Γεωργία Καλτσή: Το «viral» τροχαίο με τους φίλους λίγο πριν το σπίτι της, η αναπηρία και η ατυχία που έγινε «θα το παλέψουμε»

Πώς βιώνεις την περίοδο της πανδημίας;

Μεταξύ της πρώτης καραντίνας και της δεύτερης υπήρχαν διαφορές. Την πρώτη περίοδο με στεναχώρησε το γεγονός ότι σταμάτησαν τα πάντα γύρω από τον αθλητισμό. Έβγαινα έξω μόνο για τα απολύτως απαραίτητα αλλά είχα την ευκαιρία να ασχοληθώ με πράγματα όπως το μεταπτυχιακό και το νέο μου σπίτι. Στην δεύτερη καραντίνα προέκυψαν αρκετές συνεργασίες, ήταν μία πολύ δημιουργική περίοδος. Απέκτησα σε αυτό το διάστημα και το καλύτερο δώρο της ζωής μου, το κουτάβι μου!

Αναφέρθηκες στον αθλητισμό, φαίνεται πως είναι μεγάλη σου αγάπη, πώς μπήκε στη ζωή σου;

Ο αθλητισμός υπήρχε πάντα στην οικογένεια μου. Γύρω στα έξι μου αγάπησα το μπάσκετ ενώ από τότε που έμαθα ποδήλατο, αγάπησα και αυτό. Μπάσκετ έπαιζα μέχρι τα 18 οπότε και έφυγα από την Ναύπακτο και πήγα για σπουδές στην Αθήνα, πάνω στην Κλινική Διαιτολόγία- Διατροφολογία. Συμμετείχα σε αγώνες όσο ήμουν στην Ναύπακτο αλλά στην Αθήνα στράφηκα πιο πολύ στο ποδήλατο. Είχα αρκετό διάβασμα αλλά με το ποδήλατο και μέσα από ταξίδια ανακάλυπτα τον κόσμο. Ήμουν συνέχεια πάνω σε δύο ρόδες, όχι σε τέσσερις. Λόγω της εξοικείωσης που είχα με τη ρόδα, έμαθα εύκολα να χειρίζομαι το αμαξίδιο! Από εκεί και πέρα ασχολούμουν με διάφορα πέραν του ποδηλάτου, μου άρεσε ο χορός, το pole dancing στο κομμάτι της ενόργανης και τα εποχιακά σπορ!

Πώς επέλεξες τη σχολή σου;

Από μικρή είχα μία κλίση στην υγιεινή διατροφή και τον υγιεινό τρόπο ζωής. Από εκεί και πέρα έψαξα να βρω κάτι που έχει σχέση με τον άνθρωπο. Ήμουν μεταξύ φυσικοθεραπείας και διατροφολογίας. Είναι τα δύο επαγγέλματα, πέρα από τους γιατρούς, που είναι απαραίτητα για να αποκατασταθεί ένας ζωντανός οργανισμός. Όντας σε κώμα ή κλινικά νεκρός, πρέπει να κρατηθείς στη ζωή με ένα τρόπο. Δεν είναι μόνο τα μηχανήματα, είναι και ένας διατροφολόγος- διαιτολόγος που υπάρχει σε όλα τα νοσοκομεία. Οι γιατροί μπορούν να κάνουν σχεδόν τα πάντα αλλά ένας είναι ο λόγος που μένει ένας άνθρωπος εν ζωή, η ενυδάτωση και η διατροφή. Κάπως έτσι, όταν το συνειδητοποίησα, κατέληξα σε αυτή την επιλογή των σπουδών μου.

Το 2015, άλλαξαν όλα μετά από ένα τροχαίο ….

Ήταν η στιγμή που έγινε κάτι τραγικό. Ελπίζω ότι το πάθημά μας, έγινε μάθημα για πολύ κόσμο. Το εισπράττω αυτό,  μπορεί να μου συνέβη ένα τροχαίο που μου άφησε μία αναπηρία αλλά πλέον υπάρχει μία πιο σφαιρική εικόνα για τα άτομα με αναπηρία λόγω εμού και του κύκλου που συναναστρεφόμασταν.

Από το ατύχημα και μετά, έχεις πει ότι σου δόθηκε μία δεύτερη ευκαιρία στη ζωή και κατά τη γνώμη μου «την έπιασες από τα μαλλιά»….Δεν είναι εύκολο για όλους…

Ασχολούμαι με άτομα με αναπηρία και όντως δεν είναι πάντα εύκολο να συνειδητοποιήσεις ότι έχεις μία δεύτερη ευκαιρία μετά από κάτι τέτοιο.

Όταν άνοιξα τα μάτια μου, ένιωθα ότι είχα ξυπνήσει την ίδια μέρα που έγινε το ατύχημα. Δεν ένιωσα ότι είχε περάσει τόσος καιρός. Ήμουν η μόνη στο τροχαίο που είχα τις αισθήσεις μου, έπεσα σε κώμα μπαίνοντας στο εξωτερικά ιατρεία του νοσοκομείου λόγω της εσωτερικής αιμορραγίας των πνευμόνων μου. Το δύσκολο κομμάτι του τραυματισμού μου αρχικά ήταν το ότι έπαιρνα μηδαμινό οξυγόνο.

Από τη στιγμή που άνοιξα τα μάτια μου, 24 μέρες μετά, ήξερα ότι είχα χτυπήσει, δεν είχα χάσει τη συνείδηση μου, όπως μπορεί να συμβεί μετά από ένα σοβαρό ατύχημα λόγω του σοκ. Λόγω αυτού πολλοί βγάζουν αρχικά έναν άλλο, επιθετικό εαυτό. Όταν ξύπνησα δεν πονούσα καθώς είχαν περάσει αρκετές μέρες από το χειρουργείο σπονδυλοδεσίας που είχα κάνει και νόμιζα ότι ήμουν τόσο κουρασμένη που δεν μπορούσα να κουνηθώ. Μου είπαν ότι τα πόδια μου είναι δεμένα γιατί είχα εγκαύματα λόγω του τροχαίου. Από τη στιγμή που κατάλαβα ότι δεν μπορώ να κάνω οικειοθελή κίνηση και έμαθα ποια ακριβώς είναι η κατάσταση και ότι είναι πολύ δύσκολο να σηκωθώ είπα, «όλα καλά». Σκεφτόμουν τους γονείς μου. Από τη στιγμή που πλέον ξέραμε τι συμβαίνει και εγώ και εκείνοι, ήθελα να δω τις αντιδράσεις τους.

Τους είπα: «Ωραία, δεν έγινε κάτι, θα το παλέψουμε». Προσπαθούσα να πατήσω πάνω σε ένα μικρό ποσοστό που είχαν δώσει οι γιατροί για να σηκωθώ. Συνειδητοποίησα ότι εγώ πρέπει να είμαι το στήριγμα τους, να είμαι καλά, να φανώ δυνατή, τη στιγμή που ο φίλος μου, ο Αποστόλης,  είχε φύγει από τη ζωή και άλλοι πάλευαν στο νοσοκομείο.

Ήταν μονόδρομος το να συνεχίσεις;

Βρεθήκαμε στο λάθος σημείο, τη λάθος στιγμή. Περνάγαμε από αυτό το σημείο 100 φορές την εβδομάδα. Πενήντα μέτρα πιο κάτω, βρισκόταν το σπίτι μου. Καταλαβαίνεις λοιπόν πόσο τραγικό ήταν αυτό…

Περνάω κάθε μέρα από αυτό το σημείο. Πριν λίγες μέρες μάλιστα πήγαμε και αφήσαμε ένα μπαλόνι στη μνήμη του Αποστόλη. Δε το φοβάμαι. Νιώθω έντονα συναισθήματα στο σημείο αυτό, μου δίνει ένα κίνητρο, να μην ξεχνάω και να συνεχίζω μέρα με τη μέρα. Νιώθω ότι ζώντας και κάνοντας αυτά που κάνω, γεμίζω και τις ζωές των υπολοίπων. Για παράδειγμα η μία φίλη μου που τραυματίστηκε στο τροχαίο έμεινε έξι χρόνια στο νοσοκομείο. Από κάθε προορισμό που ταξίδευα έφερνα μαζί μου πράγματα, εικόνες, βίντεο ώστε να «ταξιδεύουμε μαζί» όπως και πριν.

Τι άλλο άλλαξε μετά το τροχαίο;

Άρχισα να κάνω πράγματα για εμένα. Κατάλαβα ότι είναι η πρώτη φορά που έπρεπε να παλέψω για το ίδιο μου το σώμα, τον ίδιο μου τον εαυτό. Υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να περάσουν μία ζωή χωρίς να φροντίσουν τον εαυτό τους.

Στο κέντρο αποκατάστασης ήμουν σαν ένα μωρό που έπρεπε να τα μάθω όλα από την αρχή, πώς θα φάει, πώς θα ντυθεί, πώς θα πάει στο μπάνιο… Έπρεπε να μάθω πώς θα τσουλήσω έξω, στην κοινωνία. Με ένοιαζε πώς θα συνεχίσω τη ζωή μου όντας σε αμαξίδιο. Προφανώς δεν μου αρέσει που είμαι πάνω σε αυτό αλλά δεν είναι και τόσο τραγικό όσο νομίζουν μερικοί. Η αναπηρία έχει να κάνει με την αλληλεγγύη της εκάστοτε κοινωνίας. Υπάρχουν δυσκολίες, αν το θέλεις όμως μπορείς να προσαρμοστείς.

Χρειάστηκες ψυχολογική υποστήριξη;

Όταν με επισκέφθηκε ψυχολόγος στο νοσοκομείο, είπα ότι δεν έχω να πω κάτι μαζί της κι ότι δεν χρειάζομαι τη βοήθειά της διότι «είμαι καλά και έχω τους δικούς μου ανθρώπους. Το να μιλάω για τη ζωή μου τη προκειμένη στιγμή, πιο πολύ θα με κούραζε, παρά θα με βοηθούσε.

Και τελικά με τη στάση σου έδωσες δύναμη σε πολλούς ανθρώπους…

Ναι… βγαίνω για να πάω μέχρι το περίπτερο και κάποιοι που με βλέπουν, παίρνουν δύναμη ακόμα κι από αυτό που το θεωρώ αυτονόητο. Το εισπράττω από τον τρόπο που με κοιτάνε και μου μιλάνε.

Θυμάμαι κάποτε, ενώ βρισκόμουν σε ένα festival, με κοιτούσαν έντονα δύο κοπέλες. Μετά από λίγο ήρθε η μία, τρεμάμενη και με κλάματα. Είχε περάσει ένα δύσκολο θέμα υγείας, είχε φτάσει κοντά στο θάνατο κι όσο βρισκόταν στο νοσοκομείο είχε παρακολουθήσει μία συνέντευξη μου στην τηλεόραση και ταυτίστηκε. Δεν πίστευα ότι ήρθε κλαίγοντας να μου ζητήσει απλά μία αγκαλιά.

Για ποια πράγματα από αυτά που κάνεις, είσαι περισσότερο χαρούμενη;

Είμαι χαρούμενη για όλα αυτά που έχω κάνει, όλα είχαν το δικό τους κόπο και δυσκολία. Λατρεύω να κάνω ομιλίες σε σχολεία. Τα παιδιά έρχονται σε επαφή με την αναπηρία για πρώτη φορά μέσα από αυτό. Έτσι τα παιδιά αποκτούν μία άλλη νοοτροπία, παίρνουν άλλα ερεθίσματα και εφόδια για το μέλλον. Ενθουσιάζονται για παράδειγμα όταν μαθαίνουν ότι πηγαίνω για σκι! Φεύγοντας απ’ το κάθε σχολείο όλα τα παιδιά με βλέπουν σαν ήρωα…

Κάποτε σε ένα πάρκο με πλησίασε ένα παιδάκι εντυπωσιασμένο από το αμαξίδιο. Μου ζήτησε να κάνει μία σούζα, όπως εγώ. Ήρθε κοντά και η γιαγιά του ζητώντας συγγνώμη για σε περίπτωση που είπε κάτι που με ενόχλησε. Τα παιδιά λένε αυτά που σκέφτονται με μία αθωότητα. Σε καμία περίπτωση δεν έχω εισπράξει ρατσισμό λόγω αναπηρίας. Στα social media λαμβάνω κάποιες φορές αρνητικά σχόλια, συνήθως από άλλους ανάπηρους διότι με θεωρούν προκλητική όταν ανεβάζω πράγματα που δεν μπορούν να κάνουν όλοι να άνθρωποι με αναπηρία. Εγώ αρχικά τα κάνω για εμένα και τα δημοσιεύω για να κάνω ορατό το ότι «δεν υπάρχουν τόσο μεγάλές διαφορές ανάμεσα μας, όσες πιστεύουν».

 Ποια είναι η καλύτερη ευχή που μπορεί να σου κάνει κάποιος;

Μια απ’ τις καλύτερες ευχές που μπορεί να μου κάνει κάποιος είναι «να μη χάσω το χαμόγελο μου». Και η ευχή που κάνω συνήθως σε άλλους αλλά την εύχομαι και σε εμένα είναι «Χρόνια πολλά, χρόνια καλά, με υγεία, τύχη, πολλές όμορφες και δημιουργικές στιγμές με αγαπημένους ανθρώπους γύρω τους».