Ξέρω πού, αγωνιώ για το πώς θα καταλήξει η μάχη μου με τον καρκίνο

Είπα προ ημερών ότι δεν αγωνιώ για το πού θα καταλήξει η περιπέτεια με τον καρκίνο, αλλά για το πώς θα καταλήξει.

Εξηγούμαι τι εννοώ: που θα καταλήξουμε όλοι, είτε έχουμε καρκίνο, είτε δεν έχουμε, το γνωρίζουμε. Είτε ξεπεράσουμε τον καρκίνο, είτε όχι, το τέλος είναι γνωστό. Καθημερινά φεύγουν άνθρωποι από τη ζωή, από δεκάδες διαφορετικές αιτίες (καρκίνους, καρδιοπάθειες, ατυχήματα κ.λπ.). Κάθε έξοδος προκαλεί αισθήματα στενοχώριας στους οικείους αυτού που «έφυγε».

Φυσικά όσο νεότερος είναι αυτός που «φεύγει» τόσο πιο έντονα ζουν οι δικοί του άνθρωποι την απώλεια. Και μακάρι να μην συμβαίνει το εξής στη ζωή: να μην φεύγουν νέοι άνθρωποι και άρα να μην βρίσκονται στη συγκλονιστική θέση γονείς να αποχαιρετούν τα παιδιά τους. Αυτό δεν θα ήθελα να μού συμβεί ποτέ.

Στα 57 μου χρόνια έχω ζήσει απώλειες στο στενό μου κύκλο και μεγάλων και νέων ανθρώπων και έχω κληθεί να διαχειριστώ συναισθήματα, να προσπαθήσω να στηρίξω δικούς μου ανθρώπους. Έχω πια μια εμπειρία με αυτό που λέμε θάνατο.

Όταν, στις 10 Ιουνίου 2019, διαγνώστηκα με καρκίνο, δεν το κρύβω ότι από τις πρώτες σκέψεις που ήρθαν στο μυαλό μου ήταν το ενδεχόμενο θανάτου. Σπεύδοντας να διευκρινίσω για να μην παρεξηγηθώ ότι «το παίζω άνετος», μού αρέσει η ζωή, θέλω να ζήσω όσα περισσότερα χρόνια γίνεται αλλά με μια προϋπόθεση: να ζω καλά, δηλαδή αυτοσυντηρούμενος και έχοντας τις ευκαιρίες κάποιων (όχι πολυτελών) απολαύσεων, οι όποιες θα μού διαμορφώνουν μι ευχάριστη καθημερινότητα.

Έρχομαι λοιπόν στο ερώτημα «πώς θα ζήσω και πώς θα καταλήξω». Αυτό είναι που με απασχολεί. Και όταν διαγνώστηκα με καρκίνο εκείνο που προσπάθησα να μεταφέρω στους γιατρούς ήταν η εξής επιθυμία μου: «μην με ταλαιπωρήσετε με τυχόν μάταιες θεραπείες που πιθανόν θα μου προσθέσουν κάποιους μήνες ζωής τους οποίους όμως θα περάσω στα νοσοκομεία και μέσα στην ταλαιπωρία. Καλύτερα λιγότερους μήνες ζωής, αλλά με λιγότερη ταλαιπωρία».

Για να τους το είπα και μάλιστα όχι σαν επιθυμία αλλά ως απαίτηση, το πιστεύω και το εννοώ. Ο αδελφός μου ο Γιάννης, πέθανε αιφνίδια νέος, μόλις στα 58 του. Είχε όμως αυτόν που θεωρώ τον τέλειο θάνατο, έστω κι αν το ξαφνικό επιβάρυνε συναισθηματικά εμάς, τους δικούς του ανθρώπους. Το ίδιο και η αδελφή της συζύγου μου η Μάχη, που έφυγε στα 51 της. Το ίδιο συνέβη και με τον αδελφικό μου φίλο Χρήστο Δημόπουλο που έφυγε στα 65 του. 

Η μητέρα μου, η κυρά-Βάσω που έφυγε από τη ζωή στα 78 της, ταλαιπωρήθηκε πολύ. Με καρκίνο 3,5 χρόνια, τους τελευταίους μήνες ήταν κατάκοιτη και σιτιζόταν από σωληνάκι. Ταλαιπωρήθηκε πάνω από δυο χρόνια. Και το χειρότερο, η νύφη μου η Ελπίδα που έφυγε από τη ζωή στα 47 της, καταταλαιπωρημένη από σκλήρυνση κατά πλάκας. Τι πέρασε αυτό το θαυμάσιο κορίτσι.

Έχω λοιπόν εμπειρίες από δικούς μου ανθρώπους και αυτές με έχουν βοηθήσει να διαμορφώσω μια προσωπική άποψη και στάση ζωής, με την οποία είναι σεβαστό και απολύτως λογικό να διαφωνείτε (και αυτή η στήλη είναι ανοιχτή να φιλοξενήσει και τη δική σας διαφορετική άποψη για το θέμα, όπως και για κάθε άλλο θέμα).

Ο μεγάλος μου φόβος λοιπόν δεν είναι αν θα μού συμβεί αυτό που, αργά ή γρήγορα, θα συμβεί σε όλους μας, αλλά πώς θα συμβεί.

Άλλωστε σχετικά με αυτόν καθ’ αυτόν το θάνατο, σκεφτείτε το εξής:

Αν ανήκετε σε αυτούς που πιστεύετε στη μεταθανάτια, στην αιώνια ζωή και στον παράδεισο ο θάνατος θα σάς οδηγήσει εκεί. Δεν υπάρχει τέλος, προς τι λοιπόν ο θρήνος και ο οδυρμός;

Αν πάλι ανήκετε σε αυτούς που πιστεύουν ότι «εδώ είναι η κόλαση και ο παράδεισος», ότι δεν υπάρχει συνέχεια και όταν σταματήσει η καρδία να χτυπάει όλα τελειώνουν, τότε σκεφτείτε ότι μόλις πεθάνετε δεν θα το ξέρετε. Και για κάτι που δεν ξέρεις ότι συμβαίνει δεν μπορείς και να στενοχωρηθείς.

Το μέγα μου θέμα λοιπόν δεν είναι το πού και πότε θα καταλήξω (από καρκίνο ή οτιδήποτε άλλο), αλλά το πώς θα καταλήξω. Την ταλαιπωρία θέλω να αποφύγω, την απώλεια στοιχειωδών απολαύσεων και μιας απλής αλλά ευχάριστης καθημερινότητας. Όχι δεν θέλω να ζήσω επί μακρόν- και το λέω κατηγορηματικά- μπαινοβγαίνοντας σε νοσοκομεία και υποφέροντας από παρενέργειες θεραπειών.

Για αυτό και με βλέπετε να έχω «κόλλημα» με τις παρενέργειες. Όλα τα αντέχει ο άνθρωπος, δεν είναι εκείνο το θέμα. Το θέμα είναι ότι οι παρενέργειες με κρατούν μακριά από μια στοιχειωδώς ευχάριστη ζωή. Και αυτό δεν θέλω να το ζήσω, το λέω κατηγορηματικά και με απόλυτη ειλικρίνεια.

Σε αυτό το email zwntasmekarkino@gmail.com στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Διαβάστε το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς