Πάλεψαν με τα παιδιά τους τον εφιάλτη των ναρκωτικών και χαμογελούν ξανά

Ο Βασίλης, ο γιος του Γιάννη και της Ανθής, μπήκε στο πρόγραμμα του ΚΕΘΕΑ το 2011 σε ηλικία  35 χρονών. Ο Αδελφός του Βασίλη, ο Ανδρέας έκανε επίσης χρήση ναρκωτικών ουσιών που σταμάτησε σχετικά γρήγορα και κατάφερε να βρει τον δικό του δρόμο.

«Ο Βασίλης ξεκίνησε τη χρήση ναρκωτικών ουσιών στα 19 του χρόνια. Η αρχή έγινε με το χασίσι Έβλεπα τα σημάδια αλλά δεν ήθελα να το δεχτώ. Έβλεπα πως η κατάσταση του πήγαινε από το κακό στο χειρότερο αλλά δεν ήθελα να πάρω την ευθύνη… έλεγα ότι εκείνος που έφτασε σε αυτό το σημείο, εκείνος έπρεπε να βρει και τη λύση να αντιμετωπίσει την κατάσταση» λέει η μητέρα του.

Ο σύζυγός σας;

Ο σύζυγός μου δεν γνώριζε τίποτα. Του το κράτησα κρυφό. Όταν έφτασε η κατάσταση στο απροχώρητο, η μικρή μας κόρη, σε ηλικία 23 ετών, μου είπε πως δεν αντέχει άλλο την κατάσταση που ζούσαμε και πήρε τηλέφωνο στο ΚΕΘΕΑ. Ρώτησαν για τους γονείς και της είπαν  πως πρέπει να ενημερωθεί και ο πατέρας. Εγώ συνέχιζα να είμαι αρνητική και της έλεγα να πάρει τον αδελφό της και να πάει. Με πήγε με το ζόρι. Ήμουν σε πολύ άσχημη κατάσταση και μου εξήγησαν πως πρέπει άμεσα να μιλήσουμε στο παιδί μας και να μπει στο πρόγραμμα.

Μου εξήγησαν ότι έπρεπε να ενημερώσω τον πατέρα του παιδιού και μαζί να του πούμε ότι αν θέλει να συνεχίσει αυτή τη ζωή, δεν είμαστε μαζί του και ότι θα πρέπει να φύγει από το σπίτι. Μου είπαν πως θα πρέπει να είμαι κάθετη, όσο σκληρό κι αν είναι.

Του είπαμε ότι αν θέλει να τον βοηθήσουμε, θα πρέπει να συνεργαστεί. Πράγματι, ξεκίνησε με μεγάλη δυσκολία το πρόγραμμα. Κι εκείνος... αλλά κι εγώ που δεν ήθελα να δεχθώ ότι είχα το δικό μου μερίδιο ευθύνης. Είχα εγωισμό, δεν έβλεπα τα λάθη μου κι έλεγα ότι ήμουν σωστή σε όλα.

Οι άνθρωποι του ΚΕΘΕΑ προσπάθησαν να με κάνουν να καταλάβω ότι υπάρχει πρόγραμμα και για τους γονείς. οι γονείς θα πρέπει να καταλάβουν κι εκείνοι με τη σειρά τους τα δικά τους λάθη. Μου είπαν: «Το παιδί σου θα κάνει τον δικό του αγώνα… κι εσύ τον δικό σου». Και κατάλαβα τα λάθη μου. Τα δικά μου ήταν ότι του έδινα λεφτά, ότι τον βόλευα, έκρυβα την αλήθεια από τον άντρα και έσπρωχνα το παιδί μου στον γκρεμό. Δεν έκανα κάτι για να το βοηθήσω να βρει τον εαυτό του.

Γενικά όμως ήμουν μία μητέρα που δεν άκουγα τα προβλήματα  των παιδιών μου και και τα άφηνα πολύ συχνά στην πεθερά μου. Δεν κουβέντιαζα μαζί τους.

Υπήρξε στιγμή που είπα: «Να μην γυρίσει ζωντανός. Να πεθάνει, να ησυχάσουμε». Ήθελα να γλιτώσω αντί να σκεφτώ σα μάνα τι πρέπει να κάνω γα να βοηθήσω το παιδί μου.

Οι άνθρωποι του ΚΕΘΕΑ  που μου έδιναν πάντα δύναμη κι όσες φορές τους χρειάστηκα ήταν δίπλα και σε εμένα αλλά και στο παιδί μου.  Από το 2011 μέχρι το 2015 όπου αποφοίτησε το παιδί μου, κατάλαβα πάρα πολλά πράγματα. Έβλεπα ότι και το παιδί μου άλλαζε μέρα με τη μέρα και έπαιρνα δύναμη μέσα από αυτό. Κατάλαβα ότι πρέπει να βάζουμε όρια μέσα στην οικογένεια μας. Κατάλαβα ότι έπρεπε να συμφωνώ με τον σύζυγο μου και να μην τσακωνόμαστε μπροστά στα παιδιά μας. Συνήθιζα να μειώνω τον άντρα μου, μπροστά στα παιδιά μου, πράγμα που ήταν τεράστιο λάθος.  Κατάλαβα ότι οποιοδήποτε θέμα μπορεί να είχαμε έπρεπε να το λύνουμε μακριά τους.

Σήμερα πώς είναι ο Βασίλης;

Παρά τις δυσκολίες που περνάει, βλέπω ότι προχωράει. Έχει η δουλειά του και περιμένει το πρώτο του παιδί.  Πατάει σε γερά θεμέλια…

Ως παιδί πώς θα τον χαρακτηρίζατε;

Ανήσυχο…. Εν υπολόγιζε τον κίνδυνο και ήταν «μέσα σε όλα» χωρίς να φοβάται τίποτα. Μέσα από το πρόγραμμα όμως κατάλαβα ότι ήταν ένα παιδί με πολλές ευαισθησίες. Τότε δε τον έβλεπα. Τον φώναζα αλήτη.  

Παράτησε το σχολείο και έπιασε δουλειά. Άλλαζε τη μία δουλειά μετά την άλλη και λεφτά δεν είχε.  Κάποια στιγμή τον έπιασε και η αστυνομία.

Ήταν επιθετικός;

Απέναντι σε εμένα ήταν. Υπήρξαν φορές που για να μη με χτυπήσει, έσπαγε πράγματα μέσα από το σπίτι…

Από τα 19 μέχρι τα 35 είναι πολλά χρόνια… Μέσα σε αυτά δεν έγινε καμία άλλη απολύτως προσπάθεια να απεξαρτηθεί;

Προσπαθούσε μόνος του. Έμενα καθαρός για τρεις μήνες και μετά «έπεφτε» σε πιο σκληρά ναρκωτικά.

«Δεν υποψιάστηκα τίποτα γι αυτό που συνέβη στο παιδί μου» λέει ο Γιάννης.

Έβαζα όρια στα παιδιά πράγμα που δεν άρεσε στην Ανθή. Τα έβλεπε περιοριστικά  και επειδή είχε αδυναμία στα παιδιά αντιδρούσε. Από την πλευρά μου εγώ, ήμουν «παλαιών» και σε κάθε παρατήρηση που έκανα έβρισκα την Ανθή απέναντι μου. Έτσι κάποια στιγμή την άφησα να αναλάβει. Φυσικά έχω καταλάβει ότι ήταν λάθος που δε συνέχισα να βάζω όρια.

Τον πρώτο ρόλο στην εξέλιξη ενός παιδιού τον παίζει πρώτα η οικογένεια και μετά το ίδιο το παιδί.  Το δικό μου ήθελε να «ρουφήξει τη ζωή, να τα δει όλα». Απελευθερώθηκε από εμένα περίπου στα 15 του χρόνια … έπαψα να ασχολούμαι με τα παιδιά και αυτό ήταν το λάθος μου. Προφανώς ξεκίνησε τη χρήση μέσα από τις παρέες που έκανε…

Πώς αντιδράσατε όταν το μάθατε;

Ψύχραιμα… αν και έπεσα από τα σύννεφα. Του είπα πώς ήταν στο χέρι του τι θα επιλέξει να κάνει. Πήγαμε στο ΚΕΘΕΑ. Πήγα αποφασισμένος να κάνω ότι μου ζητήσουν.

Ο Βασίλης πήγαινε στο πρόγραμμα μέχρι το απόγευμα και μετά ερχόταν στο σπίτι Εγώ τον επέβλεπα. Έβλεπα αν τηρεί το πρόγραμμα και αν έκανε τις υποχρεώσεις του. Την πρώτη περίοδο έπρεπε να να είναι συγκεντρωμένος στο πρόγραμμα, να μην τον αποσπάμε και να μην του μιλάμε καθόλου. Αυτό ήταν δύσκολο για εμένα… γιατί πολλές φορές καταλάβαινα και ένιωθα ότι ήθελε κάποια επικοινωνία., ότι αποζητούσε μισή κουβέντα.

Δεν τρώγαμε ούτε στο ίδιο τραπέζι μαζί. Βέβαια τα πράγματα έχουν αλλάξει τώρα.

Είχατε ενοχές;

Ναι. Θεωρούσα ότι είχα μεγάλο μερίδιο ευθύνης . Όμως επικεντρώθηκα στο να γίνει καλά ο Βασίλης.

Η περιπέτεια του Βασίλη άλλαξε τη σχέση σας;

Ανθή: Πολύ

Γιάννη:  Ήταν ο τρόπος τελικά για να έρθουμε πιο κοντά

Ανθή: Λάθη γίνονται… αλλά τώρα τα βλέπω… Του λέω: ¨Τι σου είπα τώρα, σου ζητάω συγγνώμη».  Ποτέ όμως πλέον δεν μαλώνουμε μπροστά στα παιδιά.

Τώρα που ο Βασίλης θα γίνει γονιός, τι είναι αυτό που έχετε να συμβουλέψετε;

Ανθή: Να είναι δεμένος με την γυναίκα του και να αισθάνονται τα παιδιά τους ότι μπορούν να τους μιλάνε και να συζητάνε μαζί τους ακόμα και για τα πιο δύσκολα. Όλα λύνονται αρκεί να υπάρχει αρμόνια και σεβασμός.

Γιάννης: Να παρακολουθεί το παιδί διακριτικά … Όχι να το εμποδίζει και να το βοηθήσει να αντιμετωπίζει μόνο του τη ζωή και τα προβλήματα του.

Η Ελισάβετ λίγο πριν μάθει ότι ο γιος της κάνει χρήση ουσιών είχε αποδεχθεί πρόταση του Εθνικού Συμβουλίου κατά των Ναρκωτικών (ΕΣΥΝ) για συμμετοχή της σε ραδιοφωνική εκπομπή η οποία θα στόχευε στην πρόληψη. Αυτή η σύμπτωση την βοήθησε πολύ στην συνέχεια. “Διαπίστωσα ένα χρόνο μετά ότι μέσα στο σπίτι μου υπήρχε σοβαρό πρόβλημα με τα ναρκωτικά. Για χρόνια είχα ανησυχίες γύρω από αυτό το θέμα . Έβλεπα τις παρέες του παιδιού μου που ήταν «περίεργες» και υπήρχαν αρκετές ώρες απουσίας που δεν μπορούσε να δικαιολογήσει.

Με προβλημάτιζε η απόσυρση του από τη ζωή γενικότερα. Όταν άρχισα να ανησυχώ ο Σταύρος ήταν 15-16 ετών. Ανησυχούσα για χασίς χωρίς να έχω βρει κάτι, μόνο έβλεπα πράγματα που με έκαναν να υποπτεύομαι. Όταν συνειδητοποιήσω ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα, μόλις είχε απολυθεί από τον στρατό, ήταν περίπου 22 ετών.

Όταν πήγε στο στρατό πίστευα αφελώς ότι θα είναι προστατευμένος. Παρόλο που ήξερα ότι υπάρχουν ναρκωτικά και στον στρατό, είχα την ψευδαίσθηση ότι θα ήταν προστατευμένος αλλά όταν απολύθηκε είδα μία συμπεριφορά, ακόμα πιο ανησυχητική. Ήταν σαν να μην είχε διάθεση για ζωή. Μόνο όταν έπαιρνε χρήματα και επρόκειτο να βγει έδειχνε να «ζωντανεύει» κάπως. Μέσα στο σπίτι ήταν πάνω από τον υπολογιστή, ακόμα πιο έντονα απ' ότι πριν” αναφέρει.

Με ποιον μοιραστήκατε τις ανησυχίες σας;

Πρώτα με τον πατέρα του με τον οποίο ήμασταν χωρισμένοι αλλά είχαμε πάρα πολύ καλές σχέσεις. Αρχικά δε το δεχόταν αυτό που του είπα. Έλεγε πως ήταν η ιδέα μου και ότι έφταιγε η αδυναμία που του είχα και το γεγονός ότι ήμουν υπερπροστατευτική.

Χαρακτήρισε υπερβολικές τις ανησυχίες μου αλλά αντέδρασα και κατάλαβε. Τον αγώνα όμως για την απεξάρτηση του παιδιού μας την κάναμε μαζί με πολύ δομημένο τρόπο που δεν επέτρεπε καμία σύγκρουση μεταξύ μας. Το πρωτεύον άλλωστε ήταν να γίνει καλά το παιδί μας. Μπορώ να πω μάλιστα ότι ο Σταύρος και αυτό που πέρασε μας έκανε καλύτερους ανθρώπους. Μας έκανε να δούμε κάποιες δικές αδυναμίες και λάθη στις συμπεριφορές μας. Μας έκανε να γίνουμε όπως πρέπει να είναι οι σωστοί γονείς. Αρχικά με βοήθησαν οι συνεργάτες μου του ΕΣΥΝ που γνώριζαν πολλά γύρω από τις εξαρτήσεις…

Πήρα και κάποιες πρώτες οδηγίες από το ΚΕΘΕΑ-Οξυγόνο της πόλης μας. Μου είπαν να μην τον αφήνω να βγαίνει έξω, αλλά δε μπορείς να κρατήσεις εύκολα ένα παιδί μέσα στο σπίτι, αν δε το θέλει. Για να τα καταφέρω, δεν του έδινα λεφτά ή έβγαζα κρυφά τα καλώδια από το αυτοκίνητο για μην μπορεί να το πάρει.

Πήγαμε με τον πρώην σύζυγό μου Πέτρο την απόφαση να προχωρήσουμε με το ΚΕΘΕΑ-Οξυγόνο. Από την αρχή νιώσαμε ασφάλεια. Καταλάβαμε ότι οι άνθρωποι του ΚΕΘΕΑ είχαν την επιστημονική κατάρτηση αλλά και την αφοσίωση στο έργο τους που θα βοηθούσε να λυθεί το πρόβλημα του παιδιού μας. Κι έτσι έγινε.

Είπαμε στο παιδί μας ότι όλοι οι δρόμοι για εκείνον θα κλείσουν , εκτός από τον δρόμο που οδηγεί στο Πρόγραμμα. Είναι σκληρό αυτό. Κανένα παιδί δεν πάει εύκολα στο Πρόγραμμα. Είναι κάτι που του αλλάζει τη ζωή και του περιορίζει την ελευθερία για ένα χρονικό διάστημα και νομοτελειακά αντιδρά.

Ο ίδιος πότε παραδέχθηκε ότι είχε πρόβλημα;

Μετά το στρατό… Για να τον πείσουμε να πάει στο πρόγραμμα έπρεπε να του στερήσουμε οτιδήποτε τον έκανε να αισθάνεται δυνατός και ελεύθερος, για το καλό του.

Ποια ήταν τα δικά σας λάθη;

Κάθε παιδί είναι διαφορετικό. Όλες οι περιπτώσεις δεν είναι ίδιες… όμως στη δική μας νομίζω ότι το διαζύγιο των γονιών του τον επηρέασε.

Η εφηβεία δεν είναι καλή ηλικία για να βιώσει ένα παιδί κάτι τέτοιο. Μέσα στο σπίτι και μέχρι να πάρουμε διαζύγιο με τον σύζυγό μου υπήρχε μία πολύ ωραία ατμόσφαιρα, άσχετα από τις διαφορές που μπορεί να είχαμε Με τα παιδιά μου ήμουν δεμένη υπερβολικά.

Είχα γίνει πολύ «μαμά» και υπήρχε ευτυχία στο σπίτι αλλά όχι στο ζευγάρι. Υπήρξαν βέβαια και κάποιες στιγμές έντασης κατά την φάση του χωρισμού. Νομίζω ότι ο γιος μου είχε ανάγκη την παρουσία του πατέρα του. Ήμουν η αδυναμία του αλλά ο πατέρας του ήταν το αίσθημα ασφάλειας που του έλλειψε με τον χωρισμό.

Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή μέσα στο πρόγραμμα;

Μου έβαλαν ένα πολύ σκληρό όρο που έλεγε ότι για έναν χρόνο δεν θα έβλεπα το παιδί μου. Επειδή ανάμεσα σε εμένα και τον Σταύρο υπήρχε το γνωστό οιδιπόδειο μεταξύ μητέρας-γιού , πάρθηκε η απόφαση από τον υπεύθυνο του ΚΕΘΕΑ-Οξυγόνο να μείνει όσο κρατούσε η προσπάθεια με τον πατέρα του. Επιτρέπονταν μόνο τηλεφωνήματα σε γιορτές, Ήταν η πιο δύσκολη φάση της ζωής μου… αλλά από την άλλη πλευρά ήμουν χαρούμενη από τότε που συνειδητοποίησα το πρόβλημα. Για πρώτη φορά αισθανόμουν ότι όλα θα πάνε καλά. Υπήρχε πόνος και χαρά μαζί.

Τις πρώτες μέρες που ήταν σε δοκιμαστική φάση και είχε εγκατασταθεί στο σπίτι του πατέρα του πήγα να τον πάρω από το πρόγραμμα όπως έκανα και με το σχολείο και το φροντιστήριο… για να μην «ταλαιπωρηθεί το παιδί» με το λεωφορείο. Τον πήρα και τον πήγα στο σπίτι του πατέρα του. Είχε βγει αγριεμένος από το πρόγραμμα, όχι απέναντι σε εμένα ή που με είδε… όμως όλα τα παιδιά στην αρχή σκέφτονται πώς θα καταφέρουν να την «κοπανήσουν». Τον άφησα λοιπόν στο σπίτι του πατέρα του αλλά στην συνέχεια έφυγε. Ήρθε με τα πόδια στο σπίτι μου….

Ευτυχώς μέχρι να φτάσει με ενημέρωσε ο πρώην σύζυγός μου. Μου είπε: «Φύγε από το σπίτι γιατί αν σε βρει … δεν θα μπορέσουμε να τον πείσουμε πάλι». Έφυγα από το σπίτι και έμαθα εκ των υστέρων ότι έβγαλε τη βραδιά του στην ταράτσα, μέσα στο κρύο. Το πρωί πήγε μόνος του κανονικά στο Πρόγραμμα. Αυτή η σκληρή στάση τόσο για εμάς όσο και για εκείνον τον έκανε να καταλάβει ότι δεν υπήρχε άλλη οδός.

Από την εκείνη την ημέρα πήγε πολύ καλά… δεν έκανε καμία κίνηση διαφυγής και δεν υποτροπίασε ποτέ. Το λέει και ο ίδιος με υπερηφάνεια. Κατά την διάρκεια του πρώτου χρόνου που είχε μέσα από το Πρόγραμμα πέτυχε πολλούς στόχους και ολοκλήρωσε κάποιους ημιτελείς.

Πήρε για παράδειγμα υποτροφία για για το Δημοτικό Ωδείο αφού πάντοτε αγαπούσε την μουσική. Η πλήρης διαδικασία απεξάρτησης περιλαμβάνει και το στάδιο της Επανένταξης. Το παιδί δε φεύγει από το πρόγραμμα αλλά δε μένει πια με κανέναν από τους δύο γονείς. Βρίσκει δουλειά, νοικιάζει σπίτι και αντιμετωπίζει τη ζωή κατάματα, μόνο του. Έτσι έκανε και ο Σταύρος.

Φοβηθήκατε ότι μπορεί να μην τα καταφέρει;

Είχα ανασφάλεια στην αρχή. Τώρα πλέον δεν υπάρχει καμία ανασφάλεια στο μυαλό μου.  Όταν διαπίστωσε ότι η κοπέλα έκανε χρήση ουσιών τής είπε ότι δεν μπορεί να είναι μαζί της... έφυγαν όλες. Έχει αναγεννηθεί .Έγινε όπως ονειρεύεται κάθε γονιός να είναι το παιδί του. Κάποια στιγμή γνώρισε μία κοπέλα που του άρεσε…

Τώρα, τι είναι αυτό που θα θέλατε για εκείνον;

Να κάνει οικογένεια. Είναι πλέον 37 χρονών.

Ποια είναι η συμβουλή που θα δίνατε σε άλλους γονείς;

Ιδανικό είναι να υπάρχει μία δεμένη και όμορφη οικογένεια. Μετά πρέπει να παροτρύνουμε τα παιδιά μας να πετυχαίνουν στόχους. Νομίζω ότι στο γιο μου έλειπαν οι στόχοι και τα νοήματα.

Και δυο λόγια για τον Σύλλογο Οικογένειας ΚΕΘΕΑ-Οξυγόνο...

Οι γονείς που ευεργετηθήκαμε από το Πρόγραμμα το 2010 συστήσαμε τον Σύλλογο Οικογένειας με σκοπό να ενημερώνουμε την κοινωνία της πόλης μας γύρω από τις εξαρτήσεις. Προσωπικά εγώ ως εκπαιδευτικός και ως μέλος του Συλλόγου δίδαξα εθελοντικά στα παιδιά που ακόμη ήταν στην προσπάθεια και με την εθελοντική διδασκαλία εξαιρετικών συναδέλφων μου είχαμε εξαιρετικά αποτελέσματα όπως λήψη απολυτηρίου Λυκείου μέχρι και εισαγωγή σε ΑΕΙ.

Στις 26 Ιουνίου Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών έχουμε εκδηλώσεις σε συνεργασία με το Πρόγραμμα στο Νότιο Πάρκο της πόλης μας. Παραδοσιακούς χορούς με το χορευτικό του Πολιτιστικού Συλλόγου Αγυιάς-Τερψιθέας με χοροδιδάσκαλο τον Γιώργο Μαγιάκη, αγώνα τοξοβολίας με τον Ερμή και αγώνα μπάσκετ με την ομάδα των αποφοίτων του Οξυγόνου. Καλούμε τους πολίτες της Πάτρας να έρθουν να γιορτάσουμε μαζί μας!

«Ο γιος μου, ο Γιάννης, ξαφνικά άλλαξε τις παρέες του οι οποίες ήταν σταθερές από τότε που ήταν σε πολύ μικρή ηλικία. Ή τους έδιωξε ή τον έδιωξαν. Όταν ήταν στην Β Λυκείου μου είπε ότι δεν σκόπευε να δώσει Πανελλήνιες. Μου ζήτησε μάλιστα να μην σπαταλήσω χρήματα για εκείνον. Ήταν η εποχή που ο σύζυγός μου έμεινε άνεργος… Εν τω μεταξύ ήμουν μία ενημερωμένη μητέρα και υποψιασμένη για το θέμα των ναρκωτικών. Το είχα στο μυαλό μου και ψαχνα μήπως βρω κάτι. Δεν είχα βρει όμως τίποτα» εξηγεί η Σπυριδούλα. 

“Κάποια στιγμή μου είπε ότι έχασε τον βαπτιστικό σταυρό του. Πήγαμε με τον πατέρα του στο σημείο που είπε ότι τον είχε χάσει. Δεν βρέθηκε τίποτα… εικάζω ότι τον είχε πουλήσει… Μία μέρα βρήκα χασίς στο δωμάτιο του. Έκλαιγα...Όταν τον είδα τον ρώτησα: «Γιατί μας το έκανες αυτό; Τι λάθος κάναμε;». Όταν πηγαίνεις βέβαια στο πρόγραμμα, καταλαβαίνεις τι έκανες λάθος ως γονιός” αναφέρει.

“Ο Γιάννης δεν είπε τίποτα. Εγώ έκλεισα ραντεβού στο ΚΕΘΕΑ και πήγα λίγες μέρες μετά, μαζί με τον σύζυγό μου. Ενημέρωσα το παιδί μου ότι θα πήγαινα μαζί με τον πατέρα του και του είπα να κάνει κι εκείνος ότι νομίζει. Μου είπε πως δεν είναι «πρεζάκιας» κι εγώ του απάντησα ότι με μαθηματική ακρίβεια θα φτάσει εκεί.  Μέχρι να έρθει η μέρα που είχα το ραντεβού στο ΚΕΘΕΑ τον έπιασε η αστυνομία με χασίς. Αυτό τον έσωσε. Εγώ από την πλευρά μου του είχα πει ότι αν τον πιάσουν να μην απευθυνθεί σε μένα.

Όταν τον άφησαν και επέστρεψε στο σπίτι μας μίλησε για ότι έγινε και πήρε την απόφαση να κλείσει κι εκείνος ραντεβού στο ΚΕΘΕΑ” μας λέει.

Πηγαίνοντας  στο ΚΕΘΕΑ, ποιο είναι το λάθος σας που καταλάβατε;

Το «βόλεμα». Ήμουν πριν από αυτόν… γι΄ αυτόν… Αυτό είναι σημαντικό. Ήθελα πάντα να προλάβω τις επιθυμίες του. Γενικά δεν υπήρχαν όρια σε αυτά που ήθελαν τα παιδιά μου. Κι αν εγώ έκανα κάποια παρατήρηση, ο σύζυγός μου ήταν πιο ελαστικός. Οι γονείς όμως πρέπει να συμφωνούν μπροστά στα παιδιά.  Πρέπει να ακολουθούν την ίδια τακτική.

Τι είναι αυτό που μπορεί να οδηγήσει ένα παιδί στα ναρκωτικά;

Πολλά πράγματα. Το σχολείο, το περιβάλλον, οι παρέες…. Σε όλα αυτά όμως υπάρχει κι ενα κομμάτι του παιδιού. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου, δεν εφησυχάζω… βέβαια δεν το συζητάμε ποτέ. Δεν θέλω να κοιτάμε πίσω τώρα που το παιδί είναι καλά. 

Πώς είναι σήμερα; 

Πλέον έχει τις ίδιες παρέες που είχε από παλιά… Έχει αλλάξει η συμπεριφορά του και ξέρεις ότι αυτό που λέει… αυτό και ισχύει. Είναι σταθερός. Ακολούθησε αυτό που ήθελε από μικρός, την ζαχαροπλαστική.

Τι θα συμβουλεύατε έναν γονιό με ένα παιδί που δεν μπορεί να το πλησιάσει…

Τα παιδιά θέλουν όρια και κανόνες. Αυτό είναι το σημαντικό… και από τους δύο γονείς.

Άλλαξε η συμπεριφορά σας μετά από όλα αυτά;

Μέσα από τη συμμετοχή μας στο πρόγραμμα είπαμε αλήθειες. Είδα ότι έφταιγα κάπου απέναντι του. Καταλάβαμε καλύτερα ο ένας τον άλλον.