«Δεν ανέπνεα»: Ανατριχιαστικά περιγραφική η συνέντευξη ιταλού γιατρού που γλύτωσε από τον κορωνοιό

Ο Angelo Vavassori, 53 χρονών απο το Treviolo, αναισθησιολόγος στο Νοσοκομείο του Bergamo αφηγείται από το κρεβάτι του στην ημι-ΜΕΘ πως κατρακυλά κανείς στον εφιάλτη του Covid 19 και πως επιστρέφει στην ζωή.

“Μέσα σε λίγες ώρες, πέρασα απο τις 15 στις 40 αναπνοές το λεπτό. Δεν έμπαινε άλλος αέρας στους πνεύμονες, σχεδόν έχασα την όραση μου. Αν είμαι εδω, το οφείλω στους συναδέλφους μου γιατρούς, ήρωες καθόλου ρητορικά. Τις πιο σκληρές στιγμές, με έκαναν να νιώθω ήρεμος. Η ιστορία μου, τις μαύρες ώρες μπορεί να βοηθήσει πολλούς να μην τα παρατήσουν”.

Ε: Πως καταλάβατε οτι είχατε μολυνθεί;

Α: Απο τις 22 Φεβρουαρίου θεράπευα τους πρώτους μολυσμένους. Απο τις 28.2.2020 το Τμήμα Ανάνηψης ήταν αποκλειστικά γι’αυτούς. Το Σάββατο 29.2 μου ανέβηκε λίγο ο πυρετός, αλλά είναι δύσκολες μέρες και την Κυριακή τελείωσα την βάρδια μου τα μεσάνυχτα. Την Δευτέρα το πρωί ήμουν καλά, προς το βράδυ είχα ήδη 38.9.

Ε: Πως αντιδράσατε;

Α: Η ασπιρίνη ήταν άχρηστη. Σκέφτηκα δυο πράγματα. Αν μου είχε επιτεθεί ο Covid-19 δεν μπορούσε να το έκανε όταν με προστασία θεράπευα άλλους μολσυμένους. Συνέβη νωρίτερα: όταν ήμουν σε επαφή με τους χειρουργημένους ασθενείς. Η ΜΕΘ ήταν υπερπλήρης, κλείστηκα σε ένα δωμάτιο του σπιτιού μου.

Ε: Η οικογένεια σας δεν φοβήθηκε την μόλυνση;

Α: Επί δυο ημέρες μου άφηναν το φαγητό μπροστά στην κλειστή πόρτα. Το έπαιρνα με γάντια και μάσκα, μετά απολύμανα τα πάντα. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο. Δεν ήταν αρκετό: Η γυναίκα μου και ο 18χρονος γιος μου μολύνθηκαν. Τα 14χρονα δίδυμα και η 11χρονη κόρη μας, όχι για την ώρα.

Ε: Πότε εκτροχιάστηκε η κατάσταση;

Α: Την Τετάρτη 4.3 μου έκαναν το τεστ, την Πέμπτη επιβεβαιώθηκε οτι ήμουνα θετικός. Ο πυρετός παρέμενε γύρω στο 39. Το βράδυ άρχισα να αναπνέω με δυσκολία. Μέσα σε λίγα λεπτά έχασα την όσφρηση και την γεύση και έβλεπα όλο και λιγότερο. Λόγω της έλλειψης οξυγόνου παρουσίασα πονοκεφάλους και δυσεντερία.

Ε: Ποιός σας μετέφερε στο νοσοκομείο;

Α: Εγω τηλεφώνησα, αλλά δεν υπήρχε κρεβάτι. Ήξερα οτι δεν θα αντέξω για πολύ ακόμα. Ανέπνεα, αλλά στους πνεύμονες μου δεν έμπαινε πλέον οξυγόνο. Στις 23:00 μου τηλ ένας συνάδελφος για να μου πει οτι άδειασε ένα κρεβάτι. Η ακτινογραφία επιβεβαίωσε οτι είχε ξεκινήσει η πνευμονία.

Ε: Πως θεραπευτήκατε;

Α: H δύσπνοια κόβει τελείως την ανάσα. Με έβαλαν αμέσως στον αναπνευστήρα θετικής τελοεκπνευστικής πίεσης των αεραγωγών [Peep]. Προσπάθησα να αντέξω χωρίς διασωλήνωση και νάρκωση. Χάνεις πάντως τη συνείδηση, δεν ήταν εύκολο.

Ε: Ποιά είναι η πio δύσκολη στιγμή;

Α: Η αρχή. Στον αναπνευστήρα PEEP ο θόρυβος είναι εκκωφαντικός, η ροή του οξυγόνου ζεστή. Ιδρώνεις και αισθάνεσαι οτι ασφυκτιάς περισσότερο απο ο,τι πριν. Μετά όμως, αισθάνεσαι οτι όταν εισπνέεις, μπαίνει αέρας. Είμαι αναισθησιολόγος, για μέρες θεράπευα τους ασθενείς: το οτι γνώριζα τις αντιδράσεις του με βοήθησε να αντέξω

Ε: Τί φάρμακα σας έδωσαν;

Α: Το κοκταιλ αντιρετροϊκών που προβλέπεται απο το πρωτόκολλο. Χρειάζεται να δώσεις χρόνο στα αντισώματα που ενσωματώνονται και μπλοκάρουν τον ιο, πριν επηρεάσει τους πνεύμονες. Οι μακροφάγοι απορροφούν μετά τόσο τον νεκρό ιο, όσο και τα αντισώματα.

Ε: Πόσος χρόνος χρειάστηκε για να επιστρέψετε στην ζωή;

Α: Για 2 περίπου μέρες ήμουν απων. Αντιλαμβάνεσαι στον ύπνο σου οτι οι γιατροί και τα μηχανήματα σε τροφοδοτούν οξυγόνο και σε ενυδατώνουν. Ο χρόνος συμπικνώνεται σε μια στιγμή. Τώρα ξέρω οτι είναι εκείνη η επιτάχυνση που διαγράφει το παρελθον και το παρόν, τα σύνορα ανάμεσα στην ζωή και τον θάνατο.

Ε: Πως ήταν η αφύπνιση;

Α: Νόμιζα οτι βρισκόμουνα στο σπίτι κ οτι μόλις είχα αποκοιμηθεί. Βρισκόμουν όμως στο κρεβάτι, δίπλα σε έναν απο τους ασθενείς μου, τον οποίο είχα θεραπεύσει απο τον Covid-19. Σαν τα μωρά, κάθετι φαντάζει νέο και υπέροχο. Αυτό το δράμα μας διδάσκει την αξία κάθε μικρού πράγματος.

Ε: Τώρα που βρίσκεστε;

Α: Είμαι στην Γαστρεντερολογική, που έγινε Κλινική Covid-19. Αναπνέω με μια μάσκα που δίνει 70% οξυγόνο, περίπου 12 λίτρα/λεπτό. Δίπλα μου υπάρχουν οι ασθενείς μου: Εξεπλάγησαν όταν κατάλαβαν οτι έγινα ένας απο αυτούς.

Ε: Τί θέλετε να πείτε σε όποιον παλεύει όπως εσεις για να ζήσει;

Α: Να μην παραλύσει απο τον φόβο. Θα πρέπει να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας και να αφεθούμε στους γιατρούς. Σε τραβάνε πίσω, κάθε πνευμονία υποχωρεί. Η δική μου ανησυχία όμως είναι άλλη.

Ε: Ποιά;

Α: Όταν σκέφτομαι τους γιατρούς και τους νοσηλευτές μας, συγκινούμαι. Είμαστε στα όρια μας και ξέρουμε οτι η μάχη θα είναι μεγάλης διάρκειας. Ζητώ απο όλους σας να μας βοηθήσετε, μένοντας σπίτια σας. Έτσι είστε στο πλευρό μας. Εγω ελπίζω απο Δευτέρα να επιστρέψω στην δουλειά.

*Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα La Republica- Μετάφραση: Κατερίνα Τσαποπούλου στο pass-world.gr