Πόσο θα ζήσω; Κι αν πεθάνω σύντομα από τον καρκίνο;

Τις ημέρες μετά την βρογχοσκόπηση, αρχίζει κάποιες στιγμές να μού έρχεται η σκέψη: κι αν πεθάνω σύντομα από τον καρκίνο;

Με κάθε ειλικρίνεια λέω ότι δεν νιώθω να με συγκλονίζει η σκέψη αυτή. Ίσως γιατί ακόμα αισθάνομαι καλά, ο καρκίνος δεν έχει αρχίσει να στέλνει μηνύματα θανάτου.

Ίσως. Πάντως δεν συγκλονίζομαι.

Σκέφτομαι αυτό που μου είχε πει σε ανύποπτο χρόνο η Νεκταρία: «αν πεθάνεις δεν θα το ξέρεις»! Πράγματι.

Τι είναι αυτό που σε στενοχωρεί; Είναι αυτό το άσχημο που μαθαίνεις ή παθαίνεις... Ε, λοιπόν αν δεν μάθεις το άσχημο, έχεις λόγο να στενοχωριέσαι;

Από την άλλη πάλι, αν η ζωή συνεχίζεται κάπου αλλού, προς τι η στενοχώρια, αφού το ταξίδι συνεχίζεται;

Κάπως έτσι το βάζω στο μυαλό μου.

Ωστόσο, με στενοχωρεί η σκέψη ότι από τον θάνατό μου θα στενοχωρηθούν πολύ η Νεκταρία, τα παιδιά μου, οι δικοί μου άνθρωποι. Συνειδητοποιώ δε, ότι με νοιάζει πολύ το ό,τι θα στενοχωρηθούν και δεν θέλω να συμβεί.

Υπάρχουν πάντως και οι στιγμές που κάνοντας αυτές τις σκέψεις, βουρκώνω. Κυρίως όταν σκέφτομαι αυτό, ό,τι δηλαδή θα στενοχωρηθούν οι δικοί μου άνθρωποι.

Όμως υπάρχει και κάτι ακόμα, πολύ σημαντικό: δεν νομίζω ότι θα πεθάνω! Νομίζω ότι θα το ξεπεράσω.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν με καταβάλει η σκέψη του θανάτου.

Είναι η άμυνα του οργανισμού;

Είναι ένα προαίσθημα που προαναγγέλλει μια θετική έκβαση της περιπέτειάς μου;

Είναι μια φιλοσοφημένη προσέγγιση της ζωής και του θανάτου;

Δεν ξέρω.

Όπου κι αν οφείλεται, για την ώρα, δεν έχω μεγάλη έννοια για το θάνατο.