Παγκόσμια ημέρα λευκού μπαστουνιού σήμερα και η Μαρίνα περιγράφει τη ζωή της στην Πάτρα με το λευκό της μπαστούνι

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα λευκού μπαστουνιού, επιθυμώ, από το βήμα που μου δίνεται να καταθέσω κάποιες σκέψεις για την σημασία που έχει το εργαλείο αυτό τόσο για τους τυφλούς όσο και για άτομα με προβλήματα όρασης. Στη εποχή της τεχνολογίας και των επιστημών, ανακαλύπτονται καθημερινά τρόποι για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής όχι μόνο των αρτιμελών αλλά και όσων αντιμετωπίζουν ανεπάρκειες. Και αν για τους αρτιμελείς συχνά το λευκό μπαστούνι περνά απαρατήρητο, για ανθρώπους όπως εγώ αποτελεί έναν πολύτιμο οδηγό για τη μετακίνησή μέσα στην πόλη. 

Δεν θα επεκταθώ στα τετριμμένα και χιλιοειπωμένα σχετικά με την έλλειψη υποδομών της πόλης μου  είτε στην αναλγησία που πολλές φορές επιδεικνύουν οι συμπολίτες μου σε διάφορες εκφάνσεις της καθημερινότητας. Προτιμώ κυρίως να εκθέσω σύντομα τις εμπειρίες μου μέχρι σήμερα μπορώντας επιτέλους να ισχυριστώ ότι κυκλοφορώ με σχετική άνεση στο κέντρο της πόλης όπου και διαμένω. Να ‘ναι καλά η καθηγήτρια κινητικότητας. Τα πρώτα μαθήματα ξεκίνησαν όταν ενηλικιώθηκα και εστίασαν αρχικά στις συμβουλές που πρέπει να δίνω σε όποιον με συνοδεύει στις βόλτες μου.

Ευτυχώς που έχω φίλους με υπομονή και μαθαίνουν γρήγορα το μάθημά τους. Στη συνέχεια άρχισα τα ημικυκλικά τόξα που με βοήθησαν να αντιλαμβάνομαι τα εμπόδια τόσο στους δρόμους όσο κυρίως στα πεζοδρόμια. Έπειτα από λίγο μπορούσα κιόλας να περπατάω χωρίς συνοδό, χωρίς κάποιον που να μου υπενθυμίζει κάθε τόσο τα πιθανά εμπόδια στην πορεία μου. Οι φίλοι μου όμως επειδή είναι υπερπροστατευτικοί συνεχίζουν να μου περιγράφουν τη διαδρομή μακράν καλύτερα και από τα τελευταίας τεχνολογίας GPS.

Όλα τα παραπάνω εμπλουτίστηκαν σταδιακά από χάρτες αφής και μαθήματα προσανατολισμού μέχρι τη στιγμή που προσπαθώντας να διασχίσω τη ράμπα αναπήρων μπλέχτηκε στο μπαστούνι μου μια οξύθυμη κυρία η οποία μου σύστησε να μένω στο σπίτι μου αντί να κόβω βόλτες. Μερικές φορές μάλιστα με αντιμετωπίζουν ως ζητιάνα και μου δίνουν χρήματα. Έχω και τα τυχερά μου….. Τα μαθήματα ολοκληρώθηκαν τέσσερις μήνες μετά και είχα μάθει αποτελεσματικά και τα μέσα μεταφοράς να χρησιμοποιώ και τους δρόμους της Πάτρας να διασχίζω. Αυτό το τελευταίο είναι και το πιο επικίνδυνο καθώς όλες οι αισθήσεις πρέπει να συστρατεύονται για να αποφεύγω τους γκαζιάρηδες και πάντα βιαστικούς Έλληνες οδηγούς. Μπορώ να πω πως το μπαστούνι μου αντικαθιστά επάξια τα μάτια μου και παράλληλα είναι το δικό μου σύμβολο ελευθερίας.