Ο Κώστας Μάγνης γράφει για τη Λουκία Σιμονοβίκη
Είναι δύσκολο να βρεις Πατρινό που να μην ήξερε τη Λουκία Σιμονοβίκη. Γι' αυτό και η έξοδός της από τη ζωή άγγιξε σχεδόν όλη την πόλη. Ολες και όλοι είχαν μια ανάμνηση, ένα σχόλιο, μια κουβέντα τρυφερή.
Την έμαθαν οι πάντες μέσα από το καρναβάλι και το Καρναβαλικό Κομιτάτο, στο οποίο αφοσιώθηκε με πάθος, από το 1992 μέχρι όσο έφτασαν οι αντοχές της. Ομως η ζωή της δεν ήταν μόνο αυτά. Υπήρξε από τους πρώτους υπαλλήλους του Πανεπιστημίου Πατρών, στην πρώτη φουρνιά των διορισμών, «η πρώτη γυναίκα», έλεγε η ίδια.
Εκανε το αποφασιστικό άλμα αργότερα: Συνέστησε το γραφείο συνεδρίων και εκδηλώσεων CPR, το οποίο συνδέθηκε με μερικές από τις μεγαλύτερες εκδηλώσεις που φιλοξένησε η Πάτρα, δουλεύοντας σε πολύ υψηλό επίπεδο, με επαγγελματισμό, ηθική ποιότητα και αισθητική.
Υπήρξε, βέβαια, σύζυγος του αείμνηστου καθηγητή Παύλου Κορδοπάτη, και μητέρα δύο αξιόλογων νέων ανθρώπων, της Μαριάννας και του Αντώνη.
Η Λουκία Σιμονοβίκη ανήκε σε ένα από τα παλιά «σόγια» της πόλης. Κόρη του Νίκου και της Βάσως Σιμονοβίκη. Ο πατέρας της υπήρξε στέλεχος της ιστορικής μονάδας Μαραγκόπουλου. Ο αδελφός της Κώστας εργάστηκε στην ΕΒΟ ενώ νωρίτερα είχε δική του βιομηχανική μονάδα στο αντικείμενο της κλωστοϋφαντουργίας.
Η Λουκία Σιμονοβίκη θαυμάστηκε από συνομηλίκους και νεότερους για το σφρίγος, το μπρίο, την χαρισματική της κοινωνικότητα. Αειθαλής, νευρώδης, αισιόδοξη και ακούραστη, μετείχε με θέρμη και συνέπεια σχεδόν σε κάθε σημείο του κοινωνικού στίβου της πόλης. Προσωπικότητα με σπάνια ιδιοσυστασία, χαρακτήρισε καταλυτικά το Καρναβαλικό Κομιτάτο της Πάτρας, του οποίου υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος, γραμματέας και πρόεδρος επί σειρά ετών. Ψυχή του σωματείου, εμβληματικό στοιχείο του πατρινού καρναβαλιού, συμπύκνωνε όλα τα στοιχεία του εθίμου, αστική καταβολή, λαϊκότητα, καλόκαρδο κέφι, και αστείρευτη διάθεση. Συνέβαλε επίσης στην ανάδειξη του παρεακού στοιχείου του Καρναβαλιού, και στην οριζόντια επικοινωνία των πυρήνων του, υπογραμμίζοντας με τη στάση της ότι το Καρναβάλι το κάνει η πόλη, και φέρει το όνομα και το επώνυμο όλων των Πατρινών.
Η ίδια νοσταλγούσε, βέβαια, τις παλιές φινετσάτες εποχές της Πάτρας, αλλά δεν δίσταζε καθόλου να ζήσει τις καινούργιες συνθήκες, με ένα ανεξίτηλο πλατύ χαμόγελο, κρατώντας ως προσωπικό σύμβολο των παλιών εποχών, το θρυλικό «Καρέλιας», λευκή κασετίνα, που δεν αποχωρίστηκε ποτέ.
Προδόθηκε δύο φορές από την υγεία της. Αντιμετώπισε με σπάνια δύναμη την πρώτη δοκιμασία, ηττήθηκε από τη δεύτερη. Στην ουσία όμως δεν ηττήθηκε ποτέ, αφού έζησε μια ζωή γεμάτη εμπειρίες και δραστηριότητες, και άφησε πίσω της εκτίμηση και προσωπική υπογραφή, ανεβάζοντας τον πήχη του Κομιτάτου, και συμβάλλοντας καθοριστικά ώστε να θεσμοποιηθούν οι εκδηλώσεις του, με πρώτη τη θεατρική παράσταση των «μεγάλων», όπου μετείχε πάντα, σε έναν μικρό ρόλο και μη διεκδικώντας τίποτα παραπάνω από ένα σύντομο αλλά επεισοδιακό πέρασμα από τη σκηνή, από ένα πέρασμα από τις ζωές μας.
*το κείμενο του Κώστα Μάγνη δημοσιεύεται στο σημερινό φύλλο της εφημερίδας Πελοπόννησος
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr