Συζήτηση με τον νεαρό πατρινό χειρουργό Αριστομένη Θανόπουλο πριν φύγει για το εξωτερικό

Πότε και πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την ιατρική; Είχατε κάποιο ερέθισμα;

Η αλήθεια είναι ότι στην οικογένεια μου, είμαι ο μοναδικός που ακολούθησε την ιατρική. Θυμάμαι όμως ότι πάντα αυτό ήθελα να κάνω, είχε καλλιεργηθεί από νωρίς αυτή η ιδέα… από τότε που ήμουν στο δημοτικό, έλεγα ξανά και ξανά ότι θα γίνω γιατρός.

Η μητέρα μου θα έλεγα ότι είναι η έμπνευση μου.

Τι είναι αυτό που σας «μαγεύει» και σας κεντρίζει σε αυτό το επάγγελμα;

Σίγουρα η προσφορά στο συνάνθρωπο είναι κάτι που με κάνει να νιώθω όμορφα. Από εκεί πέρα οφείλω να παραδεχθώ ότι και ο σεβασμός που εισπράττω για την επιστήμη μου, είναι επίσης κάτι όμορφο. Τώρα πιά, ωριμάζοντας, θεωρώ ότι το να κάνεις καλά έναν άνθρωπο, να φροντίσεις να έχει την υγεία του, είναι η καλύτερη ανταμοιβή.

Το να ακολουθήσει κανείς το δρόμο της ιατρικής, είναι δύσκολο και απαιτεί πολλές θυσίες. Σκεφτήκατε ποτέ να τα παρατήσετε;

Όχι, δε το σκέφτηκα ποτέ, παρά τις τεράστιες θυσίες που έπρεπε να κάνω. Ουσιαστικά, όταν ακολουθείς την ιατρική, η ζωή σου, είναι η δουλειά σου. Πρέπει να αρνηθείς και να αφήσεις πίσω πάρα πολλά πράγματα. Πρέπει κυρίως, «να κάνεις τον αυτό σου στην άκρη»…

Ένας γιατρός δεν σταματάει να διαβάζει ποτέ, μένει άυπνος, μένει μακριά από το σπίτι του, ακόμα και τις γιορτές… είναι στο νοσοκομείο και δίνει μάχη.

Γιατί αποφασίσατε να ακολουθήσετε τη χειρουργική;

Θα έλεγα ότι γενικά η γενική χειρουργική, ως ιδιοσυγκρασία, μου ταίριαζε. Ήθελα να ακολουθήσω μία ειδικότητα πρώτης γραμμής και κάτι στο οποίο θα έπρεπε να δουλεύουν τα χέρια μου. Νομίζω ότι έκανα καλά.

Εργάζεστε στην Αθήνα… σας λείπει η Πάτρα ;

Οι γονείς μου ζουν στην Πάτρα και άρα επισκέπτομαι την πόλη συχνά. Την αγαπώ. Είναι ο τόπος που μεγάλωσα και έκανα τα πρώτα μου χειρουργικά βήματα, στο νοσοκομείο του Ρίου, και στο νοσοκομείο «Άγιος Ανδρέας».  Σίγουρα θα γυρίσω κάποια στιγμή γιατί θέλω μέσα από την επιστήμη μου να προφέρω στους πατρινούς.

Ποιες είναι οι εμπειρίες που αποκομίσατε στα δύο νοσοκομείο της πόλης;

Απέκτησα μία χειρουργική ταυτότητα η οποία με ακολουθεί μέχρι και τώρα. Ήμουν πολύ ευχαριστημένος από την εκπαίδευσή μου, όμως ήξερα πως αν ήθελα να είμαι σωστός, ως προς αυτή, θα έπρεπε να έρθω και σε ένα μεγάλο νοσοκομείο της Αθήνας.

Μέσα στα δέκα χρόνια, που βρίσκεστε στα νοσοκομεία, υπάρχει κάποιο περιστατικό που σας έχει συγκλονίσει και το θυμάστε ακόμα;

Πολλά. Το ένα δίνει τη θέση του στο άλλο. Δυστυχώς αυτά που μας σημαδεύουν είναι τα περιστατικά που «φεύγουν από τα χέρια μας» κάπως άδοξα. Οι άνθρωποι που έχω «χάσει» και έχουν «φύγει» πάνω στο χειρουργικό τραπέζι ακόμα με στοιχειώνουν.

Ποτέ είναι το πιο δύσκολο πράγματα που έχει να αντιμετωπίσει ένας γιατρός στην Ελλάδα του σήμερα;

Οι συνθήκες εργασίες. Τα ωράριο είναι εξοντωτικά. Αυτή τη στιγμή που συζητάμε, έρχομαι από εφημερία και έχω συμπληρώσει 30 ώρες άυπνος. Επιστρέφοντας από το νοσοκομείο, θα πρέπει να ξεκουραστώ ελάχιστα και να διαβάσω.

Η δουλειά του γιατρού ξεκινάει πολλές φορές όταν φεύγει από το νοσοκομείο. Πρέπει να κάτσει να σκεφτεί  τι έκανε, τι χειρούργησε, τι ενδεχομένως έκανε λάθος, τι θα πρέπει να διορθώσει στο επόμενο χειρουργείο …να τα βρει με τον εαυτό του».

Πόσο σας επηρεάζουν ο ανθρώπινος πόνος και η απώλεια που συναντάτε καθημερινά;

Δυστυχώς με τα χρόνια όλοι μας γινόμαστε αρκετά «σκληροί και κάπως «κυνικοί».  Όταν κάποιος που αποφασίζει να ακολουθήσει αυτό το δρόμο, έχει μία ιδιοσυγκρασία τέτοια που είναι πιο ψύχραιμος και δεν επηρεάζεται από τον ανθρώπινο πόνο.

Όσο περνάνε τα χρόνια, λίγο- πολύ όλοι χάνουμε κάποιες από τις ευαισθησίες και τον ρομαντισμό που είχαμε όταν ξεκινήσαμε να ασκούμε αυτή την ειδικότητα, αλλά ευελπιστώ ότι έχουμε μείνει «άνθρωποι».  

Ποια είναι τα δύσκολα που έχετε να διαχειριστείτε;

Η συμπεριφορά του κόσμου και των συνοδών που πολλές φορές δε σε αφήνουν να κάνεις τη δουλειά σου. Είναι όλοι «γιατροί του google», έχουν άποψη, θέλουν να επεμβαίνουν. Βλέπεις ότι δεν εμπιστεύονται τις δημόσιες δομές. Κακά τα ψέματα, ο κόσμος έχει χάσει την εμπιστοσύνη του στο δημόσιο νοσοκομείο με όλα αυτά που βλέπει και πιστεύει ότι πάνε στραβά. Αδυνατεί να καταλάβει ότι οι καλύτεροι γιατροί είναι στα δημόσια νοσοκομεία. Εκεί είναι η μεγαλύτερη ιατρική εμπειρία της χώρας.

Οι περισσότεροι νέοι γιατροί αποφασίζουν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα. Τι τους οδηγεί σε αυτό και τι σκέφτεστε να κάνετε  εσείς;

Στην ειδικότητά μου, θα πρέπει να κάνεις μία εξειδίκευση. Πλέον οδηγούμαστε στην απόλυτη εξειδίκευση. Υπάρχει χειρουργός εντέρου, ήπατος, παγκρέατος… και επειδή ακόμα η Ελλάδα δεν έχει εναρμονιστεί με τα Ευρωπαϊκά πρότυπα και δεν υπάρχουν τα αντίστοιχα κέντρα εξειδίκευσης, ο κάθε νέος γιατρίος αναγκάζεται να φύγει στο εξωτερικό προκειμένου να εξειδικευτεί και να γυρίζει πίσω ως εξιδεικευμένος και πιστοποιημένος χειρουργός. Είναι μονόδρομος το εξωτερικό, και για εμένα. Και για βιοποριστικούς λόγους και για ακαδημαϊκούς.

Θέλω όμως να γυρίσω και να προσφέρω στη χώρα μου. Θέλω να χειρουργώ στη χώρα που με μεγάλωσε και μου «έμαθε γράμματα».

Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα ή "λάθος" στο σύστημα υγείας της Ελλάδας;

Η μονιμότητα των δημοσίων γιατρών, κατά τη γνώμη μου, έχει διαλύσει, κατά κάποιον τρόπο, την ισορροπία. Υπάρχουν γιατροί- διευθυντές με μεγάλη εμπειρία, όμως η ιατρική που ασκούν, είναι παρωχημένη γιατί δεν έχουν τη δυνατότητα να εξελιχθούν και δεν είναι και αναγκασμένοι να εξελιχθούν αφού δεν υπάρχει αξιολόγηση.

Δεν υπάρχει χώρος να έρθουν οι καινούργιοι γιατροί οι οποίο είναι πιο εξιδεικευμένοι και θα πρέπει να στελεχώσουν τις δομές.

Μέσα σε μία τέτοια διαδρομή, χωράει η οικογένεια;

Θα ήθελα κάποια στιγμή, να κάνω και οικογένεια καθώς δεν είναι κάτι που θα με περιμένει για πάντα…

Πόσο εύκολο είναι αυτό για κάποιον που έχει επιλέξει το δικό σας δρόμο;

Πολύ δύσκολο… ο σύντροφος ενός χειρουργού θα πρέπει να είναι ένας άνθρωπος- βράχος, που θα πρέπει να αντιλαμβάνεται τι σημαίνει να ζεις με ένα γενικό χειρουργό ο οποίος δουλεύει από 50 μέχρι 60 ώρες την εβδομάδα και που όταν επιστρέφει στο σπίτι μπορεί να μην είναι σε θέση να απολαύσει χαρές της ζωής. Ένας χειρουργός πρέπει να είναι ήσυχος, ότι όλα πίσω του είναι τακτοποιημένα…