Γεμάτη η ζωή του καρκινοπαθούς με προβλήματα και ταλαιπωρίες

Έγραφα χθες ότι θέλω όσα γράφω στο Ημερολόγιο να είναι αισιόδοξα, να εκπέμπουν θετικά μηνύματα, αλλά θα ήταν ανειλικρινές εκ μέρους μου, αν δεν αναφερόμουν και στις άσχημες, τις δυσάρεστες, τις στενάχωρες στιγμές.

Αναφέρομαι σε αυτές όχι επιζητώντας τον οίκτο σας, αλλά για να γίνει κατανοητό ότι η διαδρομή στην οποία μας έβαλε η ζωή μετά τη διάγνωση του καρκίνου, δεν είναι εύκολη. Είναι γεμάτη με εμπόδια, πέραν του ότι δεν ξέρεις που θα καταλήξει.

Μού είχε πει προ καιρού ο αδελφός μου ο Μιχάλης ότι κάποιοι γνωστοί του τού είπαν πως δεν μπορούν να διαβάσουν τη στήλη γιατί τους προκαλεί στενοχώρια. Απόλυτα κατανοητό και σεβαστό. Και μακάρι, το εύχομαι από την ψυχή μου για όλους τους ανθρώπους, η ζωή τους να είναι πάντα ανέφελη, χωρίς προβλήματα, μόνον με γέλια και χαρές.

Δυστυχώς όμως, δεν είναι έτσι η ζωή. Φοβάμαι ότι η ζυγαριά γέρνει προς τις δυσκολίες, τις στενοχώριες, τις ταλαιπωρίες. Και το ακόμα χειρότερο, δεν λείπουν οι δυσάρεστες, οι θλιβερές εκπλήξεις. Όπως, ας πούμε, η διάγνωση ενός καρκίνου. Είναι η στιγμή που μπορεί να μην το καταλαβαίνεις, αλλά εκείνη ακριβώς την ώρα, η ζωή σου αλλάζει. Αλλάζει ριζικά.  Έτσι τουλάχιστον συνέβη σε μένα.

Και επειδή η απόφασή μου να γράφω αυτό το Ημερολόγιο δημόσια και όχι ιδιωτικά, δεν οφείλεται σε λόγους προσωπικής προβολής αλλά σε μια εσωτερική επιθυμία, μεταφέροντας τις εμπειρίες μου, να βοηθήσω, όσο μπορώ, άλλους ανθρώπους να αντιμετωπίσουν τον δικό τους καρκίνο (και μαθαίνοντας τις δικές τους εμπειρίες να βοηθηθώ εγώ), οφείλω να είμαι ειλικρινής μαζί τους.

Κι αν γράφω μόνον τα ευχάριστα, θετικά και αισιόδοξα συμβάντα και μηνύματα τότε υπάρχει ο κίνδυνος να μεταφέρω την εικόνα «τι καλά που είναι αν έχεις καρκίνο»! Οι άλλοι καρκινοπαθείς που ζουν τις δυσκολίες και τις ταλαιπωρίες να νομίσουν ότι αποτελούν εξαίρεση και συνεπώς κάτι πολύ κακό τους συμβαίνει.

Όχι λοιπόν, δεν αποτελούν εξαίρεση. Εξαίρεση είναι αν βρεθεί κάποιος καρκινοπαθής που όλα τού είναι ρόδινα. Ο κανόνας είναι τα προβλήματα, οι στενοχώριες, οι ταλαιπωρίες. Είναι να περνάς δεύτερο συνεχόμενο καλοκαίρι, χωρίς να μπορείς να ευχαριστηθείς τη θάλασσα, να έχεις συμπληρώσει 400 ημέρες που κάθε τρεις και λίγο τρέχεις σε γιατρούς και στο νοσοκομείο, όπως συμβαίνει με μένα.

Τα θεμέλια πάνω στα οποία οικοδομείται η ζωή ενός καρκινοπαθούς, είναι τα προβλήματα και οι στενοχώριες. Άλλωστε, τι πιο στενάχωρο από το γεγονός ότι έχεις καρκίνο; Το ζήτημα όμως είναι πάνω σε αυτά τα θεμέλια να οικοδομήσουμε μια καθημερινότητα που θα έχει και τις ευχάριστες στιγμές της. Να μην επιτρέψουμε στον καρκίνο να μάς διαμορφώσει την αίσθηση ότι ξοφλήσαμε.

Να μάθουμε να ζούμε με τον καρκίνο. Να μάθουμε να προσπερνάμε τις πολλές δυσκολίες που συναντάμε και να μη να επιτρέψουμε να μάς καταβάλλουν. Αυτό νομίζω ότι είναι το κρίσιμο σημείο. Αν πιστέψουμε ότι ως καρκινοπαθείς μπορούμε να έχουμε μια ζωή ανέφελη, χωρίς προβλήματα, τότε χάσαμε. Θα απογοητευτούμε.

Το ζήτημα είναι να μάθουμε να προσπερνάμε γρήγορα και εύκολα τα προβλήματα, τις αναποδιές και τις δυσκολίες. Αν το καταφέρουμε, θα έχουμε κάνει ένα σημαντικό βήμα για να ζούμε μια ζωή που θα είναι και ευχάριστη.

Σε αυτό το email zwntasmekarkino@gmail.com στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΗΜΕΡΕΣ 404η-406η: μια ακόμα ταλαιπωρία

Η καθημερινότητα ενός καρκινοπαθούς

Πώς να μιλήσετε με τον άνθρωπό σας και τα παιδιά σας για τον καρκίνο σας

Διαβάστε το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς