Θλίψη στην Πάτρα για τον Δημήτρη Αντωνόπουλο- «Έσβησε» πέντε μήνες μετά από τροχαίο

Έφυγε από τη ζωή μετά από πολύμηνη μάχη που έδωσε ο  μηχανολόγος- μηχανικός Δημήτρης Αντωνόπουλος. Πάλεψε για πέντε μήνες στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του ΠΓΝΠ, μετά από τροχαίο,

Πιο συγκεκριμένα ο Δημήτρης Αντωνόπουλος βρισκόταν στη ΜΕΘ του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου μετά από τροχαίο ατύχημα στην οδό Γλαύκου. Τις τελευταίες ημέρες παρουσίασε πολυοργανική ανεπάρκεια και δυστυχώς έφυγε από τη ζωή σήμερα το πρωί.

Βαρύ πένθος για τους γονείς του, τον Πρόεδρο του Συλλόγου Συνταξιούχων Δημοσίου, Σπύρο και την μητέρα του Ελένη συνταξιούχο εκπαιδευτικό, οι οποίοι βρίσκονται στο πλευρό του σε όλο το διάστημα της πολύμηνης νοσηλείας του.

Ο  καθηγητής Ιωάννης Καλαβρουζιώτης ήταν πρώτος ξάδερφος του Δημήτρη Αντωνόπουλου και τον αποχαιρέτισε με ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Η ανάρτηση αναφέρει:

ΣΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΑΚΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΣΥΜΠΟΡΕΥΤΗΚΑΜΕ ΓΙΑ 55 ΧΡΟΝΙΑ- ΣΗΜΕΡΑ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΒΙΑΣΤΗΚΕΣ ΝΑ ΠΑΣ !

Παραμονές του Δεκαπενταύγουστου, πέρασα να σε δώ, αργά το απόγευμα, όπως το συνήθιζα μακριά από τον πολύ κόσμο, διακριτικά, είχα μια ελπίδα μέσα μου, ότι με την Χάρη της Παναγίας θα ξημέρωνε μια ελπιδοφόρα ημέρα. Μπήκα στη ΜΕΘ του ΠΠΝΠ (αφού με καλωσόρισαν όπως πάντα με περισσή εκτίμηση τα στελέχη της μονάδας) με την ελπίδα να καταφέρω, ότι δεν κατάφερα 4,5 μήνες , να σε δώ να μου γνέφεις κάτι, να αντιληφθώ, ότι επιτέλους κάτι θα αλλάξει.

Πρόλαβα να πιάσω με τα γάντια προστασίας που ήδη φορούσα το πίσω μέρος του αυτιού σου, αυτό που κανα πάντα όταν βρισκόμασταν και που αποτελούσε τον σχεδόν καθημερινό χαιρετισμό μας και μετά …………βούρκωσα. Για δευτερόλεπτα πέρασαν από το μυαλό μου διάφορες προσωπικές σκηνές σαν να τρέχαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, με κορύφωση το απόγευμα στις 3 Απρίλη όταν δύο από τα πλέον προσφιλή σου πρόσωπα βρεθήκαμε αμέσως στα εξωτερικά ιατρεία που σε μετέφεραν και που αμέσως οι ιατροί αγωνιούντες σε διασωλήνωσαν . Σε κοίταξα σα να θελα να μείνεις για πάντα στη μνήμη μου βαθιά και τράβηξα με γοργό βήμα προς την έξοδο. Οι δύο νοσηλεύτριες που πριν από λίγο με αμέριστη καλοσύνη με είχαν υποδεχθεί, με έκπληξη βλεποντάς με να βγάζω γρήγορα τα προστατευτικά ρούχα , με ρώτησαν μα γιατί φεύγετε συνέβη κάτι; Όχι απολύτως τίποτα σας ευχαριστώ πολύ πρόλαβα να απαντήσω, ειλικρινά σας Ευχαριστώ!

Κατέβηκα τις σκάλες του τρίτου ορόφου με βαρειά βήματα σα να μην με κράταγαν τα πόδια μου. Μόλις είχα αποχαιρετήσει τον Δημητράκη μου, τον πρωτοξαδελφό μου, τον αδελφό, τον εμπιστό μου μικρότερο κατά δυο χρόνια φίλο, τον άνθρωπο που για 55 συνεχή χρόνια δεν αλλάξαμε μαζί ούτε μισή κουβέντα δυσαρέσκειας (πράγμα εξαιρετικά σπάνιο).

Έδωσες έναν προσωπικό αγώνα σχεδόν 5,5 μήνες στη ΜΕΘ του ΠΠΝΠ , για μια μικρή περίοδο πιστεύσαμε ότι γυρίζεις το παιχνίδι , δυστυχώς όμως άλλες οι προσδοκίες μας και άλλη η τραγική μοίρα. Σήμερα σε αποχαιρετούν οι πολυάριθμοι φίλοι και γνωστοί του κέντρου της Πάτρας, οι συναδελφοί σου καθηγητές της μέσης τεχνικής και επαγγελματικής εκπαίδευσης και όχι μόνον, και σε κατευοδώνουν έχοντας στα χείλη τους με ένα αναπάντητο Γιατι !

Δεν υπάρχουν εύκολα λόγια παρηγοριάς για τους θείους μου τους υπέργηρους γονείς σου τον δάσκαλο και την δασκάλα που σε περίμεναν κάθε βράδυ να επιστρέψεις από το σχολείο που δίδασκες και που είχες συνειδητά επιλέξει να ζείς μαζί τους. Δύσκολες οι στιγμές για τους συγγενείς μας, τους αμέτρητους γνωστούς σου και τους προσωπικούς σου φίλους που βοήθησαν με κάθε τρόπο το χρονικό διάστημα της νοσηλείας σου. Εκ μέρους της οικογένειας οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ΜΕΘ στην καθηγήτρια κα Φωτεινή Φλίγγου, σε όλο το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό της μονάδας για την μεγάλη περιποίηση και το ενδιαφέρον τους κατά τη διάρκεια της πολύμηνης νοσηλείας σου, στα ξαδέλφια μας αγγειοχειρουργό Σπύρο Παπαδούλα και Παναγιώτη Κάκκο παθολόγο πρωην Διευθυντή του ΕΣΥ για το καθημερινό του ενδιαφέρον, στον αχώριστο φίλο σου γιατρό Δημήτρη Φλογερά, τους χειρουργούς καθηγητή Γιώργο Σκρουμπή και Γερμανό που σε χειρούργησαν την πρώτη βραδυά, τον φίλο μου Καθηγητή Τάκη Παπαθανασόπουλο για τις συμβουλές του, και σε όλους όσους πρόστρεξαν με αγάπη να δώσουν μονάδες αίματος.

Καλό σου ταξίδι εκεί που τόσο βιάστηκες να πάς και να ξέρεις …………………..θα ξανασυνατηθούμε!!