Όσκαρ: Η χρονιά που το «Μυστικό του Brokeback Mountain» έχασε από το «Crash»

Ήταν πριν ακριβώς 12 χρόνια, το 2006 όταν στην απονομή των βραβείων Όσκαρ συνέβαινε μία έκπληξη που εξελίχθηκε σε αναστάτωση με έντονη κριτική για την λεγόμενη αδικία. Ήταν 5 Μαρτίου του 2006 όταν ο μέγας Τζακ Νίκολσον άνοιγε τον φάκελο του νικητή του Όσκαρ καλύτερης ταινίας και μην κρύβοντας το ξάφνιασμα του, διάβασε ότι ήταν το κοινωνικό, σπονδυλωτό φιλμ «Crash» σε σκηνοθεσία του Paul Haggis, ένα φιλμ που έθιγε το θέμα των φυλετικών και κοινωνικών εντάσεων και διακρίσεων.

Το τολμηρό, αληθινά πολύ συγκινητικό και αναμφίβολα ένα από τα καλύτερα φιλμ των δύο πρώτων δεκαετιών του 21^ου αιώνα, «Το Μυστικό του Brokeback Mountain» σε σκηνοθεσία του Ανγκ Λι θα έχανε το μεγάλο Όσκαρ της βραδιάς κερδίζοντας ωστόσο τα Όσκαρ της καλύτερης σκηνοθεσίας, του διασκευασμένου σεναρίου (Diana Ossana & Larry McMurtry που διασκεύασαν την σύντομη ιστορία της Annie Proulx) και της μουσικής.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή τα προγνωστικά ήθελαν το φιλμ με τον αξέχαστο Χιθ Λέτζερ (πέθανε το 2008) και τον Τζέικ Γκίλενχαλ ως δύο καουμπόι στα βουνά του Γουαιόμινγκ των αρχών του ’60, ο Ένις Ντελ Μαρ και ο Τζακ που ερωτεύονται αναπάντεχα και προσπαθούν στη συνέχεια να κρατήσουν παρά τις δυσκολίες, τις αποστάσεις και τα κοινωνικά εμπόδια άσβεστη τη φλόγα, μ’ ένα συγκλονιστικό φινάλε, μ’ ένα άδειο πουκάμισο στην κρεμάστρα και μία καρτ ποστάλ, ν’ επικρατεί, γεγονός που θα σήμαινε πολλά και για την γκέι κοινότητα. Τι αλήθεια συνέβη;

Στο Οσκαρικό τεύχος του Αμερικανικού περιοδικού Entertainment Weekly (κυκλοφορεί αυτές τις μέρες και στην Πάτρα, στο Κέντρο Τύπου, στην Γούναρη) υπάρχει ένα ενδιαφέρον άρθρο με τίτλο «the upset of the century – η αναστάτωση του αιώνα».

Και στην Πάτρα εκείνο τον καιρό που η ταινία προβαλλόταν στην κεντρική αίθουσα του Πάνθεον και στα τότε Στερ στη Βέσο Μάρε, πολλά ελέχθησαν και υπήρξαν πολλά σχόλια που περισσότερο είχαν να κάνουν με το ίδιο το στόρι.

Η ταινία έκανε διεθνή επιτυχία με εισπράξεις 178 εκατομμυρίων δολαρίων.

Όπως γράφει το Entertainment Weekly, πολλοί τότε θεώρησαν ότι η τελική επιλογή της Ακαδημίας των Όσκαρ που προτίμησε εν τέλει το «Crash» οφειλόταν στο ότι η πλειοψηφία των μελών ήταν μεγάλοι σε ηλικία, άνδρες, συντηρητικοί στις απόψεις τους και straight.

Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Είναι γεγονός ότι τα τελευταία 2 χρόνια έχουν μπει πολλά νεότερα μέλη, γυναίκες και μαύροι καλλιτέχνες στην Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογραφικών τεχνών και επιστημών, εξ’ου και φέτος η πιο έντονη ποικιλομορφία και ανάλογη εκπροσώπηση. Τότε το 2006, η επίσης αλήθεια είναι ότι η ομάδα του «Crash» (στο φιλμ έπαιζαν μεταξύ άλλων η Σάντρα Μπούλοκ, ο Ματ Ντίλον, ο Ντον Τσιντλ και η Τάντι Νιούτον) δούλεψε σε επίπεδο μάρκετινγκ, αποτελεσματικά όπως αποδείχτηκε.

Η Oprah Winfrey είχε καλέσει όλο το καστ της ταινίας στην δημοφιλή εκπομπή της και μοιράστηκε δημοσίως μία δική της περιπέτεια όπου είχε πέσει θύμα «ρατσιστικής» αντιμετώπισης σ’ ένα μαγαζί στην Ελβετία όπου δεν την είχαν αναγνωρίσει, ο κριτικός Roger Ebert που έχει φύγει από τη ζωή, είχε ψηφίσει το «Crash» ως το καλύτερο φιλμ του 2005 με 5^ο το «Brokeback Mountain» ενώ στα βαρύνουσας σημασίας βραβεία του Σωματείου Αμερικανών Ηθοποιών, το «Crash» έφυγε με το μεγάλο βραβείο του καλύτερου ensemble cast. Την ίδια ώρα, γηραιά μέλη όπως ο Κλιντ Ίστγουντ, όπως αναφέρει το άρθρο του περιοδικού, δεν είχαν καν δει το «Brokeback Mountain».

«Ίσως κάποιοι ένιωσαν άβολα και βγήκαν συναισθήματα στην επιφάνεια για τους 2 ήρωες που δεν είχαν διανοηθεί ότι θα αισθάνονταν για γκέι ανθρώπους κι αυτό ίσως τους έκανε διστακτικούς και έκαναν πίσω αλλά βρε παιδιά αυτό είναι ανόητο, στο κάτω κάτω της γραφής, ήταν απλά μία ταινία», είπε στο Entertainment Weekly η Diana Ossana.

Ο χρόνος μάλλον τη δικαιώνει ενώ συνάμα το «Crash» έχει χαρακτηριστεί από το έγκυρο Indiewire, ως ο χειρότερος νικητής του Όσκαρ καλύτερης ταινίας του 21^ου αιώνα (από το 2000 δηλαδή έως σήμερα) και από το BuzzFeed, ως το 3^ο χειρότερο στα 90 χρόνια του θεσμού των Όσκαρ πίσω μόνο από τα «Gigi» και «The Greatest Show on earth», και οι 2 ταινίες της δεκαετίας του ’50.

Φτάνοντας στο σήμερα, το 2017 ήταν μία δυνατή χρονιά για τα φιλμ με ιδιαίτερη, γκέι θεματική, όπως το υποψήφιο για το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης παραγωγής από την Χιλή, «Μία Φανταστική Γυναίκα» του Σεμπάστιαν Λέλιο με την trangender ηθοποιό Ντανιέλα Βέγκα που είδαμε στην Πάτρα από την Κινηματογραφική Λέσχη στα Odeon Entertainment στη Βέσο Μάρε, το «God’s own country – Του Θεού η χώρα» σε σκηνοθεσία Francis Lee μ’ ένα λυτρωτικό φινάλε που είδαμε στο Πάνθεον από τον Γυμνό Οφθαλμό του Νίκου Καββαδία αλλά και το φιλμ του Ρομπέν Καμπιγιό «120 Χτύποι το λεπτό» (επίσης προβλήθηκε στη 2^η αίθουσα του Πάνθεον) που έκανε τον Πέδρο Αλμοδοβάρ να δακρύσει δημοσίως στο Φεστιβάλ των Καννών.

Τέλος το «Να με Φωνάζεις με τ’ Όνομα σου» του Λούκα Γκουαντανίνο, υποψήφιο για 4 Όσκαρ (προβάλλεται στη 2^η αίθουσα του Πάνθεον) παρότι παρουσιάζει με ζεστασιά, αισθητική και αισθησιασμό το ερωτικό σκίρτημα και φλερτ ενός 17χρονου και ενός 24χρονου με φόντο καλοκαίρι στην Ιταλική εξοχή, καταφέρνει να ξεφεύγει από την «ταμπέλα» και μοιάζει ν’ αφορά όλους, γι’ αυτό και οι αποθεωτικές κριτικές από κοινό και ειδικούς.

Επιμέλεια κειμένου: ΤΑΚΗΣ Γ. ΜΑΡΤΑΤΟΣ