Ο Τραμπ, οι διεκδικητές και οι Pink Floyd

"Is there anybody out there?" αναρωτιούνται στο πικάπ για τους δικούς τους λόγους οι θρύλοι Pink Floyd.

Άραγε, υπάρχει κάνεις εκεί έξω, στην Άγρια Δύση της αμερικανικής πολιτικής σκηνής που να μπορέσει σε λίγους μήνες να τα βάλει με το θηρίο; Και να το υποτάξει;

Δύσκολα τα πράγματα είναι αλήθεια -ειδικά όταν το θηρίο που λέγεται Ντόναλντ Τραμπ, έχει προελάσει τα 4 τελευταία χρόνια σε αυτή την σκηνή σαν οδοστρωτήρας και απολαμβάνει την στιγμή που γράφονται τούτες οι γραμμές ένα από τα υψηλότερα ποσοστά αποδοχής Προέδρου των ΗΠΑ που εισέρχεται στην τέταρτη χρονιά της Προεδρίας του.

Παρ'όλα αυτά, αρκετοί ευελπιστούν πως σε λίγες ημέρες στις εύφορες κοιλάδες της Iowa θα κηρυχθεί η πολυαναμενόμενη αρχή του τέλους. Η κούρσα της διεκδίκησης του χρίσματος του Δημοκρατικού Κόμματος για την -πολύφερνη όπως αποδείχτηκε- θέση του αντιπάλου του Τραμπ στις εκλογές του Νοεμβρίου, ξεκινά και επίσημα στις 3 Φεβρουαρίου στη μεσοδυτική Πολιτεία, που παραδοσιακά αποτελεί την εκκίνηση της διαδικασίας.

Με βάση τις δημοσκοπήσεις το τοπίο για την μάχη της Iowa έχει καταστεί τουλάχιστον ομιχλώδες. Τέσσερις διεκδικητές του χρισματος δίνουν οριακή μάχη η οποία φαίνεται πως θα διεξαχθεί μέχρι εσχάτων.

Κρύβεται άραγε ανάμεσα τους το πρόσωπο εκείνο που η φιλελεύθερη πολιτική ελίτ της χώρας αναζητά ως το αντίπαλο δέος που θα κατατροπώσει τον Πρόεδρο; Ο αναλυτής που βασίζει τη μελέτη του στο ρεαλισμό και την κοινή λογική, δεν μπορεί παρά να απαντήσει μονολεκτικά: δύσκολα.

Οι δύο εξ αυτών -οι γερουσιαστές Bernie Sanders και Elizabeth Warren- δεν χάνουν ευκαιρία να αναπτύσσουν στους αμερικανούς πολίτες την ξεκάθαρα αριστερή -και σε πολλές περιπτώσεις ακραία- ατζέντα τους για το μέλλον της χώρας. Δεν χρειάζεται κανείς να έχει ιδιαίτερη γνώση της αμερικανικής πολιτικής γεωγραφίας, για να καταλάβει πως η συγκεκριμένη ρητορική αποτελεί την ασφαλέστερη επιλογή για μία μεγαλοπρεπέστατη ήττα σε προεδρικές εκλογές -πόσο μάλλον στην τρέχουσα συγκυρία που όλες οι μετρήσεις συνηγορούν σε ιδεολογικά συντηρητική στροφή της κοινωνίας της χώρας.

Οι άλλοι δύο διεκδικητές είναι εκ διαμέτρου διαφορετικές περιπτώσεις. Ο πρώην αντιπρόεδρος Joe Biden είναι ένας κεντρώος πολιτικός με μετριοπαθή γενικά χαρακτηριστικά, του οποίου όμως το ζενίθ έχει παρέλθει προ πολλού. Υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να έχει τύχη, αλλά κανείς δεν φαντάζεται πώς μπορεί να σταθεί απέναντι στο φαινόμενο The Donald -πόσο μάλλον να το νικήσει.

Ο Pete Buttigieg αποτελεί ως ώρας την έκπληξη της όλης διαδικασίας. Το μεγαλύτερο πολιτικό του επίτευγμα είναι η δημαρχιακή του θητεία σε μία μικρή πόλη της Indiana. Παρ' όλα αυτά, έχει καταφέρει με τη φρεσκάδα και τη δυναμική του επικοινωνία να αναρριχηθεί στις δημοσκοπήσεις και να αποτελεί αυτή την στιγμή το μεγάλο what if. Μήπως είναι καιρός μετά τον πρώτο μαύρο Πρόεδρο στην ιστορία τους, οι ΗΠΑ να εκλέξουν και τον πρώτο ανοιχτά ομοφυλόφιλο; Η απάντηση δεν διαφέρει από την προηγούμενη μονολεκτική: δύσκολα.

Σε αυτό το τοπίο, ήρθε πρόσφατα να προστεθεί και η υποψημιότητα του πάμπλουτου μιντιάρχη Michael Bloomberg. Ο συγκεκριμένος συγκεντρώνει αρκετά δυνατά χαρακτηριστικά -κεντρώος, επιτυχημένη δημαρχιακή θητεία στη Νέα Υόρκη, μεγάλες τσέπες ικανές να κοντράρουν τον Τραμπ-, αλλά η μέχρι στιγμής παρουσία του είναι τουλάχιστον μουδιασμένη, με τα ποσοστά των δημοσκοπήσεών του να μην ξεκολλούν από τον πάτο παρά τον πακτωλό των εκατομμυρίων που έχει ήδη δαπανήσει.

Πώς τα κατάφεραν έτσι οι Δημοκρατικοί; Πραγματικά είναι κανείς να απορεί. Στην πιο κρίσιμη ίσως εκλογική μάχη των τελευταίων δεκαετιών, αντί να προσπαθήσουν να βγάλουν μπροστά έναν υποψήφιο με χαρακτηριστικά ικανά ώστε να καταστεί το αντίπαλο δέος του Τραμπ -ρεαλισμός, μετριοπάθεια, φρεσκάδα, κεντρώο πολιτικό στίγμα-, επέλεξαν την οδό της ομφαλοσκόπησης. Ακολουθώντας τις προσταγές της πολιτικής τους ελίτ, δεν προσπάθησαν καν να πιάσουν τον παλμό της αμερικανικής κοινωνίας και κινδυνεύουν να την αφήσουν έρμαιη στις διαθέσεις του θηρίου. Ακόμα και παραπομπή του Προέδρου και η δίκη του που λαμβάνει χώρα στη Γερουσία αυτές τις μέρες, εξελίσσεται απολύτως αναμενόμενα σε μπούμεράνγκ, καθώς δεν υπήρχε περίπτωση η ρεπουμπλικανική πλειοψηφία της Γερουσίας να δεχθεί κάτι τέτοιο.

Δεν πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες -οι διαθέσεις του Ντόναλντ Τραμπ σε μία ενδεχόμενη δεύτερη προεδρική θητεία, θα είναι πολύ πιο απελευθερωμένες σε σχέση με την πρώτη. Δύσκολα μπορεί να διαννοηθεί κανείς για το τι είναι ικανός να πράξει, όταν θα έχει απαλλαγεί από τον άγχος της επανεκλογής του.

Πρόσφατα, ένας από τους πιο έγκυρους κεντρώους πολιτικούς αναλυτές στην χώρα, ο David Brooks των NY Times, σημείωνε σε άρθρο του με παρρησία πως,σ τις επερχόμενες εκλογές οι πολίτες θα πρέπει ενδεχομένως να επιλέξουν το "μικρότερο από τα δύο κακά".

Κατί τέτοιο δεν είναι σπάνιο στην πολιτική -τουναντίον. Σημασία όμως έχει, για να προχωρήσουν οι πολίτες σε αυτή την επιλογή, να έχουν την πεποίθηση ότι η λιγότερη κακή επιλογή έχει πιθανότητες επιτυχίας. Αν όχι, ποιο το νόημα;

Η πιθανότητα οι εκλογές του 2020 να εξελιχθούν όπως αυτές του 1964 από την ανάποδη -με έναν αριστερό αυτή την φορά Barry Goldwater να συντρίβεται-, μοιάζει πιο ισχυρή από ποτέ.

Και οι Pink Floyd θα μείνουν με την απορία.