ΚΑΘΗΛΩΤΙΚΟΣ Ο ΠΕΤΡΟΣ ΤΑΤΣΟΠΟΥΛΟΣ: "Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΚΤΙΚΟΣ ΜΕ ΟΣΟΥΣ ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΜΑΖΙ ΤΟΥ"

Μια  μοναδική εμπειρία έζησαν όσοι βρέθηκαν – και ήταν πολλοί – το βράδυ της Παρασκευής στο βιβλιοπωλείο Discover της Πάτρας, στην παρουσίαση των βιβλίων του συγγραφέα Πέτρου Τατσόπουλου «Το Παυσίπονο» και «Γκαγκάριν, ο κόσμος από χαμηλά», τα οποία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις «Οξύ». Ο Πέτρος Τατσόπουλος, επί δύο περίπου ώρες, καθήλωσε το κοινό σκιαγραφώντας τη νεοελληνική ιστορία από τον εμφύλιο μέχρι σήμερα, όπως δεν την έχουμε διδαχθεί ποτέ.

Με μεγάλη δόση χιούμορ και αυτοσαρκασμού, που τον διακρίνουν άλλωστε, δεν άφησε τίποτα ασχολίαστο.

Ξεκινώντας από το μακρινό 1949, όπου ο Μάνος Χατζηδάκις με την περίφημη ομιλία του έβαλε, το απαγορευμένο μέχρι τότε, ρεμπέτικο στα σαλόνια των αστών και φτάνοντας μέχρι τη Τζούλια Αλεξανδράτου, ζητήματα που πραγματεύεται το βιβλίο «Γκαγκάριν», ο Πέτρος Τατσόπουλος κατέθεσε με πάθος και αμεσότητα – όπως πάντα άλλωστε – τις απόψεις του για τη νεοελληνική κοινωνία.

Μίλησε για την Ελλάδα, που όπως χαρακτηριστικά είπε, που ποτέ δεν ήταν και δεν είναι μία, αλλά πέντε, έξι, επτά Ελλάδες στη συσκευασία της μίας.

Αυτές λοιπόν, οι «πολλές Ελλάδες»,  που ανέχεται η μία την άλλη με μια κάποια δυσανεξία και προσπαθούν να συνυπάρξουν όπως είπε, παρουσιάζονται μέσα από τα δύο βιβλία του Πέτρου Τατσόπουλου.

Από «Το Πασίπονο» που εξέδωσε το 1982, σε ηλικία 23 ετών και τον καθιέρωσε ως συγγραφέα, μέχρι και το πρόσφατο «Γκαγκάριν», το οποίο κυκλοφόρησε το 2016, στην ηλικία των 57 ετών, ο Τατσόπουλος παρουσιάζει τις «πολλές Ελλάδες», σε μια προσπάθεια αυτογνωσίας για το ποιοι πραγματικά είμαστε.

Εγχείρημα αδιαμφισβήτητα δύσκολο, το οποίο ο Πέτρος Τατσόπουλος με τη δική του μοναδική γραφή και τη ευθύβολη ματιά, καταφέρνει να το παρουσιάσει εύγλωττα στον αναγνώστη, τόσο μέσα από τη μυθοπλασία – όπως κάνει στο «Παυσίπονο»- όσο και μέσα από τη μη μυθιστορηματική αφήγηση παραθέτοντας γνήσια περιστατικά, γεγονότα και συμβάντα, με τρόπο όμως συναρπαστικό που παρασύρει, όπως συμβαίνει στο «Γκακάριν».

Βέβαια, ο Τατσόπουλος είναι ένας πνευματικός άνθρωπος – με 19 ήδη βιβλία στο ενεργητικό του και πλούσια παρουσία στα Μέσα Ενημέρωσης και στα κοινωνικά δίκτυα– αλλά ταυτόχρονα είναι ένα πολιτικό ον, με άποψη για τα συμβαίνοντα στη χώρα και αγωνίες για το αύριο.

Για αυτό και στην παρουσίαση της Παρασκευής, η συζήτηση γρήγορα «γλίστρησε» από τα βιβλία στην πολιτική, τρέχουσα και μη.

Αφορμή στάθηκε η επιστολή που δημοσιεύει στο «Γκαγκάριν» του Μίκη Θεοδωράκη προς τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, γραμμένη στα 1967, με την οποία ο συνθέτης θερμοπαρακαλεί τον τραγουδιστή να μην τραγουδήσει τον ύμνο της Χούντας, που έχει συνθέσει ο Γιώργος Κατσαρός και έχει γράψει τους στίχους ο Γιώργος Οικονομίδης.

Η παράκληση του Θεοδωράκη δεν εισακούεται από τον Μπιθικώτση και τα πράγματα παίρνουν το δρόμο τους.

Φτάνοντας λοιπόν στο σήμερα, ο Πέτρος Τατσόπουλος χαρακτήρισε ως «ανατριχιαστικό ιστορικό λάθος» την επιλογή του Θεοδωράκη να μιλήσει στο συλλαλητήριο της Αθήνας για τη Μακεδονία. Όχι για αυτά που είπε στην ομιλία του – την χαρακτήρισε ως μετριοπαθή – αλλά διότι με την ειρωνική του εισαγωγή «αδέλφια μου φασίστες» κτλ., επί της ουσίας «ξέπλυνε» τους φασίστες της Χρυσής Αυγής οι οποίο στη συνέχεια του έδωσαν «συγχωροχάρτι», μη κατανοώντας την ειρωνεία.

Βέβαια, αναγνώρισε ότι στις συλλαλητήρια δεν ήταν όλοι φασίστες, ωστόσο όλοι οι φασίστες και οι ακραίοι ήταν παρόντες, αλλά η πλειοψηφία των συμμετεχόντων ήταν πατριώτες που αγαπούν την πατρίδα τους.

Ο Τατσόπουλος χαρακτήρισε τον ελληνικό λαό ως δυσανεκτικό στη διαφορετική άποψη, κάτι που δεν συμβαίνει μόνο σήμερα αλλά από την εποχή των «παχιών αγελάδων» και κατ’ επίφαση δημοκρατικό.

Ο ελληνικός λαός είναι ανεκτικός με όσους συμφωνούν μαζί του, θέλει να ακούει από τον άλλον αυτό που θέλει να ακούσει και τίποτα άλλο και για αυτό υπάρχει αυτή η υποβόσκουσα βία, υπογράμμισε ο συγγραφέας.

Κατά τη διάρκεια της παρουσίασης, την οποία συντόνισε ο δημοσιογράφος του thebest.gr Φάνης Βγενόπουλος, ο Πέτρος Τατσόπουλος ανέσυρε από τη μνήμη του και προσωπικές ιστορίες, όπως όταν έδωσε ως έφηβος χειρόγραφά του στο διάσημο συγγραφέα Αντώνη Σαμαράκη, αποκαλώντας τον Αντώνη και μιλώντας του στον ενικό, όπως και για την πρώτη συνάντησή του με τον Μάνο Χατζηδάκι, όπου είχε κάνει το… λάθος να του πει ότι η «Οδός ονείρων», ήταν καλύτερη από την «Πορνογραφία», κάτι με το οποίο δεν συμφωνούσε ο συνθέτης.

Μίλησε ακόμη για το νέο βιβλίο που ετοιμάζει με τον τίτλο «Η κυρία που λυπάται» και για το πώς τον εμπνεύστηκε.

Ακολούθησε διάλογος με το κοινό και στο τέλος ο συγγραφέας υπέγραψε βιβλία στους αναγνώστες του.