Η Μαρία πήρε το πτυχίο της από το Πανεπιστήμιο Πατρών! Χωρίς ακοή, αλλά με πίστη και θέληση

«Μετά από εννέα χρόνια κατάφερα να πάρω το πτυχίο μου και νιώθω πραγματικά ευλογημένη γι΄ αυτό. Υπήρξαν στιγμές που σκέφτηκα ότι ίσως να μην καταφέρω να εκπληρώσω το όνειρό μου. Στο Πανεπιστήμιο Πατρών σε κάθε μάθημα που πήγαινα είχα παρά πολλά εμπόδια να αντιμετωπίσω.

Υπήρξαν βέβαια συνάδελφοι μου που στις δύσκολες ώρες με βοηθούσαν, με στήριζαν όσο μπορούσαν! Φυσικά είχα δίπλα μου άτομα που αγαπώ πολύ, την οικογένεια μου και τους αγαπημένους φίλους μου, τον σύντροφό μου!  Και ήρθε  η στιγμή μου! Πάλεψα με υπομονή αλλά και πάθος… και τα κατάφερα. Ακόμα δεν το πιστεύω πως πήρα το πτυχίο. Νώθω ευτυχισμένη και έτοιμη για να κυνηγήσω τα επόμενα όνειρα μου» λέει. 

«Δεν θα ξεχάσω ποτέ την συμβουλή που μου έδωσε ένας καθηγητής μου. "Σου εύχομαι να ξεπεράσεις κάθε δυσκολία και να αποκτήσεις ένα πτυχίο που θα σε κάνει πραγματικά υπερήφανη επειδή ακριβώς δε θα είναι ένα τυπικό χαρτί, αλλά ένα ουσιαστικό εφόδιο στην επαγγελματική και κοινωνική σου πορεία". Μου έδωσε δύναμη ψυχής! Έχω να πω σε συνομήλικα παιδιά … "Να το θυμάστε πάντα ότι το πτυχίο σας είναι μεγάλη αξία! Να έχετε μεγάλη αυτοπεποίθηση στον εαυτό σας, θέληση, πάθος, υπομονή, αγωνία, επιθυμία, δύναμη και το πιο σημαντικό… το όνειρο !Να κάνετε θετικές σκέψεις και να χαμογελάτε"» λέει η Μαρία γεμάτη χαρά. 

Το καλοκαίρι του 2019 είχαμε συναντήσεί την Μαρία ένα απόγευμα α στην Ηφαίστου. Μίλησε στο thebest για τα παιδικά της χρόνια, για την εμπειρία της στο Πανεπιστήμιο, για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, για τα ταξίδια της αλλά και τα όνειρα της.  Απαραίτητη για την επικοινωνία μας ήταν η βοήθεια του διερμηνέα Γιώργου Αρτεμιάδη. 

******

Σε συναντάω στην Πάτρα, πώς βρέθηκες στην πόλη και ποια είναι η σχέση που έχεις μαζί της;

Ήρθα στην Πάτρα έτσι ώστε να σπουδάσω. Σπουδάζω στο τμήμα Νηπιαγωγών, του Πανεπιστημίου της Πάτρας. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που ήρθα στην Πάτρα η οποία ήξερα ότι είναι γνωστή για το Καρναβάλι και ότι είναι μία μικρή όμορφη πόλη.

Πέρασα στη σχολή του το 2011-2012 και από τότε ξεκίνησε η σχέση μου με αυτή την πόλη. Το πρώτο έτος της σχολής μου και για περίπου πέντε χρόνια έμενα στην Πάτρα….Τώρα πηγαινοέρχομαι για την εξεταστική μου και φαίνεται ότι σύντομα θα πάρω το πτυχίο μου.

Πήρες την απόφαση να πας σε μία σχολή που βρίσκεται κάπως μακριά από το σπίτι σου, από την Αθήνα…

Ναι… αρχικά ο στόχος μου ήταν η Θεσσαλονίκη και όταν πέρασα στην Πάτρα, μπορώ να πω ότι μου κακοφάνηκε λίγο. Όταν όμως ήρθα και έζησα την πόλη και τους ανθρώπους της, αγάπησα αυτή τη μικρή πόλη, όπως τη λέω. Η ζωή στην Πάτρα για τους φοιτητές είναι τέλεια. Θα θυμάμαι πάντα έντονα το καρναβάλι.

Ήταν το όνειρο σου να γίνεις νηπιαγωγός;

Ναι. Αγαπώ τα παιδιά και την ενασχόληση μαζί τους. Και είναι όνειρό μου είναι να εκπαιδεύω παιδιά στη νοηματική γλώσσα.

Ποιες είναι οι αναμνήσεις που έχεις από τα παιδικά σου χρόνια, από τη δική σου νηπιακή ηλικία;

Έχω πολύ ευχάριστες και όμορφες αναμνήσεις από τότε. Θυμάμαι ότι τρελαινόμουν να μου λένε παραμύθια. Ίσως αυτές οι όμορφες αναμνήσεις μου έδωσαν την ώθηση να γίνω νηπιαγωγός.  Βέβαια δεν θα μπορούσα να πω ότι έμοιαζε με «παραμύθι» η επικοινωνία μου με τον «έξω κόσμο». Υπήρξαν πολλά εμπόδια στη ζωή μου… πάλεψα και διεκδίκησα μέχρι να καταφέρω να πετύχω το στόχο μου και να πραγματοποιήσω το όνειρό μου.

Πώς έγιναν τα πράγματα μέχρι να καταφέρεις να κερδίσεις την επικοινωνία σου με τον «έξω κόσμο»;

Άρχισα να μαθαίνω τη νοηματική γλώσσα σε ηλικία τριών ετών. Αρχικά όμως είχα ξεκινήσει τον προφορικό λόγο αφού ο πατέρας μου ήταν ακούων… και ήταν σα να είχαμε τη δική μας μητρική νοηματική γλώσσα. Ήταν κάτι σαν παντομίμα για κάποιες απλές λέξεις.

Αργότερα έμαθα να «μιλάω» και να χρησιμοποιώ τη φωνή μου. Στη συνέχεια μπήκα στο ειδικό σχολείο και αμέσως συνδέθηκα με τη νοηματική την οποία λάτρεψα ακόμα περισσότερο καθώς ήταν για εμένα ο εύκολος τρόπος επικοινωνίας. Θα έλεγα λοιπόν ότι επικοινωνώ με την νοηματική γλώσσα που είναι η μητρική μου, και μέχρι ένα σημείο, με τον προφορικό λόγο. Η έλλειψη που έχω είναι η ακοή μου.

Ποιοι ήταν οι υποστηρικτές σου σε όλο αυτό;

Οι γονείς μου, το περιβάλλον, οι δάσκαλοι και ο λογοθεραπευτής μου. Βέβαια ακόμα δε μπορώ να προφέρω το «γ»(γελάει).

Πήγες στο σχολείο κωφών όπως είπες… αυτό σε κράτησε σε ένα προστατευμένο περιβάλλον;

Για να είμαι ειλικρινής το σχολείο κωφών σε επίπεδο εκπαίδευσης δεν είναι όπως το κανονικό. Αντί για βιβλία, είχαμε φωτοτυπίες. Έπρεπε να επιμείνω και να ρωτάω ξανά και ξανά πράγματα που ήθελα να μάθω… και θυμάμαι ότι αυτή η επιμονή έκανε εντύπωση και στο δάσκαλο μου.

Όμως εκεί τα πράγματα ήταν πολύ εύκολα στην επικοινωνία αφού χρησιμοποιούσα τη δική  μου γλώσσα, τη μητρική μου γλώσσα. Και όντως ήμουν προστατευμένη, μέσα σε έναν «κόσμο» άνεσης και ασφάλειας.

Όταν βρέθηκες στο Πανεπιστήμιο προφανώς τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά…

Όταν πρωτοπήγα στη σχολή μου, πίστευα ότι κάποια βασικά πράγματα, όπως για παράδειγμα ένας διερμηνέας, θα υπήρχαν. Όταν πήγα λοιπόν είδα ότι τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Δεν υπήρχε τίποτα κι εγώ ήμουν η μοναδική κωφή στο Τμήμα.

Μέχρι σήμερα δεν παρακολουθώ τα μαθήματα καθώς δεν υπάρχει διερμηνέας και φυσικά όλοι μιλούν γρήγορα και δεν μπορώ να ρωτάω ξανά και ξανά τι ειπώθηκε καθώς η καθυστέρηση θα ήταν μεγάλη. Δικαιούμαι 25 ώρες διερμηνείας το χρόνο που όπως είναι φυσικό δε φτάνουν για τις ώρες των μαθημάτων μου.  Υπάρχουν πολλές ελλείψεις στη δομή του τρόπου λειτουργίας του Πανεπιστημίου που φέρνουν πολλά εμπόδια σε ένα κωφό άτομο.

Σκέφτηκες να τα παρατήσεις;

Σκέφτηκα να τα παρατήσω. Έκλαψα πολύ όμως η στήριξη της μητέρας μου με βοήθησε να συνεχίσω. Στο δεύτερο έτος «σήκωσα» τα μανίκια και ρωτούσα τους πάντες για το πώς μπορούν να με βοηθήσουν και πώς θα έχω σημειώσεις έτσι ώστε να είναι πιο άνετο το διάβασμά μου. Κάποια στιγμή συνήθισα να το παλεύω.

Η γραμματειακή υποστήριξη της σχολής με βοήθησε πολύ και θα ήθελα να ευχαριστήσω ειδικά την Κατερίνα που με καταλάβαινε σε όλα. Η βοήθεια της ήταν πολύτιμη.

Τι θυμάσαι από την πρώτη μέρα στο Πανεπιστήμιο;

Είχα πάει μόνη μου. Την πρώτη μέρα χάθηκα ανάμεσα στα Τμήματα. Μία κοπέλα με βοήθησε να βρω το δικό μου και εκεί συνάντησα άλλη μία κωφή φοιτήτρια που και αυτή με στήριξε. Ήταν ανακούφιση να συναντήσω έναν κωφό άνθρωπο.

Πού έκανες την πρακτική σου άσκηση;

Την έκανα στο Ειδικό Νηπιαγωγείο Κωφών Βαρήκοων Πάτρας… Την πρώτη μέρα είχα μεγάλο άγχος για το τι θα αντιμετώπιζα αλλά όταν είδα το χώρο και κυρίως τα παιδιά, ξετρελάθηκα.

Έχεις κάποια χόμπι; Πράγματα που αγαπάς να κάνεις;

Μου αρέσει να αποδίδω τραγούδια στη νοηματική. Για να το πετύχεις πρέπει να τηρείς τον κατάλληλο ρυθμό με τους κατάλληλους στίχους του τραγουδιού. Και ο αθλητισμός ήταν μέσα στις ασχολίες μου. Πρόσφατα άφησα το καράτε έτσι ώστε να βοηθήσω στη δουλειά του πατέρα μου.

Όμως αυτό που αρέσει πολύ, είναι να ταξιδεύω σε Ελλάδα και εξωτερικό. Έχω ταξιδέψει σε Βουλγαρία, Ιταλία, Ισραήλ, Αγγλία, Γαλλία, Σλοβακία, Μάλτα, Κύπρο, Τουρκία, Ισπανία και Γερμανία.

Ποιο ταξίδι ξεχωρίζεις;

Αυτό στην Αμερική. Η διαφορά που υπάρχει με την Ευρώπη είναι τεράστια. Για παράδειγμα, υπάρχει ειδικό Πανεπιστήμιο κωφών. Δε το έχω ξανά δει αυτό.

Σκέφτηκες να πας σε ένα τέτοιο Πανεπιστήμιο;

Ρώτησα πληροφορίες αλλά το κόστος είναι τεράστιο. Δύο χρόνια σπουδών εκεί κοστίζουν 35.000 δολάρια. Από την άλλη, δε θα άφηνα την Ελλάδα.

Πώς επικοινωνείς στα ταξίδια σου;

Με τη διεθνή νοηματική, την παντομίμα αλλά και γράφοντας στα Αγγλικά.

Σε αυτή την Ελλάδα που δε θέλεις να εγκαταλείψεις, ποια είναι τα βήματα που θα πρέπει να γίνουν για τους κωφούς;

Θα πρέπει δάσκαλοι και καθηγητές να γνωρίζουν τη νοηματική γλώσσα έτσι ώστε κι εμείς οι κωφοί να έχουμε μία σωστή και ισότιμη εκπαίδευση. Από εκεί και πέρα, αν υπάρξει μέριμνα για την εκπαίδευση, όλα είναι πιο εύκολα.

Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια  για να υπάρξει ισότητα. Γιατί θα πρέπει να μου στερήσουν το όνειρό μου να ασχοληθώ με το τραγούδι; Το ότι δε μπορώ να τραγουδήσω, δε σημαίνει ότι δε μπορώ να το αποδώσω στη νοηματική; Οι κωφοί μπορούν να τα κάνουν όλα. Το πρόβλημα μας δεν είναι η ακοή αλλά ο ρατσισμός που υπάρχει πολλές…

Θα ήθελες να δώσεις ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ρατσισμού που έχεις βιώσει;

 Μία δασκάλα μουσικής στη Θεσσαλονίκης σε ένα Ωδείο μου είπε πως δεν μπορούσα.

«Δεν μπορείς. Είσαι κωφή. Τέλος»  μου είπε και ήταν σαν μια μαχαιριά. Βέβαια σιγά σιγά υπάρχει μια ελπίδα ότι γίνονται κάποια μικρά βήματα για ισότητα.

Σκέφτεσαι να κάνεις κάποιο μεταπτυχιακό;

Ναι… σχετικά με τη ψυχολογία των παιδιών. Αυτό θα ήθελα να κάνω.

Ποια είναι η φράση που λες στα δύσκολα;

Στα δύσκολα σκέφτομαι ένα χρυσόψαρο που είναι μέσα στη γυάλα.  Και λέω: Αυτή τη γυάλα θα τη σπάσω και θα βγω στον «έξω κόσμο».