Πρόσωπα της δεκαετίας: Αλέξης Τσίπρας

Κι ενώ το 2020 κατέφτασε ορμητικό και γεμάτο προσδοκίες, μας βρίσκει σε μια φάση ανασυγκρότησης. Οικονομικής και κοινωνικής. Ευκαιρία λοιπόν για απολογισμούς αλλά και για την «χαρτογράφηση» των νέων υδάτων που διαγράφονται μπροστά μας. Τώρα μάλιστα που οι εντάσεις και τα δράματα που ζήσαμε έχουν μια χρονική απόσταση, ίσως είναι η ευκαιρία και να «αναλύσουμε» τους κορυφαίους πρωταγωνιστές της.

Κορυφαίος στην λίστα, αν μη τι άλλον, ο Αλέξης Τσίπρας. Δραματικός και ενδιαφέρων. Αλλοπρόσαλλος αλλά και ελκυστικός. Διχαστικός αλλά και ενωτικός. Σίγουρα πολύπλοκος και ελάχιστα «ευανάγνωστος». Ο πρόεδρος του Σύριζα, πρωταγωνίστησε στις κορυφαίες στιγμές της δεκαετίας που πέρασε, σκοπεύοντας-μιλώντας και ηλικιακά-να είναι ο κορυφαίος του χορού και για την δεκαετία που μόλις ξεκινάει.

Δημοτικός σύμβουλος και αρχηγός παράταξης στον δήμο Αθηναίων από το 2006, «παιδί» του Αλέκου Αλαβάνου που δεν δίστασε να μετατραπεί σε «πατροκτόνο» μόλις οι κοινωνικές συνθήκες έδειξαν να τον ευνοούν. Εκεί όμως που άρχισε να απογειώνεται, ήταν την εποχή των μνημονίων. Λεκτικά ατοπήματα και ανιστόρητοι αφορισμοί δεν έλειψαν από το οπλοστάσιο του, κυρίως απέναντι στην τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και προσωπικά του Γιώργου Παπανδρέου.

Όλα αυτά όμως δεν τον εμπόδισαν να εμφανιστεί ως ο εκπρόσωπος των λαϊκών στρωμάτων που πλήττονταν από τις οριζόντιες πολιτικές λιτότητας. Και όλα αυτά υπό το μίγμα μιας πολιτικής που ταυτόχρονα στηρίζεται  σε κεντροαριστερές πηγές ψηφοφόρων, ενσωματώνει στελεχιακά τον Καραμανλισμό(κάθε απόχρωσης) και έχει ως έμβλημα τον Λεωνίδα Κύρκο(!). Ούτε αυτά όμως αποτέλεσαν τροχοπέδη στο να εκτιναχθεί στην πολιτική σκακιέρα. «ΑνδρεοΠαπανδρεϊσμός» στην επικοινωνία και «τσουβάλιασμα» του παλιού(ΝΔ,Πασοκ) στα τηλεπαράθυρα, έκαναν το αμίμητο των στελεχών Σαμαρά περί «αριστερής παρένθεσης» να μοιάζει με ανέκδοτο. Ο Τσίπρας διήνυσε 4,5 χρόνια στην εξουσία μάλλον εύκολα.

Τον περασμένο όμως Ιούλιο έχασε. Επαίρεται όμως πως επανέφερε την χώρα σε πιο ήρεμα νερά και πως στην θητεία του τα μνημόνια έλαβαν τέλος, παρόλο που ο ίδιος ψήφισε το τρίτο, το πιο ακριβό και το πλέον αχρείαστο. Λογική κατάληξη αν σκεφτεί κανείς, πως πριν την ανάληψη της εξουσίας, παρουσιαζόταν ως σκληρός δραχμιστής, παρακολουθώντας μετά τον Ιανουάριο του 2015 τον Βαρουφάκη να τον παρασέρνει σε δρόμους που ίσως και να μην ήθελε… Και μάλιστα Ιούλιος ήταν και τότε το 2015 που έκανε την μεγάλη ανατροπή, στην ουσία σώζοντας το Ευρώ και την ΕΕ, αναιρώντας όμως τον ίδιο του τον εαυτό. Άραγε αν είχε ξεκαθαρίσει με τους δραχμιστές από το 2014, δεν θα κέρδιζε την εξουσία;

Όπως και να έχει πάντως, ο Τσίπρας αυτή την στιγμή, μοιάζει να έχει κάνει πίσω, για «να πάρει φόρα». Θεωρεί πως θα έχει κι άλλη ευκαιρία στα σαλόνια της εξουσίας και πως το υστερόγραφο θα το βάλει αυτός. Προς το παρόν, απολαμβάνει τους καυγάδες στο εσωτερικό του κόμματος του περί «πασοκοποίησης» ή μη. Θα κάνει άραγε τον παιδονόμο; Άγνωστο. Το μόνο σίγουρο είναι πως θα περιμένει το πρώτο σοβαρό στραβοπάτημα του Μητσοτάκη. Κάτι που μέχρι στιγμής δεν δείχνει να  φαίνεται στον ορίζοντα. 

Διονύσης Γ. Γράψας

Ιστορικός