Μαρία Πολύζου: Αντιμετώπισα τον καρκίνο όπως και τους αγώνες. Με μία νίκη στο τέλος

Τους τελευταίους μήνες παλέψατε με τον καρκίνο. Πώς είναι σήμερα η καθημερινότητα σας;  Έχετε επανέλθει;

Ναι. ‘Έχω επανέλθει πλήρως και μπορώ να πω ότι το έχω ξεχάσει κιόλας. Εδώ και δύο μήνες που έχω ολοκληρώσει το μαραθώνιο της ζωής που ξεκίνησε πριν ένα χρόνο περίπου, το έχω ξεχάσει. Μου είπε πρόσφατα κάποιος φίλος: «… Με όλα αυτά που έχεις περάσει…» και του απάντησα: «Τι έχω περάσει;». Τόσο πολύ το έχω ξεχάσει.

Βέβαια δεν σταμάτησα καθ’ όλη τη διάρκεια αυτή της μάχης, που έγινε εγχείρηση, ακτινοβολίες, χημειοθεραπείες, να κάνω τα πράγματα που συνήθιζα να κάνω.

Όταν εμφανίστηκε ο καρκίνος, σε ποια φάση της ζωής σας βρισκόσασταν;

Είχα τη δουλειά μου, το τρέξιμο μου, την οικογένεια μου…Είχα και συνεχίζω να έχω μία έντονη καθημερινότητα με ομιλίες, παρουσιάσεις κι άλλα. Ξαφνικά μία εξέταση που έκανα αφού είχα εντοπίσει έναν μικρό όγκο στο στήθος μου, έδειξε ότι έχω καρκίνο του μαστού.

Από εκεί πέρα έπρεπε να βρω τον κατάλληλο γιατρό και τους ανθρώπους που θα με υποστήριζαν σε αυτή τη μάχη που θα ακολουθούσε. Το να μάθεις ότι έχεις καρκίνο, είναι κάτι που δεν το περιμένεις. Ειδικά ένα άτομο σαν κι εμένα. Υπήρξα πρωταθλήτρια ετών κι έκανα μία ζωή πάρα πολύ αθλητική. Δεν πίνω, δεν καπνίζω και είχα πάντα, αυτό που λέμε, μια υγιεινή ζωή.

Ήξερα όμως από την αρχή ότι θα πάει καλά και ήμουν πολύ αισιόδοξη.

Ποιο ήταν το πρώτο συναίσθημα στο άκουσμα της ασθένειας;

Ήταν σοκ. Όταν όλη σου η ζωή έχει κυλήσει μέσα σε αθλητικούς στίβους, ολυμπιακούς και παγκόσμιους αγώνες, δεν δέχεσαι ότι ο καρκίνος είναι κοντά σου. Νομίζεις ότι επειδή έχεις αυτή τη ζωή, είναι μακριά… ότι «δεν θα σε βρει», ότι δεν μπορεί να σε «αγγίξει». Αυτή τη στιγμή προσπαθώ να ανακτήσω τα πάντα και είμαι σε πάρα πολύ καλό δρόμο.

Τι ακολούθησε μετά το πρώτο σοκ;

Μία σειρά από εξετάσεις, πολλές εξετάσεις. Όταν ανακαλύπτεις ότι έχεις καρκίνο του μαστού, θα πρέπει να ελεγχθεί όλο το σώμα. Σχεδόν κάθε μέρα ήμουν στο νοσοκομείο για αξονική, μαγνητική και όλα αυτά που έπρεπε να γίνουν. Μετά ήταν η αναμονή για τα αποτελέσματα, να μάθω αν υπήρχε κάποια μετάσταση και ποια ακριβώς ήταν η κατάσταση.

Είναι μια κατάσταση όπου εκεί που δεν θέλεις να περνάς ούτε έξω από το νοσοκομείο, ξαφνικά είσαι συνέχεια σε αυτό. Η καθημερινότητά σου και το πρόγραμμα σου γεμίζει με το νοσοκομείο, τις εξετάσεις που σου ορίζουν.

Ήμουν ένα υπερδραστήριο άτομο και άφησα στην άκρη όλα τα ραντεβού μου, για να πάω στο ραντεβού που προέκυψε με τον ίδιο μου τον εαυτό και την υγεία μου. Ήταν μία δύσκολη περίοδος όμως ευτυχώς κατέληξα σε έναν πολύ καλό γιατρό, τον Βασίλη Βενιζέλο. Ένιωσα ότι μπορώ να βασιστώ πάνω του, να τον εμπιστευτώ ως γιατρό και να προχωρήσω μαζί του σε αυτό τον μαραθώνιο που κράτησε έναν χρόνο. Διαγνώστηκα τον 28 Ιούνιου 2019. Στις 18 Ιουλίου έκανα την επέμβαση.

Στην οικογένεια σας και στους δικούς σας ανθρώπους, πώς το ανακοινώσατε;

Πολύ απλά. Έχω καρκίνο στήθος. Νομίζω ότι είχα μία πολύ καλή αντιμετώπιση στο πώς είδα τον καρκίνο. Δεν ξέρω αν κάποιες φορές, μας σκοτώνει ο ίδιος ο καρκίνος ή λέξη, ακούγοντας την ή λέγοντας την. Εγώ στο κομμάτι το πνευματικό και το ψυχικό το αντιμετώπισα αρκετά καλά. Ήξερα ότι είναι μια εμπειρία που θα ζήσω, που θα πάρω τα καλά της και θα προχωρήσω.

Ήσασταν σίγουρη λοιπόν ότι θα βγαίνατε νικήτρια… Πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε αυτή η ψυχολογία;

Νομίζω το νούμερο 1. Ήμουν τυχερή που έκανα μαραθώνιο και πρωταθλητισμό γιατί ο τρόπος που αντιμετώπισα τον καρκίνο ήταν όπως ο τρόπος που αντιμετώπιζα και τους αγώνες. Με μία νίκη στο τέλος. Δεν μπορούσα να διανοηθώ να δω τον εαυτό μου διαφορετικά, χωρίς αυτή την νίκη.

Είχα ουσιαστικά τελειώσει αυτόν τον αγώνα στο μυαλό και στην σκέψη μου, στη διάθεση, στη ψυχολογία μου,  πριν καν αρχίσει. Δεν υπήρχε χιλιοστό ιδέας στο μυαλό μου, ότι κάτι δεν πάει καλά.  Πήρα το “full” πακέτο όπως λέω, με την επέμβαση, τις χημειοθεραπείες, τις ακτινοβολίες και το χάπι που θα συνεχίζω να παίρνω για τα επόμενα δέκα χρόνια.

Βοήθησε πολύ το γεγονός ότι δεν σταμάτησα να τρέχω. Ακόμη και την επόμενη μέρα μιας χημειοθεραπείας δε σταμάτησα να βγαίνω έξω και αν γυμνάζομαι. Συνέχισα τις δραστηριότητες μου, την προπόνηση της ομάδας μου. Δεν άλλαξε τίποτα, μόνο κάθε Παρασκευή έπρεπε να πηγαίνω για την χημειοθεραπεία μου. Ήταν ένα κομμάτι από τα ραντεβού μου.

Ωστόσο, υπήρξαν και δύσκολες στιγμές;

Φυσικά. Ο οργανισμός παθαίνει ένα σοκ μετά την πρώτη χημειοθεραπεία και όπως ήταν φυσικό είχα κι εγώ όλα τα προβλήματα που έχει κάποιος που λαμβάνει αυτή τη θεραπεία. Το πάλεψα όμως και το αντιμετώπισα σαν να περνούσα μία ασθένεια της στιγμής, σαν μια γαστρεντερίτιδα για παράδειγμα. Προσπαθούσα ακόμα και μέσα στο σπίτι, να περάσω δημιουργικά αυτές τις μέρες.

Τα Χριστούγεννα στόλισα το δωμάτιο στο νοσοκομείο με Χριστουγεννιάτικο δέντρο κι άλλα. Ακόμα και το άρωμα από το σπίτι μου το μετέφερα στο δωμάτιο μου και έκανα τα πάντα για να λαμβάνω την θεραπεία μου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Εικόνες από το δωμάτιο του νοσοκομείου μοιραστήκατε και στα social media. Πώς πήρατε αυτή την απόφαση;

Αυτό έγινε από την αρχή. Μετά το χειρουργείο θέλησα με μία ανάρτηση να ευχαριστήσω τον γιατρό και τους νοσηλευτές του νοσοκομείου και το έκανα πολύ αυθόρμητα.  Εκεί έκανα και την ανακοίνωση αλλά δεν θεώρησα ότι είπα κάτι σημαντικό. Ήταν ένα κομμάτι της ζωής μου για το οποίο μίλησα, όπως έχω μιλήσει και για άλλα.

Στη συνέχεια όμως επικοινωνούσαν μαζί μου γυναίκες που βρίσκονταν στην ίδια κατάσταση με εμένα. Έπαιρναν θάρρος από τα μηνύματα που έδινα και έστελνα μέσω των social media. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ αυτό. Απλά ήθελα να εκφράσω αυτά που αισθανόμουν εκείνη τη στιγμή, εκείνη την ημέρα.

Την πορεία αυτό εξελίχθηκε σε μία επικοινωνία με γυναίκες που νοσούσαν και έβλεπε ότι έπαιρναν δύναμη μέσα από αυτό. Με ρωτούσαν: «Μα πήγες για προπόνηση μετά από χημειοθεραπεία; Εμείς είμαστε στο κρεβάτι».

Είναι στην εποχή μας θέμα- ταμπού ο καρκίνος του μαστού;

Το έχω ακούσει κι αυτό. Το 1982 που ξεκίνησα να τρέχω, το να βγαίνει μια 15ρονη στο δρόμο ήταν θέμα-ταμπού. Το να σπάσεις κάποια δεδομένα και στερεότυπα της γυναίκας που υπήρχαν τότε, ήταν κάτι πάρα πολύ δυνατό.

Για μένα, δεν υπήρχε περίπτωση να μην μιλήσω αμέσως και ανοιχτά για τον καρκίνο του στήθους. Δεν νομίζω ότι υπάρχει ταμπού πάνω σε αυτό το θέμα. Απεναντίας το να ανοίγεσαι και να μιλάς, να μοιράζεσαι, βοηθάει στο να βελτιωθεί η θεραπεία του καρκίνου.

Σημαντική είναι βέβαια και η πρόληψη. Πολλές γυναίκες που είδαν την δική μου περιπέτεια, πήγαν να κάνουν προληπτικές εξετάσεις.

Αναφερθήκατε και στα άσχημα που συμβαίνουν στο σώμα κατά τη διάρκεια μίας τέτοιας κατάστασης, όπως είναι η απώλεια των μαλλιών… υπήρξαν πράγματα που σας πείραξαν πάνω σε αυτό το κομμάτι;

Το να χάνεις ένα κομμάτι της ομορφιάς σου, όπως είναι τα μαλλιά, είναι ένα σοκ. Είναι κάτι που φεύγει. Πρέπει όμως να μπορείς να δεις στον ορίζοντα ότι όλα αυτά θα τα χτίσεις ξανά.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα πρωινό. Ήταν έξι το πρωί, κι άνοιξε το παράθυρό μου. Ήταν χειμώνας κι όπως έπεφταν τα φύλλα από ένα δέντρο που κοιτούσα απέναντι μου, έφυγαν και τα μαλλιά μου. Ήταν απίστευτο… έγιναν «όλα ένα». Σκέφτηκα: «Δενπειράζει, θα βγεις δυνατή, θα έχεις και την υγεία σου και τα μαλλιά σου ξανά».

Είναι σημαντικό να έχεις ανθρώπους δίπλα σου. Ήμουν τυχερή γιατί είχα και στο νοσοκομείο. Είχα φίλους, την ομάδα μου, άγνωστοι που έστελναν μηνύματα. Η αγάπη από τους ανθρώπους, ή πίστη στο θεό είναι η μεγαλύτερη δύναμη για να καταφέρεις αυτό που κάποιες φορές μοιάζει ακατόρθωτο.

Τι σας δίδαξε η ιστορία σας με τον καρκίνο;

Ήμουν πάντα ένας αισιόδοξος άνθρωπος. Αυτή τη στιγμή όμως, δεν αφήνω τίποτα για αύριο. Ποτέ. Αν θέλω να κάνω κάτι σήμερα, θα το κάνω τώρα. Αν θέλω να πω ένα «Σ’ αγαπώ» ή να εκφράσω ευγνωμοσύνη θα το κάνω τώρα. Δεν υπάρχει πλέον το «Δεν μου αρέσουν τα νοσοκομεία, δε θέλω να πάω στο γιατρό», είναι παιδιάστικα πλέον.

Τι θα λέγατε σε κάποιον που μαθαίνει τώρα ότι έχει αν δώσει μάχη με τον καρκίνο;

Όταν ξεκίνησα όλα μου φαίνονται σαν ένα «βουνό» μπροστά μου που πρέπει αν ανέβω . Όταν τελείωσε, και βλέποντας πίσω, είπα: «Ε καλά, αυτό ήταν;». Είναι διαχειρίσιμο όλο αυτό.

Η Μαρία Πολύζου (γεννήθηκε στην Πάτρα το 1968), είναι πρώην αθλήτρια δρόμων αντοχής , πανελληνιονίκης και βαλκανιονίκης, σήμερα διευθύντρια του Μουσείου μαραθωνίου δρόμου και πρέσβειρα του Ελληνικού αθλητισμού. Σπούδασε στα ΤΕΦΑΑ κι ασχολήθηκε με τον αθλητισμό από το γυμνάσιο μετά από παρότρυνση του γυμναστή του σχολείου.

Ήταν η πρώτη Ελληνίδα μεγάλων αποστάσεων που συμμετείχε σε Ολυμπιακούς αγώνες και η πρώτη Ελληνίδα που κατέκτησε μετάλλιο στους Βαλκανικούς αγώνες, κατέχει μέχρι σήμερα (2010) το πανελλήνιο ρεκόρ στο Μαραθώνιο στην κλασική διαδρομή και το πανελλήνιο ρεκόρ μαραθωνίου δρόμου. Ήταν αθλήτρια αρχικά του Έσπερου Πατρών και αργότερα του Πανελληνίου.

Το 1990 έγιναν οι πρώτοι Βαλκανικοί αγώνες γυναικών στην Κωνσταντινούπολη οπου κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στον μαραθώνιο, η Πολύζου είχε προκριθεί στα 1,500 μ. όπου τερμάτισε 5η. Συμμετείχε και στον μαραθώνιο παρόλο που δεν είχε προκριθεί και τερμάτισε πρώτη με 2 ώρες και 50 λεπτά και νέο βαλκανικό ρεκόρ. Συμμετείχε στους βαλκανικούς αγώνες του 1994, και στο Παγκόσμιο Κύπελλο Μαραθωνίου στην Ισπανία το 1993 και στην Ελλάδα το 1995.

Στους Ολυμπιακούς αγώνες της Ατλάντα ενώ αρχικά είχε προκριθεί με πανελλήνιο ρεκόρ η ομοσπονδία την απέκλεισε αρχικά από τους αγώνες , έπειτα από διαμαρτυρίες και δημοσιοποίηση του γεγονότος πήρε μέρος πληρώνοντας όλα τα έξοδα μόνη της. Το 1996 στον Μαραθώνιο του Τορίνο είχε τερματίσει 2η με νέο πανελλήνιο ρεκόρ και επίδοση 2.33.43. Το 1997 στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου της Αθήνας σημείωσε πανελλήνιο ρεκόρ το οποίο διατηρείται έως σήμερα. Στην Βουδαπέστη στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα το 1998 σημείωσε ρεκόρ μαραθωνίου δρόμου με χρόνο 2:33:40 το οποίο και αυτό διατηρείται έως σήμερα.

Σε αυτό το email zwntasmekarkino@gmail.com στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Πόσο με άλλαξε ο καρκίνος σαν άνθρωπο…

Αν έχεις καρκίνο σε κοιτάζουν λες και …ζεις παρανόμως

Ακριβώς ένα χρόνο με καρκίνο-Πόσο άλλαξε η ζωή μου

Το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς