Η δεύτερη Πρωτοχρονιά με καρκίνο, με βρήκε με δυσκολίες…

Τα δεύτερα Χριστούγεννα με καρκίνο πέρασαν μια χαρά, η δεύτερη Πρωτοχρονιά όχι. Έχω τέσσερις ημέρες τώρα που η κάθε επομένη ημέρα είναι χειρότερη από την προηγούμενη.

Έχω τρεις ημέρες να βάλω μπουκιά στο στόμα μου, η εξάντληση που νιώθω είναι μεγάλη, μού έχει εμφανιστεί ένας βήχας, την αναπνοή μου δεν την ευχαριστιέμαι όπως πριν. Παρότι έχω συμπληρώσει έξι μέρες με μια θεραπεία (ένα αυτοκόλλητο παυσίπονο) για να αντιμετωπίσω τους πόνους στο στήθος, την πλάτη και τα πλευρά, εντούτοις κάποιες ώρες της ημέρας οι πόνοι επιμένουν. Την παραμονή και ανήμερα την Πρωτοχρονιά μετά από μεγάλη προσπάθεια περπάτησα λίγο. Το Σάββατο και την Κυριακή δεν μπόρεσα να πάρω τα πόδια μου. Όλη μέρα ήμουν «καρφωμένος» στον καναπέ.

Όλα αυτά μού συμβαίνουν ενώ βρίσκομαι σε αναμονή για τον καθορισμό της νέας αντικαρκινικής θεραπείας βάσει του μοριακού ελέγχου που έκανα προ μηνός. Κι ενώ το γεγονός ότι δεν κάνω χημειοθεραπείες αυτή την περίοδο θα έπρεπε να με κάνει να νιώθω καλύτερα, αισθάνομαι χειρότερα. Πολύ χειρότερα. Ούτε στα μηνύματα με ευχές που μού στέλνουν δεν μπορώ να απαντήσω. Ούτε λόγος για τις ερωτήσεις που μού στέλνουν στο e-mail, αναγνώστες. Ζητώ συγγνώμη, αλλά καίτοι το πνεύμα είναι πρόθυμο, η σαρξ αδυνατεί να ακολουθήσει τα κελεύσματά του.

Όπως αντιλαμβάνεστε, δεν είναι εύκολες οι ημέρες που περνάω. Το μόνον παρήγορο είναι ότι έχω ξαναπεράσει στο παρελθόν ανάλογης δυσκολίας περιόδους, οπότε έχω περιθώρια να αισιοδοξώ πως και αυτή τη φορά η ταλαιπωρία θα είναι παροδική, θα περάσει.

Δεν τα γράφω όλα αυτά, ως προαναγγελία μιας απογοήτευσης που με ωθεί στην παραίτηση. Ούτε σκέψη για κάτι τέτοιο, ούτε καν περνά από το μυαλό μου. Τα γράφω για να γίνει κατανοητό, ότι όσο καλή διάθεση κι αν έχεις, υπάρχουν και οι πολύ δύσκολες ημέρες. Σε αυτό τον Μαραθώνιο οι ανηφοριές είναι πολλές και συνηθισμένες.

Μοναδικό στήριγμα, ειδικά αυτές τις ημέρες, οι δικοί σου άνθρωποι. Αυτοί που από την πρώτη στιγμή περνούν μαζί σου την ταλαιπωρία σου. Ευτυχώς που υπάρχουν και αυτοί. Και είναι δίπλα σου καθημερινά, διαθέσιμοι και έτοιμοι να μοιραστούν το πρόβλημά σου, να τρέξουν στους γιατρούς και να ζητήσουν συμβουλές, να ανεχτούν την παραξενιά που σού προκαλεί το πρόβλημα υγείας, να σού προσφέρουν μια αγκαλιά και έναν καλό λόγο.

Ξέρω, όλοι εσείς που ενδιαφέρεστε για μένα και το έχετε αποδείξει όλους αυτούς τους μήνες διαβάζοντας τη στήλη και στέλνοντάς μου τις ευχές σας, θα μου πείτε «κουράγιο», «δύναμη». Μην ανησυχείτε, δεν είναι αρκετός ούτε αυτός ο ανήφορος, για να μού στερήσει τη δύναμη και το κουράγιο.

Αισιοδοξώ και πιστεύω ότι σε λίγες ημέρες, με τη βοήθεια των γιατρών μου, το πρόβλημα θα έχει υποχωρήσει και θα νιώθω καλύτερα. Ότι θα επιστρέψουν το γέλιο και οι ευχάριστες στιγμές.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ξανάρθουν κάποια στιγμή στο μέλλον, οι ανηφοριές, οι δυσκολίες. Όταν μπλέκεις με τον καρκίνο, αυτό συμβαίνει, έτσι εξελίσσονται τα πράγματα. Εκτός κι αν ανήκεις στην κατηγορία των πολύ «τυχερών» που δεν προλαβαίνεις να το πάρεις χαμπάρι. Που ώσπου να συνειδητοποιήσεις τι σού έχει συμβεί, έχεις αναχωρήσει για το μεγάλο ταξίδι... Εγώ, ευτυχώς, όπως δείχνουν τα πράγματα, δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία. Μέσα στην ατυχία μου υπήρξα πράγματι πιο τυχερός.

Για να αποδειχθεί αυτό που συχνά λέω και λέμε όλοι, ότι πάντα υπάρχουν τα χειρότερα. Τελικά μάς βοηθάει να το θυμόμαστε, στις δύσκολους περιόδους σαν αυτή περνάω τώρα.

Σε αυτό το email zwntasmekarkino@gmail.com στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Διαβάστε το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς