες.

Από την εφηβεία μου είχα πρόβλημα με το βάρος μου. Από τα 14 ξεκίνησα δίαιτες, η πρώτη που έκανα ήταν με ένα σιρόπι και ένα πιπέρι, το έτρωγα για μια εβδομάδα ή μια εβδομάδα έπινα μόνο νερό. Το μόνο που κατάφερα ήταν να μην πάρω άλλο ύψος, έχω το ύψος που είχα όταν ήμουν έφηβος. Και όταν μετά τις δίαιτες έτρωγα, ύστερα τιμωρούσα τον εαυτό μου, με αποτέλεσμα το βάρος μου να αυξομειώνεται.

Δεν είχα μέτρο στο φαγητό. Εάν μου άρεσε ένα γλυκό, δεν μπορούσα να σταματήσω εάν δεν έτρωγα όλο το κουτί με τα γλυκά, εάν μου άρεσε ένα φαγητό έπρεπε να το φάω όλο.

Είχα αλκοολική συμπεριφορά με το φαγητό. Έφτασα να παραιτηθώ από τη δουλειά μου, που είχε έμμεση σχέση με το φαγητό.

Το πρόγραμμα το 2005 το έμαθα, μετά από μια μεγάλη δίαιτα στα 35 μου είχα χάσει 30 κιλά. Το τηλέφωνο των Ανώνυμων Υπερφάγων, το είχα στο κινητό μου για ένα χρόνο, αλλά δεν έπαιρνα την απόφαση. Ώσπου κατάλαβα ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση και αποφάσισα να ζητήσω βοήθεια.

Στα έξι χρόνια που είμαι στην ομάδα, άλλαξαν στη ζωή μου πάρα πολλά. Στα πέντε πρώτα χρόνια, προσπάθησαν να προσαρμόσω το πρόγραμμα στα μέτρα μου, να το κάνω πιο εύκολο, να το κάνω να μοιάζει σε δίαιτα, κάτι που φυσικά δεν απέδωσε.

Τον τελευταίο χρόνο, όμως κατάλαβα ότι το πρόγραμμα λειτουργεί όπως είναι. Πρέπει να φτάσεις στον πάτο, να δηλώσεις ανίσχυρος και να δουλέψεις μέσα σου, σε όλα τα επίπεδα.

Για εμένα το πρόγραμμα των Α.Υ. είναι η μόνη λύση. Η αδελφότητα με στηρίζει και μέσα από αυτή βρίσκω δύναμη κάθε ημέρα για να αντιμετωπίσω το πρόβλημα με το φαγητό.

*Τα ονόματα έχουν αλλαχθεί καθώς το πρόγραμμα διασφαλίζει πλήρη ανωνυμία. Στο πλαίσιο αυτό, δεν υπάρχουν φωτογραφίες από το συνέδριο.

Περισσότερες πληροφορίες για τους Ανώνυμους Υπερφάγους μπορείτε να βρείτε εδώ