Η επέτειος του Διονύση Σιμόπουλου: 600 ημέρες από τη διάγνωση καρκίνου στο πάγκρεας

Είναι από τις στιγμές που βλέπεις μια ανάρτηση σχετική με τον καρκίνο και στέκεσαι, τη διαβάζεις και την ξαναδιαβάζει, τη «ρουφάς». Γιατί ο άνθρωπος που τη γράφει δεν είναι τυχαίος. Αυτό μού συνέβη και σήμερα Πέμπτη το απόγευμα, όταν έπεσα πάνω στην ανάρτηση του μεγάλου Έλληνα αστροφυσικού Διονύση Σιμόπουλου, στην προσωπική του σελίδα στο facebook. Μιλούσε με τα ίδια απλά λόγια που χρησιμοποιούμε και όλοι οι υπόλοιποι για την προσωπική του περιπέτεια με τον καρκίνο.

Αυτός ο σπουδαίος, Πατρινός στην καταγωγή, επιστήμονας που το μυαλό του συλλαμβάνει, ερευνά και κατανοεί μυστικά του σύμπαντος που το δικό μας κοινό μυαλό, ούτε να τα υποψιαστεί καν μπορεί, αυτός ο ευγενικός άνθρωπος που είχα την τύχη να παρακολουθήσω ομιλίες του στην γενέτειρά του Πάτρα, στη σημερινή του ανάρτηση μιλάει με απλά λόγια για τη μεγάλη μάχη που έδωσε για τη ζωή του.

Η ανάρτησή του έχει ως εξής:

«Έχουν περάσει 600 ακριβώς ημέρες από την πρώτη διάγνωση καρκίνου στο πάγκρεας που εντοπίστηκε από μια ετήσια εξέταση αίματος ρουτίνας. Η πρόγνωση τότε ήταν όντως τραγική: έξι μήνες ζωής εάν δεν έκανα τίποτα. Γεγονός που (ομολογώ) με ενθουσίασε γιατί γνώριζα από φίλους ότι το πάγκρεας δεν χωρατεύει, κι εγώ (πριν από την ιατρική πρόγνωση) θεωρούσα ότι μου απέμεναν μερικές μόνο μέρες ζωής.

Μετά όμως από μια σειρά 8 δόσεων σκληρής χημειοθεραπείας (με ορισμένες παρενέργειες) που είχε μόλις εγκριθεί από τον Αμερικανικό FDA και την μετέπειτα επέμβαση παγκρεατικής δωδεκαδακτυλοτομής τον Απρίλιο του 2019 φαίνεται ότι όλα, προς το παρόν τουλάχιστον, πάνε πολύ καλά!

Η δημοσιοποίηση που έκανα τότε μαθαίνω ότι βοήθησε πολλούς συμπολίτες μας να αντιμετωπίσουν παρόμοια περιστατικά με μεγαλύτερη αισιοδοξία. Γιατί όντως φαίνεται ότι η “καλή ψυχολογία” είναι μέρος της ίασης.

Προ ημερών, μετά από την τελευταία των τριμηνιαίων εξετάσεων που κάνω (αίματος και αξονική τομογραφία) ο γιατρός μου παράγγειλε: “Όλα καλά! Καλό Καλοκαίρι και θα τα πούμε το Σεπτέμβρη πάλι, με το καλό!”

Η ανάρτηση αυτή γίνεται για να ευχαριστήσω, για άλλη μια φορά, όλους όσους μου συμπαραστάθηκαν και με βοήθησαν να αντιμετωπίσω αυτό το (περαστικό ελπίζω) πρόβλημα υγείας, γιατί όπως έγραφα παλαιότερα:

“Πολλοί από εμάς, δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, πολλές φορές γκρινιάζουμε για το σύστημα υγείας της χώρας μας και για τις ελλείψεις του σε υλικό και ανθρώπινο δυναμικό.

Προσωπικά όμως επιτρέψτε μου να αισθάνομαι σήμερα απόλυτη ευγνωμοσύνη προς το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό των νοσοκομείων «Αλεξάνδρα» και Αρεταίειο, υπεράξιων του τίτλου τους ως πανεπιστημιακών νοσοκομείων. Ευγνωμοσύνη και ευχαριστίες και στο προσωπικό της Ογκολογικής Μονάδας του Αρεταίειου και ιδιαίτερα στην ιατρό Αγγελική Σφήκα, που ήταν ο άμεσος σύνδεσμός μου σε όλη αυτή τη δοκιμασία.

Ευχαριστίες οφείλω επίσης και στην προσωπική μου ιατρό Αφροδίτη Ζάγκα, στον σύζυγό της ιατρό Σοφοκλή Κοντογιάννη και στον φίλο μικροβιολόγο Δημήτρη Αρχοντάκη, που με καθοδήγησαν στα πρώτα δύσκολα βήματα αυτής της περιπέτειας.

Και φυσικά, οφείλω την απεριόριστη ευγνωμοσύνη μου σε δύο πραγματικούς ανθρώπους, στους καθηγητές του Πανεπιστημίου Αθηνών, τον ογκολόγο Χρήστο Παπαδημητρίου και τον χειρουργό Αντώνη Βεζάκη, οι οποίοι με έσωσαν κυριολεκτικά από του χάρου τα δόντια!

Ό,τι υπερθετικό κι αν πω γι’ αυτούς τους γιατρούς και για το επιστημονικό (και όχι μόνο) έργο που επιτελούν θα είναι πάρα πολύ λίγο.” [https://www.kathimerini.gr/1051098/article/politismos/vivlio/mia-anapantexh-epeteios]».

Ήταν για μένα εκπληκτικό να διαπιστώνω ότι σε ένα τόσο σοβαρό θέμα όπως η μάχη με τον καρκίνο, εμείς οι απλοί άνθρωποι έχουμε ίδιες σκέψεις και προσεγγίσεις με αυτό τον κορυφαίο επιστήμονα, με αυτό το σπουδαίο μυαλό.

«Η δημοσιοποίηση που έκανα τότε μαθαίνω ότι βοήθησε πολλούς συμπολίτες μας να αντιμετωπίσουν παρόμοια περιστατικά με μεγαλύτερη αισιοδοξία. Γιατί όντως φαίνεται ότι η “καλή ψυχολογία” είναι μέρος της ίασης», αναφέρει σε κάποιο σημείο, κάνοντας την ίδια ακριβώς σκέψη με εμάς που δημιουργήσαμε και συναντιόμαστε σε αυτή τη στήλη.

Μόλις προχθές έγραφα ότι συχνά γκρινιάζουμε για το Δημόσιο Σύστημα Υγείας και γι’ αυτό οφείλουμε να αναδεικνύουμε και τα θετικά του, να επαινούμε δημόσια γιατρούς και νοσηλευτές σαν αυτούς της Ογκολογικής Κλινικής της Πάτρας.

Διαβάζω στη σημερινή ανάρτηση του κ. Σιμόπουλου «Πολλοί από εμάς, δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, πολλές φορές γκρινιάζουμε για το σύστημα υγείας της χώρας μας και για τις ελλείψεις του σε υλικό και ανθρώπινο δυναμικό. Προσωπικά όμως επιτρέψτε μου να αισθάνομαι σήμερα απόλυτη ευγνωμοσύνη προς το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό των νοσοκομείων «Αλεξάνδρα» και Αρεταίειο, υπεράξιων του τίτλου τους ως πανεπιστημιακών νοσοκομείων…».

Τελικά σε αυτή τη μάχη με τον καρκίνο, είμαστε πολλοί περισσότεροι απ’ όσοι νομίζουμε. Και αρχίζοντας να τη δίνουμε, αποκτούμε κι έναν κοινό τρόπο προσέγγισης της κατάστασης. Ειλικρινά, νιώθω πολύ ευτυχής διαπιστώνοντας ότι υπάρχουν θέματα που σκέφτομαι με τον ίδιο τρόπο με έναν Διονύση Σιμόπουλο. Λειτουργεί για μένα σαν ύψιστη τιμή.

Με αυτή την ευχάριστη διαπίστωση θέλω να περάσω, και να ευχηθώ και σε σας να έχετε, ένα ευχάριστο Σαββατοκύριακο. Η απόκτηση και διατήρηση καλής ψυχολογίας, απαιτεί ανάσες και αποδράσεις ακόμα και από την σκέψη ότι μας πολιορκεί ο καρκίνος. Και τα Σαββατοκύριακα, ειδικά στην καλοκαιρινή Ελλάδα, δίνουν αυτή την ευκαιρία. Εκμεταλλευτείτε την.  Να έχετε ένα ξεκούραστο και ευχάριστο διήμερο.

Θα τα ξαναπούμε την Δευτέρα…

(Νομίζω ότι και ο Νίκος Αγγελόπουλος και η Γιώτα Κοντογεωργοπούλου θα μου συγχωρήσουν ότι μεταθέτω για την ερχόμενη εβδομάδα τα θέματα που τους αφορούν. Ως καλοί δημοσιογράφοι και οι δύο είμαι σίγουρος ότι θα έδιναν προτεραιότητα στην ανάρτηση που αφορά στον Διονύση Σιμόπουλο).

Σε αυτό το email zwntasmekarkino@gmail.com στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Προσοχή, απατεώνες και τσαρλατάνοι εμπορεύονται τον καρκίνο...

Στην Πάτρα έχουμε την τύχη να υπάρχει ένας από τους κορυφαίους ογκολόγους της Ελλάδας

Αν ο φίλος μου Τάκης Γκίκας είχε προσέξει, τώρα ίσως να ζούσε…

Δείτε όλο το Ημερολόγιο