Μετριοπάθεια

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών θυμίζουν εποχές της προηγούμενης δεκαετίας, που - αφελώς ίσως- νομίζαμε πως είχαμε αφήσει πίσω μας.

Η ροπή προς τον διχασμό φαίνεται πως είναι βαθιά ριζωμένη στο ελληνικό dna –και όσο κι αν απεχθάνεται κανείς ντετερμινιστικά τσιτάτα τέτοιου είδους, το προαναφερθέν δύσκολα μπορεί να το αντικρούσει.

Ο μέσος πολίτης της χώρας έχει περάσει πολλά. Πάνω που είχε βγάλει το κεφάλι από το νερό της δεκαετούς οικονομικής κρίσης που τον έπνιγε κι έπαιρνε τις πρώτες ζωογόνες ανάσες, ήρθε η πανδημία να του δώσει μια ακόμα κατραπακιά.

Για να μη μετατραπεί αυτή σε χαριστική βολή, θα πρέπει άμεσα να αλλάξουν άρδην πολλά. 

Πρώτα απ' όλα σε ότι αφορά την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Δρώντας ουσιαστικά εν μέσω αντιπολιτικού κενού, με τις δημοσκοπήσεις να ενισχύουν μία εικόνα παντοκρατορίας, στο μεγαλύτερο μέρος της κυβέρνησης -ου μην και στον ίδιο τον Πρωθυπουργό- έχει αναπτυχθεί ένα άκρως ανησυχητικό και επιζήμιο αίσθημα αλαζονείας.

Από αυτή τη ρίζα εκπορεύονται πράξεις και συμπεριφορές οι οποίες βρίσκονται σε απόλυτη αντιδιαστολή με τα όσο πρεσβεύει ο φιλελεύθερος μεταρρυθμιστής Κυριάκος Μητσοτάκης, τα οποία άλλωστε ήταν και ο λόγος για τον οποίο εκλέχθηκε από την πλειοψηφία των κεντρώων πολιτών.

Πέραν από τραγελαφικές -όσο και επικίνδυνες- περιπτώσεις τύπου Άδωνη ή Κυρανάκη, χαρακτηριστική είναι η μετάλλαξη και του ίδιου του Πρωθυπουργού. Αποκορύφωμα αυτής το χθεσινό διάγγελμα, στο οποίο παρότι έσπευσε να αυτοχαρακτηριστεί ενωτικός, το μόνο που πέτυχε ήταν να διχάσει περαιτέρω την αποσβολωμένη με τα όσα εκτυλίσσονται κοινωνία, καθώς καταδίκασε την επίθεση στον αστυνομικό, χωρίς όμως να κάνει την παραμικρή αναφορά στην χρήση αστυνομικής βίας της προηγούμενης ημέρας. 

Η αξιωματική αντιπολίτευση από την πλευρά της, ενώ αρχικά στο ζήτημα της πανδημίας έδειξε κάποια θετικά αντανακλαστικά, στη συνέχεια παραδόθηκε πλήρως στις δυνάμεις του άκρατου λαϊκισμού, οι οποίες μοιάζουν να στοχεύουν σε ένα ιλαροτραγικό repeat του αντιμνημονιακού αγώνα, αυτή την φορά πάνω από τα ερείπια που θα αφήσει πίσω της η πανδημία.

Έχουμε μάθει να αναθεματίζουμε την πολιτική τάξη για τα δεινά που έχει φέρει στον ευλογημένο τούτο τόπο. Ο Edmund Burke είχε γράψει πως "κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν".

Τι κάνουμε λοιπόν όλοι εμείς για να αποδείξουμε στον Burke την ελληνική μας ιδιαιτερότητα;

Φροντίζουμε ο καθένας ανάλογα με τις ταπεινές διαδικτυακές του δυνάμεις, να πηγαίνουμε τον κοινωνικό διχασμό σε όλο και πιο δυσθεώρητα ύψη. Η κατάσταση που επικρατεί στην πλειοψηφία των τοίχων των κοινωνικών δικτύων αυτές τις μέρες, μόνο με μια λέξη μπορεί να χαρακτηριστεί: οχετός.

Συνεπώς, είναι όλα τόσο αναπόδραστα καταστροφικά; Σε καμία περίπτωση. 

Η χώρα -η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση και κάθε πολίτης ξεχωριστά-, έχει μπροστά της μία, τελευταία ίσως, χρυσή ευκαιρία.

Το τέλος της πανδημίας με την εμβολιαστική κάλυψη, είναι πλέον ορατό. Τα 32 δισ. που αντιστοιχούν στην χώρα μας από το Ευρωπαϊκό ταμείο με την μορφή επιχορηγήσεων και δανείων -19 και 13 δισ. Αντίστοιχα- αποτελούν το σχέδιο Μάρσαλ της δικής μας γενιάς. Κι όσο εκείνο αποτέλεσε την βάση πάνω στην οποία χτίστηκε η μεταπολεμική ανάκαμψη της χώρας, έτσι και τώρα μπορούν να μπουν τα θεμέλια για το χτίσιμο της νέας Ελλάδας, απαλλαγμένης από τις παθογένειες των τελευταίων δεκαετιών που τη βασάνισαν τόσο.

Για να φτάσουμε όμως ως εκεί, πρέπει πρώτα απ' όλα και πάση θυσία, να αποφευχθεί ένας ακόμα εθνικός διχασμός. 

Ο κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνηση του οφείλουν επιτέλους να θυμηθούν τους λόγους για τους οποίους εκλέχθηκαν και να οδηγήσουν την χώρα ενωμένη στην έξοδο από την κρίση, με την ορθολογιστική διαχείριση της όλης κατάστασης και την άμεση προώθηση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων. Και παράλληλα να αποδείξουν κυρίως στην τόσο ταλαιπωρημένη νέα γενιά, πως υπάρχει προοπτική για κάτι καλύτερο στις ζωές τους από αυτά που τους έχουν γίνει ήδη οδυνηρό βίωμα.

Μια είναι η λέξη κλειδί για την από εδώ και πέρα πορεία μας.

Μετριοπάθεια.

Εάν θέλουμε ένα μέλλον διαφορετικό για εμάς και τα παιδιά μας, οφείλουμε όλοι να τη βάλουμε προτεραιότητα σε ότι κι αν κάνουμε, σε ότι κι αν γράφουμε, σε ότι κι αν λέμε.

Να καταλαγιάσουν τα πάθη, να πέσουν οι σφυγμοί και να συγκεντρωθούμε όλοι στα ουσιωδώς σημαντικά για το άμεσο και απώτερο μέλλον μας.

*Στην εικόνα ο πίνακας "Αλληγορία αυτοελέγχου και μετριοπάθειας" του Karl von Blaas

Στάθης Θ. Πολίτης