Πώς να συμπεριφέρονται σε έναν καρκινοπαθή οι κοντινοί του άνθρωποι

Σχολιάζοντας την ανάρτησή μου την περασμένη Πέμπτη (Ξέρω πού, αγωνιώ για το πώς θα καταλήξει η μάχη μου με τον καρκίνο), ο τακτικός αναγνώστης Σαπφέτ Νοτερό μου έγραψε:

«Αν μου επιτρέπεται μια πρόταση για ένα κείμενο για τους κοντινούς ανθρώπους, πώς πρέπει να το διαχειριστούν τι να κάνουν τι να μην κάνουν, πώς και από που αντλούν ψυχολογία, έχω ακούσει πολλές φορές αυτός που έχει το πρόβλημα είναι αυτός που δίνει θάρρος και δύναμη στους δικούς του.

Σκέφτομαι όταν μπήκα στο νοσοκομείο με ζάχαρο δεν είπα τίποτα στη μάνα μου γιατί είχα το πρόβλημά μου, δεν μπορούσα να διαχειριστώ και τη μάνα μου και μια κατάσταση απρόβλεπτη συναισθηματικά. Καλημέρα κάθε μέρα».

Θίγει ένα πολύ σημαντικό θέμα, που είναι σίγουρο ότι όλοι όσοι έχουμε σοβαρά προβλήματα υγείας το έχουμε αντιμετωπίσει.

Θα προσεγγίσω μια απάντηση όχι με τις γνώσεις του ειδικού, αλλά βιωματική, προσθέτοντας ότι θα ήταν πολύ χρήσιμο σε περιπτώσεις που έχουμε αμφιβολίες, να καταφεύγουμε στις συμβουλές των ειδικών, εν προκειμένω των ψυχολόγων.

Βλέπετε, ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και είναι λογικό να ποικίλουν oι προτιμήσεις μας για το πώς θέλουμε να μάς συμπεριφέρονται.

Προσωπικά, ανήκω σε εκείνους που μόλις πληροφορήθηκα ότι έχω καρκίνο, προσπάθησα να δώσω δύναμη στους δικούς μου ανθρώπους. Να τους διαβεβαιώσω ότι θα παλέψω και έχω πολλές ελπίδες να καταφέρω να γίνω καλά.

Από τον υπερήλικα πατέρα μου, αποφάσισα να το κρύψω. Θεώρησα ότι δεν υπήρχε λόγος να προσθέσω στις πλάτες ενός 88χρονου ανθρώπου που πριν ένα χρόνο είχε χάσει αιφνίδια ένα του παιδί (τον 58χρονο  αδελφό μου Γιάννη) ένα ακόμα βαρύ φορτίο. 

Αυτά έκανα εγώ προς τους δικούς μου ανθρώπους και καθώς η μάχη μου με τον καρκίνο συνεχίζεται, εξακολουθώ να τούς δίνω δύναμη μεν, αλλά και να είμαι ειλικρινής μαζί τους. Δεν προσποιούμαι ότι είναι όλα καλά, όταν δεν είναι. Τους ενημερώνω για τις δυσκολίες που περνάω.

Ας έλθω τώρα στο τι θέλω να κάνουν οι δικοί μου άνθρωποι σε μένα. Ας ξεκινήσω από το τι δεν θέλω να κάνουν.

Δεν θέλω να με νταντεύουν και να μού συμπεριφέρονται σα να ‘μαι ανίκανος για κάθε εργασία.

Επίσης δεν θέλω να προσπαθούν να μού ανυψώσουν το ηθικό με ανούσιες φράσεις του στυλ «μια χαρά σε βλέπω» ή (ακόμα χειρότερα) «μια χαρά είσαι», ενώ εγώ εκείνη στιγμή νιώθω απαίσια. Τίποτε δεν με εκνευρίζει περισσότερο από το να μου λέει κάποιος «μια χαρά σε βλέπω» τη στιγμή που εγώ υποφέρω.

Προσωπικά, έχω την τύχη να έχω στο πλευρό μου ως φροντιστή, τη σύζυγό μου, η οποία 15 μήνες τώρα, έχει ζήσει μαζί μου κάθε δευτερόλεπτο της ταλαιπωρίας μου.

Να είμαστε ειλικρινής, η αρρώστια αυτή και κυρίως οι παρενέργειες των θεραπειών κάποιες φορές σε κάνουν δύστροπο, κάποιες άλλες φορές σε ρίχνουν, σε απογοητεύουν.

Είναι αναπόφευκτο να θυμώνεις  και είναι αδύνατο να μην λιποψυχείς, να μην στενοχωριέσαι.

Επειδή όπως είπα μιλάω βιωματικά, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ένιωσα σημαντική την υποστήριξη από τη σύζυγό μου, δεν ξέρω τι θα έκανα αν δεν ήταν δίπλα μου. Τις στιγμές που υποφέρω και αγανακτώ από τις παρενέργειες δεν αρχίζει τα κοινότυπα «κάνε υπομονή, θα περάσει», αλλά, σε μένα τουλάχιστον, δρα ευεργετικά η επισήμανσή της «έχεις δίκιο, περνάς μεγάλη ταλαιπωρία». Νιώθω εκείνη την ώρα ότι έχω δίπλα μου έναν σύμμαχο, έναν άνθρωπο που με καταλαβαίνει που με νιώθει.

Τις στιγμές της έκρηξής μου, δίνει τόπο στον οργή, δεν επιχειρεί …διαγωνισμό δίκιου. Και τις στιγμές που λιποψυχώ είναι εκεί με μια σιωπηλή αγκαλιά. 

Τα παιδιά μου και τα αδέλφια μου, είναι κι αυτοί εκεί, με τον ίδιο τρόπο.  

Χωρίς πολλά και δη ανούσια λόγια, τα οποία απεχθάνομαι. Με  μια ματιά που δείχνει ότι συμπάσχουν και με κατανοούν. Αυτή η ματιά λέει όσα δεν μπορούν να πουν χιλιάδες λέξεις.

Σε αυτό το email zwntasmekarkino@gmail.com στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Διαβάστε το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς