Εμβρόντητη: Χλευάζοντας τον Τσίλερ και τους «οπερατικομανείς σταφιδέμπορους» μπροστά στον «Απόλλωνα»

Με την πεποίθηση ότι «η τέχνη ενώνει» σπεύσαμε να παρακολουθήσουμε την υπαίθρια παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας με έμπνευση την ιστορία της αχαικής πρωτεύουσας. Όμως τελικά ανακαλύψαμε ένα θέαμα διχαστικό, γεμάτο ταξικά σύνδρομα και κοινωνικό μίσος. Οι «ήρωες» προέρχονταν μόνο από τη μία παραγωγική πλευρά, της οποίας η συμβολή είναι βέβαια σεβαστή στην εξέλιξη της ανάπτυξης και της κουλτούρας μας, αλλά ο υπόλοιπος δημιουργικός κόσμος της αστικής Πάτρας απλά άφαντος! Ενδεικτικά παρουσιάζουμε τη φράση «οπερατικομανείς σταφιδέμποροι», το ότι έγινε αναφορά στον Τσίλερ με χλευαστική ξενική προφορά, αλλά και στην Ευρώπη με τα ειρωνικά λόγια «μας πληρώνει»…  Ακόμα και ο καπνός από το «χασισάκι» του λαού περιέλουσε το Δημοτικό Θέατρο ψηφιακά, ενώ έγινε «πνευματώδης» σύγκριση ανάμεσα στο κάλλος του μνημείου με την  παράγκα του Καραγκιόζη.

 Όχι, δεν είδαμε την «Πάτρα, πόλη των Εργοστασίων, του Ρεμπέτικου και του Καραγκιόζη» το περασμένο κυριακάτικο βράδυ στην πλατεία Γεωργίου. Είδαμε την «Πάτρα, πόλη του εργατικού κινήματος, των προσφύγων και των Ποντίων». Με το ερώτημα «Ποιος έφτιαξε την Πάτρα» να επαναλαμβάνεται μεγαλόφωνα στο πατάρι μπροστά στον «Απόλλωνα» η απάντηση δόθηκε απερίφραστα και ακλόνητα: Την έφτιαξαν – μόνο- οι αγωνιστές της ζωής από άλλες πατρίδες, που εκφράζονταν στο ρεμπέτικο και τον Καραγκιόζη. Πώς το «εμπεδώσαμε» αυτό; Με μια σύνθεση «πρόζας» και προσωπικών μαρτυριών, βιντεοσκοπημένων και live, σε μια παράσταση- κοινωνικό ντοκουμέντο.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η επίσημη, δημοτική μας αυλαία- η οποία ανήκει σε όλους τους πατρινούς- εξασκείται στην πολιτική προπαγάνδα. Όπως φαίνεται και το διοικητικό συμβούλιο απολαμβάνει και «αγκαλιάζει» το στρατευμένο θέατρο. Το ίδιο και πολλοί, καταξιωμένοι κατά τα άλλα συντελεστές, οι οποίοι το υπηρετούν. Είναι ωστόσο παράδοση στις παγκόσμιες κουίντες να εκφράζονται ιδεολογικές θέσεις. Όμως τα τεράστια συγγραφικά ονόματα μέσα από ιστορικές συνθήκες, καταστάσεις και χαρακτήρες υπαινίσσονται, δεν αποκαλούν, με χονδροειδές λεξιλόγιο. Αφήνουν το θεατή να «νιώσει» και να μαντέψει…

 Από την παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ κρατάμε λοιπόν τις εξαιρετικές προβολές πάνω στο Δημοτικό Θέατρο που «μεταμορφώθηκε» μαγικά σε παλιά Πάτρα, Πειραική Πατραική κ.α. και το άρτιο ηχητικό μέρος. Ηταν ένα κατόρθωμα για τα μέχρι τώρα υπαίθρια δεδομένα. Επίσης, το γνωστό ηθοποιό Δημήτρη Γεωργαλά να αφηγείται τη στιγμή που ανακάλυψε το Αρχαίο Ωδείο ως παιδί της άνω πόλης.  

Υ.Γ. Κύριε δήμαρχε έχω σπουδάσει κλασική μουσική και είμαι λάτρης του λυρικού μελοδράματος. Πρέπει να ντρέπομαι;